| Double Falsehood | ||
 | ||
| algemiene gegevens | ||
| auteur | William Shakespeare John Fletcher Lewis Theobald | |
| taal | Ingelsk | |
| foarm | toanielstik | |
| sjenre | komeedzje | |
| skreaun | ±1606(werskreaun ±1727) | |
| 1e publikaasje | 1728,Londen | |
Double Falsehood, folút:Double Falsehood, or: The Distressed Lovers (yn ier achttjinde-iuwske staveringDouble Falshood, or: The Distrest Lovers; "Dûbeld Bedroch, of: De Oerstjoere Minners"), is inIngelsktoanielstik fan 'e hân fan 'eskriuwerLewis Theobald. Dy bewearde dat er trije manuskripten yn 'e hannen krigen hie dy't stammen út 'e tiid fan 'eRestauraasje (om1660 hinne), en dy't fan ien en itselde nammeleaze toanielstik fan 'e wiidferneamdetoanielskriuwerWilliam Shakespeare wiene. Theobald "ferbettere" se yn1727 en publisearre it resultearjende stik it jiers dêrop ûnder de titelDouble Falsehood.
Sadwaande mienden party saakkundigen datDouble Falsehood op in ferlern gien stik fan Shakespeare basearre wie, hoewol't oaren, fral út syn eigen tiid, Theobald foar in fantast holden (ek al leit de man fierders ûnderliterêre kritisy op in goede namme), of foar it slachtoffer fanoplichting troch de ferkeaper(s) fan 'e trije manuskripten. De hjoeddeiske konsensus yn akademyske fermiddens hinget derta oer omDouble Falsehood te beskôgjen as in werskreaune ferzje fan in Shakespeariaansk toanielstik. Ut in wittenskiplik rapport datRyan Boyd enJames W. Pennebaker fan 'eUniversiteit fan Teksas te Austin yn2015 yn it tydskriftPsychological Science publisearren, bliek op grûn fan statistysk en psychologysk bewiismateriaal útDouble Falsehood dat ferlike waard mei toanielstikken wêrfan't de auteur bekend is, datDouble Falsehood trije skriuwers hie, dy't te identifisearjen wêze soene as Shakespeare, dy syn jongere tiidgenoat en ko-auteurJohn Fletcher, en Lewis Theobald.
Oangeande de identiteit fan dat stik wiist it beskikbere bewiismateriaal benammentlik yn 'e rjochting fan 'e ferlern gienekomeedzjeKardenio, mei't men mient dat dy, krekt asDouble Falsehood, weromgrypt op it ferhaal oer it personaazje Cardenio yn it masterwurkDon Quichot, fan 'eSpaanske auteurMiguel de Cervantes, út1605.
YnDon Quichot komme de doalende ridder en syn skyldfeint Sancho yn it ûnherberchsume berchlân fan 'eSierra Morena in wyldhierrige healneakene klúzner tsjin, dy't de skriuwer fan in notysjeboek folpoëzij blykt te wêzen. As hja him úteinlik safier krije dat er harren syn ferhaal fertelle wol, docht bliken dat dizze Cardenio in telch is út in rike famylje útAndalúsje, dy't fereale rekke op syn buorfamke Luscinda, mei wa't er opgroeid wie. It wie syn bedoeling om mei har te trouwen, mar foar't dat barre koe, waard er fuortroppen om yn 'e hofhâlding fan hartoch Ricardo te tsjinjen as in selskipsman foar dy syn jongste soan, don Fernando. Dyselde hie in aparte foarleafde foar fammen fan leger maatskiplik komôf, en doe't er de lofsangen fan Cardenio oer Luscinda hearde, rekke er fol fan begear foar dat fanke. Hy makke Cardenio wiis dat er dy syn heit freegje soe om in houlik tusken Cardenio en Luscinda te beävensearjen, wylst Cardenio sels weromreizge nei hartoch Ricardo, om te fersykjen en beëinigje syn tsjinst yn dy syn hofhâlding. Mar de ferriedlike don Fernando bewurkmastere it sa dat er sèls mei Luscinda trouwe koe, en doe't Cardenio weromkaam, wie it hiele spul al yn kannen en krûken. Luscinda bewissige him derfan dat se leaver stjerre soe as mei don Fernando te trouwen, mar doe't it derop oankaam, troude se dochs mei him. Cardenio waard doe alhiel sljochtsinnich en naaide út nei de woeste bergen, dêr't er de wyldeagige klúzner waard dy't don Quichot en Sancho dêr letter troffen.
Theobald (of mooglik Shakespeare) hat ynDouble Falsehood de nammen fan 'e personaazjes feroare. Cervantes syn Cardenio is Julio wurden, Luscinda is Leonora wurden en don Fernando hjit hjir fan Henriquez.
It stik set útein as Henriquez, de jongste fan 'e beide soannen fan hartoch Angelo, syn selskipsman Julio nei syn heite hof ta stjoerd. Julio, dy't sadwaande syn hofmakkerij fan Leonora ûnderbrekke moat, freget Henriquez om ûnder syn ôfwêzigens te helpen en oertsjûgje Leonora om mei him te trouwen. De trochtrape Henriquez stimt dêryn ta, mar hat ûnderwilens hiele oare plannen. Nei't er Violante, in kreas en deugdsum pleatslik fanke fan gewoan komôf,ferkrêfte hat, set er útein mei Leonora sels it hof te meitsjen (it dûbele bedroch út 'e titel). Hoewol't Leonora sels alhiel ôfkearich fan him is, liket it har heit Bernardo skoan ta om 'e soan fan in hartoch as skoansoan te hawwen. Julio, dy't warskôge is troch in brief fan Leonora, arrivearret krekt op 'e tiid om in houlik tsjin te hâlden. As er Henriquez útdaget ta induël, wurdt er lykwols oermastere troch de tsjinstfeinten fan Bernardo. Nei't Leonora derhinne fallen is, ûntdekt Bernardo in dolk en in selsmoardbryfke yn har klean, wat makket dat er einlings begrypt dat it syn dochter mienen is.
Nei it mislearre houlik naaie Julio, Leonora en Violante alletrije apart faninoar út. Julio tsjocht de wyldernis yn, dêr't er fjochtpartijen útlokket mei de skiephoeders dêre. Leonora siket har taflecht yn innonnekleaster. Violante ferklaait harsels as in jonge en wurdt de feint fan in masterskiephoeder. Dy masterskiephoeder is in seldsum figuer yn 'e tradisjonele Ingelske toanielkeunst: in man dy't snugger genôch is om te sjen dat in frou in frou is as hja har as jonge ferklaaid hat. Hy makket grouwélige seksuële avânses nei Violante, mar ear't er har tenei komme kin, arrivearret Roaderik, de âldere broer fan Henriquez. Dy fandelet Violante, Julio, Leonora en Henriquez byinoar en konfrontearret harren mei-inoar. Julio en Leonora beslute om dochs noch te trouwen, en Leonora har heit Bernardo leit him dêr no by del. Henriquez hat ûnderwilens berou krigen fan syn smjuntestreken en om it goed te meitsjen mei Violante wol er no mei har trouwe (tsjintwurdich grize je derfan as in ferkrêftingsslachtoffer mei de dieder trouwe moat, mar doedestiden waard it wierskynlik as inhappy end beskôge).
| Boarnen, noaten en/as referinsjes: |
Foar boarnen en oare literatuer, sjoch ûnder:References, op dizze side. |