It Italjaansk stamt ôf fan it fulgêrLatyn, de sprutsen ferzje fan deRomeinske taal, dy't lange tiid neist de offisjele skreaune ferzje bestie en dêr't ek alle oare Romaanske talen út foartkomme. De âldste teksten yn de taal komme út de10e iuw. Fierders is der protte út de14e iuw, bygelyks de wurken fan de ferneamde FlorentyskeDante Aligiery, mar ek dat fanPetrarsa enBokkakkio. Dizze trije wurde beskôge as de grûnlizzers fan de Italjaanske literatuer.
It standert-Italjaansk hat him ûntwikkele út it dialekt dat yn de14e iuw sprutsen waard ynToskane (de omkriten fanFlorâns). Yn dat dialekt skreauDante Aligiery synDivina Commedia. Oars as faaks tocht wurdt, binne de dialekten yn Itaalje net ôflaat fan it standert-Italjaansk, mar komme se allegearre fuort út it fulgêr Latynsk.
De ferskate dialekten ferskile nochal fan it standerd-Italjaansk. Foar de komst fan de telefyzje koenen de measte Italjanen allinnich har eigen pleatslik dialekt sprekke en koenen sy har ûnderling amperoan ferstean en begripe.
OpKorsika en parten fanSardynje wurde dialekten sprutsen dy't in soad lykje op dy fan de fêstewal, mar dy't om kultuerele redenen faak sjoen wurde as op himsels steande talen, útsein it Logudoreesk dat yn alle gefallen wol as in aparte taal beskôge wurdt.
It Italjaansk wurdt skreaun yn itLatynske alfabet. It wurdtfonetysk skreaun, wat der op del komt dat ien dy't de útspraakregels ken, net folle muoite hawwe sil mei it skriuwen en fansels oarsom. Ek wurde yn it Italjaansk alle wurdlidden fan in wurd útsprutsen. It Italjaanskealfabet bestiet út 21 letters, de J, K, W, X en Y ûntbrekke, mar kinne wol foarkomme yn lienwurden út bygelyksGryksk enIngelsk. Italjaanske wurden einigje sawat altyd op in lûd.
