Osascomicetos[1] (Ascomycota) constitúen unha división dentro do ReinoFungi. Son fungos conmicelio tabicado que producenascosporasendóxenas. Hai unhas 64.000 especies. É a división (Filo) máis grande do Reino Fungi. Poden ser unicelulares e talófitos. A reprodución pode ser de dous tipos:asexual, poresporasesóxenas (conidios ou conidioesporas), esexual, esporas endóxenas (ascospora). Foron illados de lugares extremos, dende as chairas xeadas daAntártida (dentro de rochas) deica as profundidades do mar.
Existen en ambientes terrestres e acuáticos, en substratos como a madeira, materiais de queratina (unllas, plumas, cornos e pelos),esterco, solo e alimentos, entre outros. Poden ser parasitos de animais (incluíndo o ser humano), ademais de atacaren ás plantas. Entre os máis sinxelos salientan oslévedos responsábeis dafermentación (fermento, requento).
Clase Hemiascomycetes: son preferibelmente saprobios, abundan no solo, na tona das froitas e nas plantas feridas.
Son oslévedos. Sacaromicetáceos. Non producenhifas. Encárganse dalgunhas fermentacións (véxase:Louis Pasteur), algunhas especies viven de xeito anaerobio:Saccharomyces cerevisiae eSaccharomyces ellipsoideus; convertendo os azucres enalcol etílico edióxido de carbono. A reprodución é asexuada por xemación, durante a formación de xemas o núcleo sofre división e uns dos núcleos fillos pasan á nova xema.Saccharomyces cerevisiae é heterotálico con cepas + e -, despois dáse plasmogamia (fusión do citoplasma) seguida da cariogamia (fusión de núcleos), despois a célula diploide (2n) convértese en asca e logo de sufrirmeiose se forman catro ascosporas, só existe xemación diploide e haploide enSaccharomyces cerevisiae.
Producen esporocarpos. A primeira fase ocorre con plasmogamia porén ao non sufrir cariogamia, a súa carga xenética fica “n+n” (binucleadas). Ocorremitose e despois dáse a cariogamia. As hifas sonseptadas (con divisións) regularmente, hai presenza dequitina, existe ademais un poro central que interconecta as hifas unhas coas outras.
A reprodución asexual realízase mediante aplanosporas do tipo conodios, clamidosporas. Son os básicos; poden atoparse membros que posúen tipos desas esporas. A diferenza básica entre os tipos de esporas é:
Conidios: Certas hifas por división mitótica non simétrica (por mitose non simétrica, de células fillas grandes e células fillas pequenas). Complétase o estrangulamento e se forma unha primeira espora, o contido destas esporas e por procedemento igual fórmase outra espora, como resultado temos hifas con gran cantidade de esporas. A célula distal mantén a súa forma, forma despois as células que actúan coma esporas. Oprotoplasma resultante estírase e toma o tamaño orixinal da porción e forma novamente outra célula de esporas.
Oidios: pode orixinarsecalquera hifa vexetativa (é fragmentada en cada septo); sen previa transformación das hifas, fórmanse os septos, sepáranse as hifas e cada anaco de segmento actúa coma unha espora, podendo conservar nalgúns casos a morfoloxía que tiña.
Clamidospora: en hifas vexetativas, principalmente na porción distal, o protoplasma de cada célula contráese, cóbrese cunha parede grosa, e cando as paredes maternas se desintegran, saen ap exterior.
Ascos deHypocrea virens con oito bicélulas de ascosporas.
As estruturas reprodutoras masculinas e femininas danse nun talo con capacidade deautofertilización, é dicir, éhomotálico. Cando se fala dun taloheterotálico refírese a que malia ser hermafrodita non pode autofertilizarse. Existengametanxios onde non hai diferenza entre o feminino e o masculino, noméanse logo coma + e –, aínda que oascogonio (feminino) é máis grande ca oanteridio (masculino). O proceso resúmese así:
- O núcleo no anteridio pasa ao ascogonio pola tricoxina,- Como non hai cariogamia fórmanse pares de núcleos,- Divisións conxugadas (mitose). Despois dase o crecemento da hifa ascóxena.
En ausencia de anteridios aparecenespermagonios cheos deespermatóforos conespermacios, durante o proceso de crecemento dahifa ocorre un proceso denominadouncinulación, que consiste nunhamitose do par de núcleos dacélula apical e a forma de gancho presente na mesma, fórmanse dous septos e o que era o ápice únese á hifa formando un "p".
Os ascomicetos teñen unha función primordial na meirande parte dosecosistemas terrestres. Ocúpanse dadescomposición damateria orgánica, a partir de follas muertas, talos, árbores caídas etc. e axudan aos animaisdetritívoros, que viven da materia orgánica, a obteneren os seus nutrientes. Procesan materias como acelulosa e mailalignina, que son difíciles de descompor. Por todo isto, xogan un rol moi importante nos ciclos naturais doazote e docarbono.
Oscorpos frutíferos ou ascocarpos fornecen alimento a un conxunto diverso de animais, coma insectos,lesmes, caracois, e até roedores e mamíferos grandes coma o cervo ou oporco bravo..
Os fungos ascomicetos son coñecidos tamén polas súas relaciónssimbióticas con outros organismos.
Probabelmente desde moi cedo os ascomicetos “domesticaron” as algasChlorophyta oualgas verdes, así coma outros tipos de algas ecianobacterias. Xuntos forman relacións mutualistas coñecidas comoliques, que subsisten en rexións sumamente inhóspitas da Terra, incluíndo o ártico, os desertos e os cumes de altas montañas e poden aturar temperaturas extremas entre -40 °C a +80 °C. Mentres o sociofotoautótrofo, a alga, crea enerxía metabólica por medio dafotosíntese, o fungo ofrece un soporte e protexe contra a radiación e a deshidratación. Arredor do 42% dos ascomicetos (aproximadamente 18.000 especies) forman liques e a gran maioría dos fungos que forman liques pertencen a este grupo. A proporción de basidiomicetos é do doua ao catro por cento.
Os ascomicetos forman dous importantes tipos de relacións coas plantas: asmicorrizas e mailosendofitos.[2] As micorrizas son asociacións simbióticas do fungo coa raizame das plantas; o fungo realiza a absorción de sales e minerais do solo dun xeito moito máis eficiente que as raíces da planta. Pola súa banda, a planta fornece os produtos da fotosíntese ao fungo. No caso de moitas especies, como a meirande parte dasconíferas e moitas outras plantas, esta asociación é de vital importancia. Incluso, en certos casos o fungo transporta nutrientes dunha planta a outra contribuíndo á robustez do ecosistema. É posíbel que as micorrizas teñan existido dende moi cedo no proceso da invasión dos ambientes terrestres polas plantas. Hai evidencia de que os fósiles de plantas terrestres máis antigos xa presentaban micorrizas.
Osendofitos moran dentro das plantas, especialmente nos talos e follas, mais xeralmente non danan o hóspede. Aínda non se coñece ben a natureza exacta desta relación mais semella que esta asociación confire unha maior resistencia contra os insectos, os nematodos e as bacterias; tamén é posíbel que contribúa á produción de alcaloides tóxicos usados polas plantas na súa defensa contra os herbívoros.
Unha serie de especies de ascomicetos do xéneroXylaria atópase nos niños deformigas cortadoras de follas de América do Sur e outras formigas da triboAttini que cultivan fungos e tamén nos cultivos de fungos dastérmites (Isoptera). Estes fungos logo forman ascocarpos despois que os insectos marchen, polo que cre que se trata de fungos cultivados por eles por comparación co que ocorre en varios casos de asociacións conbasidiomicetos (Basidiomycota).
Osescaravellos de casca, da familiaScolytidae, son simbiontes importantes dos ascomicetos. As femias transportan as esporas á nova planta hospedante en sacos, chamados micetanxios, baixo a quitina. Furan túneles dentro da madeira e fan cámaras ou celiñas que usan para pór os seus ovos. Cando depositan os ovos tamén deixan esporas das cales medran as hifas que poden efectuar a descomposición da madeira. Cando nacen as larvas aliméntanse dos fungos. Despois da metamorfose carrexan esporas coas que poden infectar a outras árbores. Un exemplo ben coñecido disto é agrafiose (que acabou con case todas a poboacións deumeiros da Península Ibérica), causada polo fungoOphiostoma ulmi, transmitido polo escaravello da casca dos umeiros:Scolytus multistriatus.
