Cerveteri é unha cidade ecomuna do norte doLacio na rexión da Cidade metropolitana de Roma. Coñecido polos antigos romanos comoCaere, e anteriormente polosetruscos comoCaisra ouCisra, e comoAgylla (ouΆγυλλα) polosgregos, o seu nome moderno deriva de Caere Vetus usado noséculo XIII para distinguilo de Caere Novum (a cidade actual).
É o sitio da antiga cidade etrusca[1] que era unha das cidades etruscas máis importantes cunha superficie máis de 15 veces maior que a actual cidade.
Caere foi unha dasCidade-estado daLiga etrusca e no seu apoxeo, ao redor do 600 a.C., a súa poboación tiña quizais de entre 25.000 e 40.000 persoas.[2][3][4][5]
A antiga cidade estaba situada a uns 7 km do mar, un lugar que a converteu nunha rica cidade comercial derivada orixinariamente das minas deferro dos outeiros de Tolfa.[6]
Tiña tres portos marítimos, incluíndoPyrgi, conectado con Caere por unha estrada duns 13 km de longo e 10 m de ancho, e Punicum.
Pyrgi tamén era coñecida polo seu santuario de templos monumentais do 510 a.C., construído polo rei de Caere e dedicado ás deusasLeucothea eIlithyia, das que se expoñen varias esculturas naVilla Giulia.
Via degli Inferi, a entrada principal da necrópole de Banditaccia.Interior dunha tumba etrusca na necrópole de Banditaccia.Sarcófago dos cónxuxes (Villa Giulia)Escultura dun templo de Caere, 525–500 a.C. (Altes Museum Berlín)Pulseira de ouro da tumba Regolini-Galassi 650 a.C.
Pouco se sabe da cidade antiga, aínda que se coñecen seis templos por diversas fontes. Dous deles foron escavados, un de Hera, o outro no norte da cidade. Partes das murallas da cidade aínda son visibles hoxe e as escavacións abriron un teatro. Atopáronse tres necrópoles. O contido das tumbas escavouse, moitas veces de forma caótica e ilegal, ao longo dos últimos séculos, produciron obxectos ricos e exquisitos, incluíndo cerámica e xoias que hoxe adornan moitos dos museos do mundo. Unha obra de arte famosa e importante é oSarcófago dos cónxuxes.
A atracción máis famosa de Cerveteri é a Necropoli della Banditaccia, que foi declarada polaUNESCO comoPatrimonio da Humanidade xunto coa necrópole deTarquinia. Abrangue unha superficie de 400 ha, das cales se poden visitar 10 ha, que abarca un total de preto de 1.000 túmulos que adoitan aloxarse en montículos característicos. É a maior necrópole antiga da zona mediterránea. O nome Banditaccia provén do arrendamento (bando) de zonas de terra á poboación de Cerveteri por parte dos propietarios locais.
As tumbas datan do século IX a.C. (cultura villanovana) ata o período etrusco posterior (século III a.C.). Os túmulos máis antigos teñen forma de pozo, no que se albergaban as cinzas dos mortos, tamén están presentes simples pozas.
As tumbas máis importantes inclúen:
TumbaRegolini-Galassi con ricos achados de ouro de mediados do século VII a.C.
Túmulo dos capiteis (Tomba dei Capitelli), mediados do século VI a.C
Tumba dos escudos e cadeiras (Tomba degli Scudi e delle Sedie), mediados do século VI a.C.
Tumba dos Leóns Pintados (Tomba dei Leoni dipinti), 620 a.C
Tumba das Ondas do Mar (Tomba delle Onde Marine), séculos IV-III a.C
Tumba da Alcova (Tomba dell'Alcova), séculos IV – III a.C
Tumba da capa
Tumba dei Vasi Greci
Tumba dei Doli
Tumba calabresi
Do período etrusco posterior hai dous tipos de tumbas: tumbas tipo túmulo e os chamados "dados", sendo estes últimos simples túmulos cadrados construídos en longas filas ao longo de camiños dentro da necrópole. A zona visitable contén dúas estradas deste tipo, a Via dei Monti Ceriti e a Via deiMonti della Tolfa (século VI a.C.).
Os túmulos son estruturas circulares construídas entoba, e os interiores, tallados narocha viva, albergan unha reconstrución da casa dos mortos, incluíndo un corredor ("dromos"), un salón central e varias salas. O coñecemento moderno da vida cotiá etrusca depende en gran medida dos numerosos detalles decorativos e dos achados neste tipo de tumbas. Unha das tumbas máis famosas é aTumba dos Relevos, identificada por unha inscrición como pertencente á familia Matuna e provista dunha excepcional serie de frescos, baixorrelevos e esculturas que retratan unha gran serie de ferramentas da vida contemporánea.[7][8]
Os túmulos máis recentes datan do século III a.C. Algúns deles están marcados porcipos externos, que son cilíndricos para os homes, e con forma de casiña para as mulleres.
Un gran número de achados escavados en Cerveteri atópanse noMuseo Nacional Etrusco, enRoma, con outros nosMuseos Vaticanos e en moitos outros museos de todo o mundo. Outros, principalmente cerámica, están no propio Museo Arqueolóxico de Cerveteri.
Igrexa de Santa María a Maior, incluíndo unha sección medieval accesible desde a década de 1950 a través dun arco triunfal.
PalazzoRuspoli, reconstruído como palacio baronial polosOrsini en 1533. O pórtico e aloggia da fachada son doséculo XVII. Está conectado con Santa Maria Maggiore a través dunpassetto (ponte pechada), construído en 1760.
A pequena igrexa deSant'Antonio Abate, cun fresco de 1472 deLorenzo da Viterbo.
↑Quilici, L.; S. Quilici Gigli, DARMC; J. Becker, R.; Talbert; T. Elliott; S. Gillies."Lugares: 422859 (Caere)". Pleiades. Consultado o 20 de outubro de 2014.
Izzet, Vedia E. 2000. "The Etruscan sanctuary at Cerveteri, Sant’Antonio: Preliminary report of excavations 1995–8."Papers of the British School at Rome 62: 321–35.
Moretti, Mario. 1978.Cerveteri. Novara, Italy: Istituto Geografico de Agostini.
Roberts, John Morris (1993).A Short History of the World(eninglés). Nova York: Oxford University Press.ISBN9780195115048.
Pallottino, Massimo. 1957.The necropolis of Cerveteri. Rome: Istituto Poligrafico dello Stato.
.svg%26amp%3blang%3dgl)
