de disgregación ou erosión: marítimo-salina (nabeiramar), térmica (no deserto), eólica (normalmente enbarlovento) etc. Tanto a estas coma ás anteriores se lles veñen chamando nos últimos tempospseudokarst oupseudocarst;
pola dirección de desenvolvemento:
simas, cando son fundamentalmente verticais, coma a máis grande de Europa, a Sima de San Martín, nosPireneos entreEspaña eFrancia;
covas xenéricas, cando son principalmente horizontais;
As covas sempre foron obxecto dun temor atávico por parte dos galegos modernos, e asociábanas normalmente a seres de lenda: asmouras e os mouros, os franceses, os trasnos etc. Unha das máis coñecidas foi literaturizada porVicente Risco enA trabe de ouro e a trabe de alquitrán. Existen lendas con ou sen fundamento (por exemplo, enPico Sacro) que falan de que dende o curuto dun monte se podía chegar ó río por medio dalgunha destas covas.
Os habitantes das covas son oscavernícolas outrogloditas, e esta é en realidade a denominación que se usa para os antigoshomínidos. Porén, houbo ou mesmo segue habendo certas culturas famosas por habitar cavidades naturais ou artificiais:
A causa de que se habiten é que o ambiente químico (térmico ehigrométrico) das covas é moito máis estable. Isto permite a conservación de tres tipos de restos moi importantes para aarqueoloxía, apaleoantropoloxía e aantropoloxía en xeral:
.jpg)
