| Anhedonia | |
|---|---|
| Clasificación e recursos externos | |
 Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico. |
Aanhedonia (do grego ἀν-:an- ‘falta de’ e ἡδονή:hedoné ‘pracer’) é a incapacidade para experimentarpracer, a perda de ter interese ou satisfacción na realización de moitas actividades. Considérase unha falta de reactividade ante os estímulos habitualmente pracenteiros. Constitúe un dos síntomas ou indicadores máis claros dedepresión,[1] aínda que pode estar tamén presente noutros trastornos, compo por exemplo, nalgúns casos de demencias (Alzhéimer), en trastornos psicóticos e notrastorno esquizoide da personalidade.[2]
Hai diferentes escalas para a avaliación da anhedonia, como a de Fawcet (escala de pracer/despracer) e a Escala de Avaliación dos Síntomas Negativos (Andreasen, 1981), que inclúe unha subescala de "anhedonia e retracción social". É común en escalas de depresión conter elementos sobre o tema como naEscala de Depresión de Beck (BDI).
Está asociado con baixos niveis demonoaminas no sistema nervioso, como aserotonina,dopamina,adrenalina enoradrenalina, mais principalmente ocorre unha disfunción dopaminérxica e noradrenérxica. O tratamento dependerá da intensidade do síntoma e da asociación con outros posibles síntomas de depresión. Se a anhedonia for predominante, unha opción de tratamento farmacoterápico son os inibidores selectivos da recaptación de dopamina e noradrenalina (IRND), comobupropiona emirtazapina.
Tantoterapias cognitivo-comportamentais comoterapias analítico-comportamentais poden ser auxiliares do tratamento medicamentoso.[3]
Sen a discriminación dereforzo positivo é esperado que varios comportamentos saudables entren enextinción e o individuo pase a ser controlado principalmente porreforzo negativo (evitar sufrimento) e porpunición. Unha persoa con anhedonia xeralmente dificilmente se adhire ao proceso terapéutico, por iso é importante a participación da rede social de apoio caso exista.[4]
Mentres que as primeiras definicións da anhedonia salientaban experiencia pracenteira, modelos máis recentes puxeron en relevo a necesidade de considerar diferentes aspectos do comportamento divertido, como a motivación ou o desexo de participar nunha actividade («anhedonia motivacional»), en comparación co nivel de goce da actividade en si mesma («anhedonia consumatoria»).
A anhedonia adoita confundirse coaapatía, mais son conceptos diferentes.
A cultura ten unha grande importancia na cuestión. Unha conduta pode ser aceptada positivamente por un grupo cultural e non ser ben vista por outro.
Os criterios xerais para diagnosticala como un trastorno son ver o grao de insatisfacción coas capacidades e logros do paciente, avaliar as súas relacións interpersoais e a forma en que afronta os acontecementos da súa vida. O importante é que o paciente aprenda a aceptar os feitos como se presentan; se o seu comportamento lle causa un dano a el ou aos demais, entón transfórmase nunha patoloxía que debe ser tratada.
En1976 L. Chapman e M. Raulin propuxeron dúas escalas, coñecidas como «escalas de Chapman», para a valoración da anhedonia: a escala para a anhedonia física e a escala para a anhedonia social.[5] Posteriormente ambas as escalas foron revisadas pero, aínda que amplamente difundidas, non chegaron a ser publicadas de forma oficial. A Escala Revisada para a Anhedonia Física é un cuestionario autoaplicado de 61 preguntas que valora a capacidade de experimentar pracer de estímulos físicos típicos, como a comida, otacto, osexo, etc., mediante preguntas como «Sempre me gustarion os decorados fermosos».[6] A Escala Revisada para a Anhedonia Social é un cuestionario autoaplicado de 40 preguntas que valora a capacidade de experimentar pracer de estímulos como o trato coa xente, parolar, intercambiar impresións ou sentimentos, etc., mediante preguntas como «Unha viaxe en coche é máis agradable se alguén me acompaña».[7]
Inicialmente, os que desenvolveron as escalas creron que a escala para a anhedonia física sería a máis útil das dúas escalas, e que a escala para a anhedonia social veríase afectada pola presión social e o rumbo derivado do desexo de agradar. Estes supostos non se viron confirmados nas investigacións posteriores. En primeiro lugar, a escala para a anhedonia social resultou ser a máis útil das dúas escalas, e demostrou ser un robusto indicador do desenvolvemento posterior de trastornos do espectro esquizoide. En segundo lugar, a escala para a anhedonia social resultou ser estable no tempo para casos de individuos diagnosticados deesquizofrenia.
A anhedonia social demostrou ser tamén un trazo característico dotrastorno do espectro autista, o que motivou, por exemplo, o estudo do solapamento diagnóstico entre asíndrome de Asperger e otrastorno esquizotípico da personalidade.[8]
