Palabrautilissimæ escrita coeszett nun libro de 1541.
ß, denominadoeszett ouscharfes S (pronunciados['εstsεt] e[ʃarfəs εs]).[1] é unha letra doalfabeto gótico incorporada aoalfabeto alemán, de baselatina.[1] É esteticamente semellante, mais non idéntica, á letrabeta (Β, β) doalfabeto grego, mais non debe ser confundida con ela, por representaren sons diferentes.[2]
Representa o fonema [s] enalemán estándar, especificamente cando segue a vogais longas e ditongos (edelweiß). Despois de vogais curtas escríbesess (delicatessen). O vocábuloeszett representa a pronuncia alemá das dúas letras S e Z.
O ß orixinouse naligadura de dous eses consecutivos, un de grafía alta (ſ) e outro normal (s), ou dun s longo e un z en formagótica (ʒ). Como non aparece nunca no comezo de palabra, o ß só existía en versiónminúscula; en textos escritos exclusivamente enmaiúscula adoitaba substituírse por dous eses, o mesmo que en todos aqueles caso en que ocarácter non estiver dispoñible nunha tipografía. En abril de 2008 introduciuse unha variante maiúscula noUnicode versión 5.1, con grafemaẞ.[3] O 29 de xuño de 2017, oRat für deutsche Rechtschreibung (Consello para a ortografía do alemán, RDR) introduciu oficialmente a versión maiúscula da letra no alfabeto alemán.[4]
Noalemán de Suíza,ss adoita substituír todos osß, que foi abolido gradualmente dende a década de 1930, cando a maioría doscantóns decidiu non ensinalo na escola e o servizo postal deixou de empregalo nos nomes de lugar. ONeue Zürcher Zeitung foi o último xornal suízo en abandonar oß, en 1974. As editoriais só usanß en libros destinados o mercado en lingua alemá xeral.
Esta situación foi sancionada oficialmente polas regras de ortografías reformadas do alemán, que afirman en §25 E2:In der Schweiz kann man immer „ss“ schreiben ("EnSuíza, pódese escribir sempre 'ss'").Liechtenstein segue a mesma práctica.
