Foar dediagnoaze fan klinyske depresje moat teminsten sprake wêze fan twawiken fan oanhâldende ûnmoedichheid, dy't yn hast alle sitewaasjes oanwêzich bliuwt. Soks giet ornaris mank mei inminderweardichheidsgefoel, itferlies fan belangstelling foar aktiviteiten dêr't depasjint oars aardichheid oan belibbet, in algemienefurtleazens en/of deûnderfining fanpine sûnder dúdlike oarsaak. Pasjinten kinne somseachbegûchelings hawwe ofdingen hearre dy't der net binne. Guon lju hawwedepressive riten dy't faninoar skaat wurde troch hielejierren dat se normaal funksjonearje, wylst by oaren desymptomen frijwol altyd oanwêzich binne. Klinyske depresje kin by pasjinten in negative ynfloed hawwe op itsosjaal libben, itwurk (of itûnderwiis),sliep,iten ensûnens yn it algemien. Likernôch 2 oant 8% fan 'e minsken dy't oan klinyske depressiviteit lije, begeaneselsmoard, en likernôch 50% fan alle lju dy't selsmoard begeane, binne oanhelle mei de iene of oare stimmingssteuring.
Psychologen binne fan tinken dat klinyske depresje feroarsake wurdt troch in kombinaasje fan faktoaren, dy'tgenetysk,psychologysk en relatearre oan 'e fysike libbensomstannichheden binne. Risikofaktoaren binne infamyljeskiednis mei soksoarte oandwanings, grutte feroarings yn jinslibben, beskatemedisinen,groanyske sûnensswierrichheden en it nimmen fandrugs. Sa'n 40% fan it risiko liket taskreaun wurde te kinnen oan genetyske faktoaren. De diagnoaze fan klinyske depresje is basearre op it, needsaaklikerwizesubjektive, ferslach fan 'e pasjint sels, oanfolle troch in psychologysk ûndersyk. Der bestiet gjinlaboratoariumtest foar de oandwaning. Wol kinne tests útfierd wurde om lichaamlike oandwanings út te sluten dy't deselde symptomen feroarsaakje kinne.
De behanneling fan klinyske depresje bestiet yn 'e regel útpsychoterapy en foarskriuwing fananty-depressiva. Sokke medisinen lykje oer it algemien effektyf te wêzen, mar binne dat beslist net by alle pasjinten. It liket derop dat de pasjinten mei de slimste foarmen fan klinyske depresje it measte baat hawwe by it nimmen fan antydepressiva.Bywurkings kinne problematysk wêze en yn guon gefallen sels liede ta it oanboazjen fan 'e depresje, bygelyks bymanlike pasjinten by wa't de medisinen taympotinsje liede. It is ûndúdlik oft anty-depressiva ynfloed hawwe op it risiko fan selsmoard.
Yn2015 waard fêststeld dat likernôch 216 miljoenminsken, oftewol 3% fan 'e wrâldbefolking, oanhelle wie mei klinyske depresje. YnNederlân lei dat oantal yn2016, neffens sifers fan itRIVM, op 550.000, wat ek delkomt op 3%. It persintaazje lju dat op in stuit yn harren libben mei de oandwaning oanhelle rekket, ferskilt nei lân, fan 7% ynJapan oant 21% ynFrankryk. Yn 'eûntwikkele wrâld leit dit persintaazje heger (15%) as ynûntwikkelingslannen (11%). Neffens itSintraal Buro foar de Statistyk joech yn2014 8% fan 'e Nederlânske befolking oan dat se ea oan klinyske depresje lit hiene. Klinyske depressiviteit begjint almeast al immen yn 'e tweintich of yn 'e tritich is.Froulju lije der twaris sa faak oan asmanlju. Minsken dy't oanhelle binne mei klinyske depresje steane yn harrenmaatskippij faak bleat oanstigmatisearring.
