بابر، یکی از شاهزادگانتیموری، با پشتیبانیصفویان وعثمانی[۳۰] در جهت تضعیفسلطان دهلی،ابراهیم لودی، به جنوب آسیا لشکر کشید و درنبرد نخست پانی‌پت دولت دهلی را به سختی شکست داد و بر شمال هند مسلط شد. با این حال، ظهور گورکانیان به‌عنوان یک قدرت منطقه‌ای، حدوداً در سال ۱۶۰۰ میلادی و در دوراناکبر کبیر، نوهٔ بابر، روی داد.[۳۱] امپراتوری وسیع اکبر تا پایان حکومتاورنگ‌زیب، آخرین پادشاه بزرگ گورکانی، پا بر جا ماند[۳۲][۳۳] و پس از مرگ او در ۱۷۰۷ میلادی، زوال آنان آغاز شد. گورکانیان در سال ۱۷۳۹ میلادی به سختی ازنادرشاه درنبرد کرنال شکست خوردند که این مسئله عملاً زمینه‌ساز سقوط نهایی آنان شد و سرانجام رفته رفته تمام قلمروی گورکانیان توسطکمپانی هند شرقی تصرف گردید. پس ازشورش‌های سال ۱۸۵۷،امپراتوری بریتانیا رسماً دولت گورکانی را منحل کرد و حکومت شبه‌قاره بهراج بریتانیا واگذار شد.
گرچه امپراتوری مغولی هند با لشکرکشی‌های متعدد نظامی تأسیس شد و پابرجا ماند،[۳۴][۳۵][۳۶] اما فرمانروایان گورکانی تلاشی برای سرکوب فرهنگ‌ها و ادیان محلی نکردند و با تقسیم‌بندی امپراتوری به مناطق پرشمار اداری[۳۷][۳۸] و با وجود طبقه حاکمی که از فرهنگ‌ها و ادیان مختلف تشکیل شده بود، یک دولت کارآمدتر و متمرکزتر در این دوران بر هندوستان فرمان راند.[۳۹] صلح نسبی‌ای که در دوران گورکانیان بر شبه‌قاره حکم فرما بود، منجر به این شد که در سدهٔ هفدهم میلادی، اقتصاد هند با گسترش چشم‌گیری روبه‌رو شود.[۴۰] از دیگر دلایل مهم در توسعهٔ اقتصادی دولت مغول، اصلاحات اکبر در سیستم مالیاتِ محصول کشاورزی بود.[۴۱][۴۲] همچنین، در دوران اوج گورکانیان، هند سهمی ۲۵ درصدی از تولیدات جهان را در اختیار داشت[۴۳] که همین مسئله، یکی از دلایل افزایش حضور اروپایی‌ها در این منطقه بود.[۴۴]
شیوهٔ زندگی پرخرج حکام گورکانی هند،[۴۵] به‌خصوص در زمانشاه جهان، منجر به پشتیبانی آنان از هنرهایی نظیرنگارگری ومعماری گردید[۴۶] و در همین رابطه، آثار هنری پرشماری از دورهٔ گورکانی امروزه در کشورهای هند، پاکستان، افغانستان و بنگلادش بر جای مانده‌است.قلعه آگره،فاتح پور سیکری،لال قلعه،آرامگاه همایون،قلعه شاهی وتاج محل از جمله آثار گورکانی به‌جامانده در سرزمین‌های تحت فرمان آنان هستند که در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارند.[۴۷]
پس از مرگتیمور، ترکانعثمانی وآل جلایر و ترکمانانقراقویونلو، برخی سرزمین‌هایی را که تیمور گرفته بود تصرف کردند. با این همه، فرزندان تیمور موفق شدند که شمال ایران را در مدت یک سده تحت فرمانروایی خود نگاهدارند؛ ولی آنان اغلب با یکدیگر در کشمکش بودند. سرانجامشاهرخ موفق شد که مناقشات اقوام خود را تا حدی رفع و قدرت و اعتبار کشور را نگهداری کند؛ ولی پس از مرگ او منطقه تحت فرمانش به قسمت‌های کوچک‌تر مجزا شد و صفویان توانستند آن‌ها را به حکومت خود پیوست کنند.
با این حالدودمان تیموری از میان نرفت و نوادگان تیمور به سرکردگیبابر چندی پستر فرمانروایی خود را به هندوستان بردند و دودمان بابُری را بنیاد گذاردند که اروپاییان آن را مغولان کبیر می‌نامند.
گسترهٔ امپراتوری گورکانیان هند پیرامون سال ۱۶۰۰ میلادی
دوران شکوه امپراتوری گورکانی یا مغول کبیر تا اواسط پادشاهیاورنگ‌زیب عالمگیر بود پس از وی یعنی در دورانمغول صغیر از قدرت این امپراتوری به شدت کاسته شد و کشور هند که در روزگاراکبر کبیر وشاه جهان واورنگ‌زیب سیر تمدن و ترقی را آغاز کرده بود رو به ضعف نهاد. بهادرشاه دوم آخرین فرمانروای گورکانی بود که در سال ۱۸۵۷ میلادی تاج و تخت را بهانگلیسی‌ها واگذار کرد.
پس از حملهٔنادرشاه گورکانیان ضعیف شدند در جنوبامپراتوری مراتا که قدرتی تازه و دشمنی خطرناک از هر لحاظ حتی فرهنگی به‌شمار می‌آمد مناطق جنوبی را تصرف کرد. دین رسمی حکومت ماراتاهندو بود در حالی که گورکانیان یک دولت مسلمان بودند. به این ترتیب گورکانیان ضعیف شدند تا اینکه در سال ۱۸۵۷ میلادی به‌دستکمپانی هند شرقی بریتانیا نابود شدند.
در زمان گورکانیان هندزبان فارسی در این کشور گسترش پیدا کرد. هر چند آشنایی هند به‌ویژه شمال آن مانند منطقه سند از قرن نهم با زبان فارسی آشنا شده بودند اما این گورکانیان بودند که زبان فارسی را زبان رسمی دیوان اعلام کردند و با حمایت از شاعران پارسی‌گوی به زبان فارسی خدمت زیادی کردند.[۴۸] اگر چه پیش از به قدرت رسیدن این خاندان در هند، دین اسلام توسط عرفای فارسی‌زبان درشبه قاره هند نفوذ کرده بود، اما تأثیر ظهور این خاندان در هندوستان، گسترش و رونق زبان فارسی را به اندازه ای رسانید که ادبیات فارسی نه تنها مایه حیات روحی مردم عام شد بلکه این زبان، زبان رسمی درباریان نیز گردید. این رویکرد باعث مهاجرت بسیاری از هنرمندان، نویسندگان و شاعران از ایران به هند شد.[۴۹] دوران طلایی ادب فارسی در هند، دورهٔاکبر کبیر است. به دستور وی وزیرش تودارمال فرمانی را صادر کرد که به موجب آن، زبان فارسی، زبان تمام امپراتوری اعلام گردید. همچنین به فرمان اکبر شاه برخی از کتاب‌های مهم هندوان از سانسکریت به نظم و نثر فارسی ترجمه شد و بر غنای ادب فارسی افزوده گردید. اگر در دورهٔ غزنویان مرکز زبان فارسی در هند تنها شهر لاهور بود، این مرکزیت در سده‌های بعدی به ترتیب به مولتان و دهلی و اگره منتقل گردید. علاوه بر شاعران و عالمان و نویسندگان ایرانی که در مدت چند سده به هند مهاجرت کردند، از هندیان اعم از مسلمان و هندو، شاعران و نویسندگان و عالمان بزرگی ظهور کردند که از مهم‌ترین این چهره‌هابیدل دهلوی از شاعران سبک هندی است. دوران فرمانروایی گورکانیان هند با دورهٔ فرمانروایی دودمان صفوی در ایران هم‌زمان است که این خود به گونه‌ای ناخواسته یکی از عوامل مؤثر در نیرو گرفتن زبان پارسی در هند به‌شمار می‌رود. نوع نگاه پادشاهان صفوی به ادبیات و فرهنگ به گونه‌ای بود که شاعران و نویسندگان ایران را از بخشش و نواخت پادشاهان صفوی ناامید می‌کرد و آنان گاه ناگزیر و گاه مشتاقانه رهسپار دربار ادب‌پرور گورکانی می‌شدند.[۵۰]
↑لقبمیرزا بدون استثنا به تمام پسران خاندان می‌رسید و به‌جای قرارگیری پیش از نام، پس از نام شخص قرار می‌گرفت؛ مانند عباس میرزا و حسین میرزا. میرزا لقب غیرنظامی است وخان لقب نظامی. لقب خان موروثی نیست.[۶]
↑"Alam - The Flag of the Mughals". Mumbai: Khadi Dyers & Printers. Archived fromthe original on 21 November 2010. Retrieved26 February 2010.primarily moss green, though at times it was scarlet. Against a green field it displayed a rising sun, partially eclopsed by a body of a couching lion facing the hoist
↑Dyson, Tim (2018).A Population History of India: From the First Modern People to the Present Day. Oxford University Press. pp. 70–71.ISBN978-0-19-256430-6.We have seen that there is considerable uncertainty about the size of India's population c.1595. Serious assessments vary from 116 to 145 million (with an average of 125 million). However, the true figure could even be outside of this range. Accordingly, while it seems likely that the population grew over the course of the seventeenth century, it is unlikely that we will ever have a good idea of its size in 1707.
↑Alam, Muzaffar. "The Pursuit of Persian: Language in Mughal Politics." InModern Asian Studies, vol. 32, no. 2. (May, 1998), pp. 317–349.
↑Muzaffar, Alam (2003). "The Culture and Politics of Persian in Precolonial Hindustan". In Pollock, Sheldon I. (ed.).Literary cultures in history : reconstructions from South Asia. Berkeley: University of California Press.ISBN978-0-520-92673-8.OCLC835227498.
↑B.F. Manz, "Tīmūr Lang", in Encyclopaedia of Islam, Online Edition, 2006
↑Maria Subtelny, Timurids in Transition, 40: "Nevertheless, in the complex process of transition, members of the Timurid dynasty and their Persian Mongol supporters became acculturate by the surrounding Persianate millieu adopting Persian cultural models and tastes and acting as patrons of Persian culture, painting, architecture and music." pg 41: "The last members of the dynasty, notably Sultan-Abu Sa'id and Sultan-Husain, in fact came to be regarded as ideal Perso-Islamic rulers who develoted as much attention to agricultural development as they did to fostering Persianate court culture." Jump up ^
↑Richards, John F. (1995),The Mughal Empire, Cambridge University Press, p. 2,ISBN978-0-521-56603-2 Quote: "Although the first two Timurid emperors and many of their noblemen were recent migrants to the subcontinent, the dynasty and the empire itself became indisputably Indian. The interests and futures of all concerned were in India, not in ancestral homelands in the Middle East or Central Asia. Furthermore, the Mughal Empire emerged from the Indian historical experience. It was the end product of a millennium of Muslim conquest, colonization, and state-building in the Indian subcontinent."
↑Gilbert, Marc Jason (2017),South Asia in World History, Oxford University Press, pp. 75–,ISBN978-0-19-066137-3 Quote: "Babur then adroitly gave the Ottomans his promise not to attack them in return for their military aid, which he received in the form of the newest of battlefield inventions, the matchlock gun and cast cannons, as well as instructors to train his men to use them."
↑Stein, Burton (2010),A History of India, John Wiley & Sons, pp. 159–,ISBN978-1-4443-2351-1 Quote: "Another possible date for the beginning of the Mughal regime is 1600, when the institutions that defined the regime were set firmly in place and when the heartland of the empire was defined; both of these were the accomplishment of Babur’s grandson Akbar."
↑Stein, Burton (2010),A History of India, John Wiley & Sons, pp. 159–,ISBN978-1-4443-2351-1 Quote: "The imperial career of the Mughal house is conventionally reckoned to have ended in 1707 when the emperor Aurangzeb, a fifth-generation descendant of Babur, died. His fifty-year reign began in 1658 with the Mughal state seeming as strong as ever or even stronger. But in Aurangzeb’s later years the state was brought to the brink of destruction, over which it toppled within a decade and a half after his death; by 1720 imperial Mughal rule was largely finished and an epoch of two imperial centuries had closed."
↑Richards, John F. (1995),The Mughal Empire, Cambridge University Press, p. xv,ISBN978-0-521-56603-2 Quote: "By the latter date (1720) the essential structure of the centralized state was disintegrated beyond repair."
↑Stein, Burton (2010),A History of India, John Wiley & Sons, pp. 159–,ISBN978-1-4443-2351-1 Quote: "The vaunting of such progenitors pointed up the central character of the Mughal regime as a warrior state: it was born in war and it was sustained by war until the eighteenth century, when warfare destroyed it."
↑Robb, Peter (2011),A History of India, Macmillan, pp. 108–,ISBN978-0-230-34549-2[پیوند مرده] Quote: "The Mughal state was geared for war, and succeeded while it won its battles. It controlled territory partly through its network of strongholds, from its fortified capitals in Agra, Delhi or Lahore, which defined its heartlands, to the converted and expanded forts of Rajasthan and the Deccan. The emperors' will was frequently enforced in battle. Hundreds of army scouts were an important source of information. But the empire's administrative structure too was defined by and directed at war. Local military checkpoints or thanas kept order. Directly appointed imperial military and civil commanders (faujdars) controlled the cavalry and infantry, or the administration, in each region. The peasantry in turn were often armed, able to provide supporters for regional powers, and liable to rebellion on their own account: continual pacification was required of the rulers."
↑Gilbert, Marc Jason (2017),South Asia in World History, Oxford University Press, pp. 75–,ISBN978-0-19-066137-3 Quote: "With Safavid and Ottoman aid, the Mughals would soon join these two powers in a triumvirate of warrior-driven, expansionist, and both militarily and bureaucratically efficient early modern states, now often called "gunpowder empires" due to their common proficiency is using such weapons to conquer lands they sought to control."
↑Asher, Catherine B.; Talbot, Cynthia (2006),India Before Europe, Cambridge University Press, pp. 152–,ISBN978-0-521-80904-7 Quote: "Above all, the long period of relative peace ushered in by Akbar's power, and maintained by his successors, contributed to India's economic expansion."
↑Asher, Catherine B.; Talbot, Cynthia (2006),India Before Europe, Cambridge University Press, pp. 158–,ISBN978-0-521-80904-7 Quote: "The Mughal empire was based in the interior of a large land-mass and derived the vast majority of its revenues from agriculture."
↑Asher, Catherine B.; Talbot, Cynthia (2006),India Before Europe, Cambridge University Press, pp. 186–,ISBN978-0-521-80904-7 Quote: "As the European presence in India grew, their demands for Indian goods and trading rights increased, thus bringing even greater wealth to the already flush Indian courts."
↑Asher, Catherine B.; Talbot, Cynthia (2006),India Before Europe, Cambridge University Press, pp. 186–,ISBN978-0-521-80904-7 Quote: "The elite spent more and more money on luxury goods, and sumptuous lifestyles, and the rulers built entire new capital cities at times."
↑Asher, Catherine B.; Talbot, Cynthia (2006),India Before Europe, Cambridge University Press, pp. 186–,ISBN978-0-521-80904-7 Quote: "All these factors resulted in greater patronage of the arts, including textiles, paintings, architecture, jewelry, and weapons to meet the ceremonial requirements of kings and princes."
.svg)
.svg)
