A aguia pescadora ten a plumaxe do peito branca, ás longas e estreitas que presentan nas extremidades pulseiras negras, o que lle dá unha aparencia distintiva. Está moi ben adaptada para o seu réxime alimentario: pode pechar o nariz para evitar a entrada da auga e as dedas están provistas dunha especie de escamas puntiagudas que lle facilitan ao agarre das presas. O seu voo é lento, alternando o planeo e o bater de ás. Aniña nos lagos e lagoas de auga doce, ás veces nas costas.
Habitualmente as femias son menos filopátricas cós machos, é dicir teñen menos apego cós machos ó territorio de nacemento[3], polo que adoitan ser estas as que se incorporan ó territorio controlado por un macho[3]. Emparéllanse de por vida; en marzo comezan un período de cinco meses de colaboración para construír o niño e coidaren aos aguiachos. As femias poñen 3 ou 4 ovos a fins de abril, chócanos durante cinco semanas, e os aguiachos comezan a voar oito semanas despois da eclosión. As aguias pescadoras que aniñan enEuropa pasan o inverno enÁfrica. As doCanadá e osEstados Unidos invernan enAmérica do Sur; os deAustralia non migran.
Unha aguia pescadora (Pandionidae) preparándose para mergullar. Foto feita polo Centro Espacial John F. Kennedy.Pandion haliaetus
Dende o século XIX sufriron unha forte persecución, que se prolongou ata os anos 70 do século XX[3]. Por aquel entón as aguias pescadoras estiveron a piques de se extinguir, pero dende a prohibición doDDT e políticas proteccionistas en moitos países dende1970 a súa poboación está a se recuperar.
