Is éard isceirtín tais ann, ar a dtugtartuáille fliuch,tuáille tais,ciarsúr indiúscartha nóciarsúr linbh freisin (i gcúinsí sonracha) ná píos beag go meánmhéid plaisteach fliuch nó éadach a thagann fillte i bpacáistithe ina aonari ar mhaithe le éascaíocht nó, i gcás dáileoirí, mar rolla mór le cuimlíní aonair ar féidir iad a stróiceadh de. Úsáidtear ceirtíní taise chun críocha glantacháin cosúil le sláinteachas pearsanta agus glanadh tí; is táirge ar leithligh gach ceann acu ag brath ar na ceimiceáin a chuirtear leis agus níl tuáillí glantacháin leighis ná oifige beartaithe le haghaidh sláinteachas craicinn.[1]
Sa bhliain 2013, mar gheall ar dhíolacháin mhéadaithe an táirge i dtíortha saibhre, thuairiscigh Consumer Reports nár éirigh go hiomlán leis na hiarrachtaí na ceirtíní a dhéanamh "insruthlaithe" síos an leithreas, de réir a dtástála.[2]
Meastar gurb é Arthur Julius, Meiriceánach, a chruthaigh na ceirtíní fliucha.[3] D'oibrigh Julius sa tionscalcosmaidí agus sa bhliain 1957, choigeartaigh sé meaisín scagtha gallúnaí, ag cur é in áiléar iManhattan. Chláraigh Julius an t-ainm Wet-Nap mar thrádmharc i 1958, ainm don táirge atá fós in úsáid. Tar éis dó a chúnamh glantacháin láimhe nua a mhionathrú i gcomhar le meicneoir, nocht sé a aireagán ag an National Restaurant Show i Chicago sa bhliain 1960 agus i 1963 thosaigh sé ag díol táirgí Wet-Nap leisan gCoirnéal Harland Sanders le dáileadh ar chustaiméiríKentucky Fried Chicken .[4]
Déantar nócha faoin gcéad de na cheirtíní taise atá ar an margadh a tháirgeadh asfabraicí neamhfhite déanta aspoileistear nópolapróipiléin.[5]