Amiano Marcelino (latínAmmianus Marcellinus), nado enAntioquía ca.330[1] e finado enRoma ca.400, é o principalhistoriadorromano. Viviu e relatou o proceso de decadencia e descomposición doImperio Romano durante oséculo IV.
Crese que naceu entre o330 e o335, nunha adiñeirada familia de ascendenciagrega asentada enAntioquía. Definíase a si mesmo como "un soldado e un grego", pois estaba orgulloso da súa orixe e do seu paso polo exército nos aristocráticosProtectores Domestici. Como tal, estivo baixo o mando deUrsicino na fortaleza deNisibis, xunto á fronteirapersa, desde o ano353. No ano355 acompañou a Ursicino a unha breve campaña naGalia contra ofrancoSilvano, que se autoproclamara emperador. Esta campaña durou ata o ano seguinte, momento en que volveu á fronteira oriental. Alí escapou no último momento da fortaleza deAmida (Diyarbakr) xunto á súa esposa cando a praza foi tomada polas forzas deShapur II. Amiano perdeu o favor do emperadorConstancio II cando o seu superior Ursicino caeu en desgraza, pero recuperou o seu antigo prestixio e posición trala morte de Constancio e o acceso ao trono deXuliano o Apóstata.
O gran número de eloxios que Amiano Marcelino destina a Xuliano nas súas obras demostran a súa grande admiración por este emperador. Marchou xunto a el ás campañas contra osalamáns e na expedición contra Persia do363. Pouco despois, ao morrer Xuliano, abandonou o exército pois el tamén era pagán.[2]
Tras visitar Grecia eExipto, Marcelino asentouse de novo en Antioquía en371, onde permaneceu os sete anos seguintes. En378 marchou aRoma e instalouse definitivamente alí, onde pasou o resto da súa vida.
Comezou a escribir a súa obraRes Gestarum Libri XXXI (chamada a miúdoHistorias) na capital do Imperio, en principio como unha continuación das obras deTácito. Os seus escritos concentran todos os acontecementos ocorridos no Imperio entre a ascensión ao trono deNerva no ano96 e a morte deValente naBatalla de Adrianópolis (378), recompilados en 31 volumes dos que se perderon actualmente os 13 primeiros. A resultas diso, só se coñecen os tomos finais, que narran a época comprendida entre 353 e 378.
A obra, escrita en latín para facilitar a súa difusión (Amiano Marcelino falaba e escribía normalmente engrego) reportáronlle gran fama en todo o Imperio, especialmente en Roma e Antioquía. O seu lugar como autor de referencia permaneceu ata oséculo VI, sumíndose no esquecemento durante aIdade Media. Malia as partes perdidas, considérase ásHistorias de Marcelino como unha obra de referencia obrigada para entender os últimos anos de goberno de Constancio II, os mandatos de Xuliano,Xoviano,Valentiniano I eValente e os primeiros anos deGraciano, ademais de ser un excepcional retrato da realidade política e social no baixo Imperio Romano, a súa decadencia e as causas desta (achacadas polo autor ao deixamento, deshonra e hedonismo da poboación) e a organización política e militar de numerosos pobosbárbaros (incluídos oshunos e osvisigodos). Así mesmo, Amiano Marcelino deixa entrever nas súas obras as funestas consecuencias que a situación do momento traerían a Roma, como o saqueo deAlarico I que sobreveu dúas décadas despois da probábel morte do historiador, o cal foi visto polos contemporáneos como o fin do mundo ata entón coñecido. Amiano Marcelino erapagán e non tiña en grande aprecio aocristianismo, polo que é probábel que a súa postura influíse en quen viron máis tarde a nova fe como a causante da caída de Roma, unha idea que lle causou dificultades mesmo aSanto Agostiño.
Ignórase a data exacta da súa morte. O último ano no que se pode presupoñer que seguía vivo é391, pois cita aSexto Aurelio Víctor comoprefecto de Roma, que accedeu entón ao cargo.
- ↑Harto (2002), p. 15
- ↑Heather (2018), p. 186
_(14596243719).jpg)
