Nalgunhas igrexas cristiáns unacólito é o que axuda a unsacerdote ou a undiácono nas funcións litúrxicas.
Ata oConcilio Vaticano II o acólito, no seo da igrexa latina, era un crego promovido á máis alta das ordes menores. Tiña como tarefas principais prender as candeas do altar, levalas en procesión, prepararlle a auga e viño ó sacerdote para a celebración damisa. Actualmente e logo das cartas apostólicasMinisteria quaedam eAd Pascendum[1] dePaulo VI de 1972 un acólito é un ministerio instituído para axudar nas funcións litúrxicas, en especial na misa, ó sacerdote e ó diácono, principalmente a preparación do altar e dos vaso sagrados e extraordinariamente distribuír aeucaristía[2] tradicionalmente exercen as funcións dos acólitos rapaces homes menores de idade que non están formalmente instituídos no ministerio pero que exercen esas funcións, agás as extraordinarias relacionadas coa eucaristía e os vasos sagrados, neste caso dos acólitos non instituídos permítese tamén a participación das mulleres se o aproba o bispo da diocese oído o parecer daConferencia Episcopal nacional.[3]
Algúns grupos tradicionalistas, como aFraternidade Sacerdotal de San Pedro, dentro do seo da Igrexa Católica teñen autorización para ordenar seminaristas con ordes menores, incluíndo acólitos . Outros grupos tradicionalistas fóra da autoridade da Igrexa Católica, como aSociedade de San Pío X ou lefebvristas seguen coa tradición anterior ó Concilio Vaticano II.
Na tradición anglicana un acólito pode ser de calquera xénero e idade e as súas funcións son semellantes ás dos acólitos católicos.
