Test de daltonismo (algunhas persoas daltónicas non poden ver o número inserto na imaxe).
Odaltonismo -denominado así polofísicoinglésJohn Dalton, quen o padecía- é un defectoxenético consistente na imposibilidade de distinguir ascores (discromatopsia). Aínda que ningúndaltónico confunde as mesmas cores, é moi frecuente que confundan overde e overmello; con todo, poden ver máis matices dovioleta que as persoas de visión normal e son capaces de distinguir obxectos camuflados. Tamén hai casos nos que a incidencia da luz pode facer que varíe a cor que ve o daltónico.
O defecto xenético é herditario e vai vencellado ao sexo, debido a que se transmite por un alelorecesivo ligado aocromosoma X, o que produce un notable predominio no home entre a poboación afectada. A muller pode portar a enfermidade en casos non tan comúns coma nos homes, e a transmite aos seus fillos homes. Probablemente, a metade dos seus fillos serán portadores. A transmisión xenética é igual que nahemofilia.
Ao mirar un obxecto con cor, a cor percibida nese momento pode variar dependendo de cando se volva mirar. Por exemplo, á noitiña as cores semellan diferentes de cando se ven coa luz do Sol, e tampouco é o mesmo a percepción con luz natural ou con luz artificial. Por iso ao elixir cores para decorar un interior debe terse en conta o tipo de luz ou a fonte de luz que hai na habitación: se a luz é natural ou artificial, se hai moita ou pouca luz, se a luz é directa ou indirecta etc.
Os obxectos absorben e reflicten a luz de forma distinta dependendo das súas características físicas, como a súa forma ou composición etc. A cor que percibimos dun obxecto é o raio de luz que rexeita. Nós captamos eses -rebotes- con diferentes lonxitudes de onda, por medio dos ollos grazas á súa estrutura. Se os raios de luz atravesan ao obxecto, este é invisible.
As células sensoriais (fotoreceptores) daretina que reaccionan de forma distinta á luz e as cores chámasellesbastóns econos respectivamente.
Os bastóns actívanse na escuridade, e só permiten distinguir onegro, obranco e os distintosgris. Permítenos percibir o contraste.
Os conos, en cambio funcionan de día e en ambientes iluminados, e fan posible a visión das cores. En realidade hai tres tipos de conos; un especialmente sensible á luzvermella, outro á luzverde e un terceiro, á luzazul. Cada cono (célula) está conectado individualmente co centro visual do cerebro por medio do nervio óptico.
A combinación destas tres cores: vermello,amarelo e azul é suficiente como para ver uns 20 millóns de cores distintas. Así por exemplo olaranxa é vermello cun pouco de amarelo e o violeta é azul cun pouco de vermello. É nocerebro onde leva a cabo esta interpretación, pois no ollo só se capta a luz.
Os daltónicos non distinguen ben as cores por erro dos xenes encargados de producir ospigmentos dosconos. Así, dependendo do pigmento defectuoso, a persoa confundirá unhas cores ou outras. Por exemplo se o pigmento defectuoso é o do vermello, o individuo non distinguirá o vermello nin as súas combinacións. Tamén pode darse o daltonismo por falta dun tipo de cono, tendo así só dous.
Estas persoas posúen dous tipos de conos. A afección preséntase con variantes, poden haber individuos cegos á cor vermella, individuos que confunden sombras de vermello, verde e amarelo; ou individuos cegos ao azul e que á súa vez confunden sombras de verde e azul ou laranxa e rosa.
É cando a persoa posúe os tres tipos de conos, con defectos funcionais, polo que confunden unha cor con outra. É o grupo máis abondoso e común de daltónicos, teñen tres tipos de conos, pero perciben as tons das cores alteradas. Adoitan ter defectos semellantes aos daltónicos dicromáticos, pero menos notables.
