گرنت وود | |
|---|---|
 خودنگاره ۱۹۳۲ | |
| نام هنگام تولد | گرنت دی‌ولسون وود |
| زادهٔ | ۱۳ فوریهٔ ۱۸۹۱ |
| درگذشت | ۱۲ فوریهٔ ۱۹۴۲ (۵۰ سال) |
| ملیت | ایالات متحده آمریکا |
| تحصیلات | مدرسه هنر مؤسسه شیکاگو |
| شناخته‌شده برای | نقاشی |
| آثار برجسته | گوتیک آمریکایی |
| جنبش | منطقه‌گرایی |
| امضاء | |
 | |
گرنت دی‌وُلسون وود (به انگلیسی:Grant DeVolson Wood؛ زاده ۱۳ فوریهٔ ۱۸۹۱ – درگذشته ۱۲ فوریهٔ ۱۹۴۲)نقاش آمریکایی و از نمایندگانجنبش منطقه‌گرایی بود که بیشتر به خاطر نقاشی‌هایش از مناطق روستاییغرب میانهٔ آمریکا شناخته می‌شود. او به‌ویژه با اثرگوتیک آمریکایی (۱۹۳۰) شهرت یافت که به یکی از نمونه‌های شاخص هنر آمریکای اوایل قرن بیستم تبدیل شده است.[۱]
وود در ۱۳ فوریهٔ ۱۸۹۱ در روستایی درآیووا، در ۴ مایلی (۶٫۴۳ کیلومتری) شرقآناموسا، به‌دنیا آمد. او فرزندهتی دی‌اِت وود (با نام خانوادگی نیایی وِیوِر) وفرانسیس مری‌ویل وود بود.[۳][۴] پس از درگذشت فرانسیس در ۱۹۰۱، هتی خانواده را بهسدار راپیدز منتقل کرد. اندکی بعد، وود به‌عنوان شاگرد در یک کارگاهفلزکاری محلی مشغول به کار شد.
او پس از فارغ‌التحصیلی ازدبیرستان واشینگتن، در ۱۹۱۰ به مدرسهٔ هنرهندیکرفت گیلد درمینیاپولیس که به‌طور کامل توسط زنان اداره می‌شد، پیوست.
در ۱۹۱۳، وود درمؤسسهٔ هنر شیکاگو ثبت‌نام کرد و بین سال‌های ۱۹۱۳ تا ۱۹۱۶ در آنجا به تحصیل پرداخت.[۵] او همچنین مدتی در زمینهٔنقره‌کاری فعالیت می‌کرد.
نزدیک پایانجنگ جهانی اول، وود به ارتش پیوست و به‌عنوان هنرمند در طراحی صحنه‌های استتاری و دیگر آثار هنری فعالیت کرد.[۶]
از ۱۹۱۹ تا ۱۹۲۵، وود در نظام آموزش عمومیسدار راپیدز برای دانش‌آموزان راهنمایی، هنر تدریس می‌کرد. این شغل برای او ثبات مالی فراهم آورد و به‌دلیل فصلی بودن، امکان سفرهای تابستانی به اروپا برای مطالعهٔ هنر را به او داد. وود همچنین برای سال تحصیلی ۱۹۲۳–۱۹۲۴ مرخصی گرفت تا یک سال کامل را به تحصیل در اروپا اختصاص دهد.[۷] در دوران معلمی، او در کار با چوب و فلز نیز تجربه‌هایی به دست آورد. برای نمونه،نیمکتی ساخت برای دانش‌آموزانی که قوانین را نقض می‌کردند تا هنگام انتظار برای تنبیه نزد مدیر مدرسه، روی آن بنشینند. او این نیمکت را نیمکت عزاداران نامید که اشاره‌ای طنزآمیز به نیمکت عزاداری در کلیساهایمتدیست بود.[۸]
از ۱۹۲۴ تا ۱۹۳۵، وود همراه با مادرش در انبار علوفهٔ یکدرشکه‌خانه در سدار راپیدز زندگی می‌کرد؛ محلی که او آن را به استودیوی شخصی‌اش تبدیل کرده بود.
بین سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۸، وود چهار بار به اروپا سفر کرد و به مطالعهٔ سبک‌های مختلف نقاشی پرداخت، به‌ویژهامپرسیونیسم وپساامپرسیونیسم. بااین‌حال، آثاریانوان آیک، نقاشفلاندری سدهٔ پانزدهم، بیشترین تأثیر را بر او گذاشت و وود را بر آن داشت که وضوح و شفافیت این تکنیک را در آثار خود بگنجاند. علاوه بر این، سفر ۱۹۲۸ او بهمونیخ برای نظارت بر ساختشیشه‌های رنگین پنجره‌های یادمان جانبازان در سدار راپیدز بود که توسط او طراحی شده بود.[۹]
در ۱۹۳۲، وود به تأسیسکلونی هنری استون سیتی در نزدیکی زادگاهش کمک کرد تا هنرمندان بتوانند از دوران رکود بزرگ جان سالم به در برند. او به یکی از مهم‌ترین مدافعانمنطقه‌گرایی در هنر تبدیل شد[۱۰] و در سراسر کشور دربارهٔ این موضوع سخنرانی می‌کرد.[۱۱]
در ۱۹۳۴، وود پیشنهادی برای کار و تدریس درآیووا سیتی دریافت کرد تا به‌عنوان مدیر پروژهٔ هنری برنامهٔنیودیل (PWAP) فعالیت کند. او در آیووا سیتی، با همکاریدانشگاه آیووا، به دیگر هنرمندان و دانشجویان کمک کرد تا مجموعه‌ای از نقاشی‌های دیواری برای دانشگاه ایالتی آیووا درایمز خلق کنند. پس از پایان برنامهنیو دیل در همان سال، دانشگاه آیووا به وود یک دورهٔ سه‌ساله به‌عنواندانشیارهنرهای زیبا پیشنهاد داد. او تا ۱۹۴۱ در مدرسهٔ هنر این دانشگاه نقاشی تدریس کرد. در این دوران، وود پروژه‌هاینقاشی دیواری را نظارت می‌کرد، به دانشجویانی همچونالیزابت کتلت آموزش می‌داد، مجموعه‌ای متنوع از آثار خود را پدید آورد و به بخش مهمی از جامعهٔ فرهنگی دانشگاه بدل شد.[۱۲]
وود از سنین بسیار پایین تا زمان مرگش نقاشی را به‌طور فعال دنبال می‌کرد. هرچند بیشتر به‌خاطر نقاشی‌هایش شناخته می‌شود، اما در رسانه‌های گوناگونی فعالیت داشت؛ از جملهلیتوگرافی،مرکب،زغال،سرامیک، فلز، چوب و اشیای یافت‌شده.
در طول زندگی، وود استعدادهای خود را در اختیار بسیاری از کسب‌وکارهای ایالت آیووا قرار داد تا منبعی ثابت برای درآمد داشته باشد. این فعالیت‌ها شامل نقاشی آگهی‌های تبلیغاتی، طراحی اتاق‌های یک خانهٔ تدفین برای بروشورهای تبلیغاتی و حتی طراحی دکوراسیون با موضوع ذرت (از جمله چلچراغ) برای سالن غذاخوری یک هتل بود.
وود با جنبشمنطقه‌گرایی آمریکایی پیوند دارد؛ جنبشی هنری که عمدتاً درایالت‌های غرب میانه شکل گرفت و با رد سرسختانهٔانتزاع اروپایی، بر نقاشی‌های تصویری با موضوعات روستایی آمریکا تمرکز داشت.
وود یکی از سه هنرمندی بود که بیشترین ارتباط را با این جنبش داشت. دو هنرمند دیگر،جان استوارت کری وتوماس هارت بنتون، به تشویق وود و با کمک او در یافتن سمت‌های تدریس در کالج‌های ایالت‌هایویسکانسین ومیزوری، در دههٔ ۱۹۳۰ بهغرب میانه بازگشتند. آثار وود به‌همراه آثار بنتون، کری و دیگر هنرمندان منطقه‌گرا، برای سال‌ها از طریق انجمن «هنرمندان وابسته به آمریکا» در نیویورک عرضه و بازاریابی می‌شد. وود به‌عنوان هنرمند حامی شهر سدار راپیدز شناخته می‌شود و مدرسهٔ روستایی دوران کودکی او بر رویسکهٔ ایالت آیووا در سال ۲۰۰۴ به تصویر کشیده شد.
شناخته‌شده‌ترین اثر وود، نقاشی سال ۱۹۳۰ او با عنوانگوتیک آمریکایی است[۱۳]؛ یکی از مشهورترین نقاشی‌ها در تاریخ هنر آمریکا که معدود آثاری توانسته‌اند مانند آن به جایگاهی در حد یک «نماد فرهنگی» برسند؛ نمادی هم‌ردیف بامونالیزایلئوناردو داوینچی وجیغادوارد مونک.[۱۴]
این نقاشی نخستین بار در ۱۹۳۰ درمؤسسهٔ هنر شیکاگو به نمایش درآمد؛ جایی که هنوز هم نگهداری می‌شود. این اثر جایزهٔ ۳۰۰ دلاری دریافت کرد و در سراسر کشور خبرساز شد و شهرت فوری برای وود به همراه آورد. از آن زمان تاکنون، بارها و بارها در تبلیغات وکاریکاتورها مورد تقلید قرار گرفته است.[۱۵]
منتقدانی که نظر مثبتی نسبت به این نقاشی داشتند، مانندگرترود استاین وکریستوفر مارلو، بر این باور بودند که اثر، نوعیهجو سرکوب‌گری و ذهنیت تنگ‌نظرانهٔ زندگی در شهرهای کوچک روستایی است. این دیدگاه در ادامهٔ جریان رو به رشدِ بازنمایی‌های انتقادی از زندگی روستایی آمریکا قرار می‌گرفت؛ مشابه رمان‌هایی چونواینزبرگ، اوهایو (۱۹۱۹) اثرشروود اندرسن،خیابان اصلی (۱۹۲۰) اثرسینکلر لوئیس، وکنتس خالکوبی‌شده اثرکارل ون وکتن.[۱۶] با این حال، وود این تفسیر را رد کرد. با آغازرکود بزرگ، اثر بیشتر به عنوان نمادی از روحیهٔ پایدار و پیشگام آمریکایی دیده شد.[۱۷] تفسیر دیگر آن، ترکیبی دوپهلو از احترام و طنز است.
الهامِ وود از شهرالدون در جنوب آیووا بود؛ جایی که کلبه‌ای با سبک معمارینو گوتیک و پنجره‌ای نوک‌تیز به سبکقرون وسطایی هم پس‌زمینه و هم عنوان نقاشی را فراهم کرد.[۱۸] وود تصمیم گرفت خانه را به همراه «آن نوع آدم‌هایی که به گمانش می‌بایست در آن خانه زندگی کنند» نقاشی کند. تصویر، کشاورزی را نشان می‌دهد در کنار دختر مجردش؛ شخصیت‌هایی که با الهام از خواهر وود،نان (۱۹۰۰–۱۹۹۰)، و دندانپزشکش خلق شده‌اند. خواهر وود اصرار داشت که نقاشی، دختر کشاورز را نشان می‌دهد، نه همسر او؛ چون در غیر این صورت، یعنی او مسن‌تر از چیزی است که خودش دوست داشت به نظر برسد. دندانپزشک،بایرون مک‌کیبی (۱۸۶۷–۱۹۵۰)، اهل سدار راپیدز بود. در این تصویر، نقش‌های سنتی زن و مرد به نمایش درآمده است؛چنگک مرد نماد کار سخت و پرزحمت است، و زن با پیش‌بندی تیره‌نقش، یادآورفرهنگ قرن نوزدهم آمریکایی است و یکسنجاق سینه‌ی بیضیحکاکی شده بر سینه دارد.
خشکی ترکیب‌بندی و دقت جزئیات اثر، برگرفته از نقاشی‌هایرنسانس شمالی است که وود در سفرهای اروپایی‌اش دیده بود؛ پس از آن او بیش از پیش به میراث بومی غرب میانهٔ آمریکا توجه نشان داد و همین امر نیز در کارش بازتاب یافت.گوتیک آمریکایی یکی از تصاویر کلیدی جنبش «منطقه‌گرایی» به‌شمار می‌آید.
در ۱۹۴۰، وود همراه با هشت هنرمند برجستهٔ دیگر آمریکا برای مستندسازی و تفسیر صحنه‌ها و شخصیت‌های دراماتیک در جریان تولید فیلمسفردریایی طولانی به خانه (اقتباسی سینمایی از نمایشنامه‌هاییوجین اونیل) استخدام شد.[۱۹]
وود از ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۸ باسارا شرمن مکسون ازدواج کرد. دوستانش این ازدواج را اشتباهی برای او می‌دانستند.[۲۰]
وودهمجنس‌گرا بود، اما آن را پنهان می‌کرد. یکی از همکارانش،لستر لانگمن، تلاش ناموفقی کرد تا او را به دلایل اخلاقی و همچنین به خاطر حمایت ازمنطقه‌گرایی از کار برکنار کند.[۲۱] منتقدی به نامجانت مسلین نوشته است که دوستان وود می‌دانستند او «همجنس‌گراست و در نقش‌آفرینی به عنوان یک پسر روستایی بیل‌به‌دست، اندکی شوخ‌طبعانه رفتار می‌کند».[۲۲] مدیریت دانشگاه آیووا این اتهامات را رد کرد و وود می‌توانست به کارش به عنوان استاد بازگردد اگر مشکلات جدی سلامتی‌اش شدت نمی‌گرفت.[۲۳]
وود همچنین یکفراماسون بود و از ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۴ عضولژمونت هرمن شمارهٔ ۲۶۳ در سدار راپیدز، آیووا بود.[۲۴] او پس از دریافت درجهٔ سوم استادی، در ۱۹۲۱ نقاشیسه درجهٔ نخست فراماسونری را کشید.[۲۵] اما در مارس ۱۹۲۴ به دلیل نپرداختن حق عضویت اخراج شد و دیگر ارتباطی با این انجمن نداشت.[۲۶]
در ۱۲ فوریهٔ ۱۹۴۲، وود در بیمارستان دانشگاه آیووا سیتی بر اثرسرطان لوزالمعده درگذشت؛ تنها یک روز پیش از ۵۱ سالگی‌اش. او در گورستان ریورساید در شهرآناموسا،آیووا به خاک سپرده شد.[۲۷]
پس از مرگ وود، دارایی‌هایش به خواهرش،نان وود گراهام ـ همان زنی که در نقاشیگوتیک آمریکایی تصویر شده بود ـ رسید. پس از درگذشت او در ۱۹۹۰، دارایی‌هایش به همراه وسایل شخصی وود و چندین اثر هنری، به موزه هنر فیگ دردونپورت،آیووا منتقل شد.
.jpg)
در جریانجنگ جهانی دوم،کشتی باری لیبرتی به افتخار او،اساس گرنت وود نام‌گذاری شد.
یکی از ۹ سازمان آموزشی منطقه‌ای آیووا با نامGrant Wood Area Education Agency در ۱۹۷۴ تأسیس شد و به شرق آیووا خدمات آموزشی ارائه می‌دهد.[۲۸]
در ۲۰۰۹، گرنت وود جایزهٔ آیووا، بالاترین نشان شهروندی این ایالت را دریافت کرد.[۲۹]
«کلونی هنری گرنت وود» ریشه در خرید خانهٔ تاریخی او در آیووا سیتی به دستجیم هیز در ۱۹۷۵ دارد. این خانه در ۱۹۷۸ در فهرست ملیاماکن تاریخی آمریکا ثبت شد و بعدها در یک مستند نیز معرفی گردید. در طول سال‌ها،هیز چهار قطعه زمین پشت خانه خریداری کرد و این توسعه باعث شد که چشم‌انداز او از خانهٔ شمارهٔ ۱۱۴۲ به شکل یک جامعهٔ هنری در حال چرخش گسترش یابد؛ جامعه‌ای بر اساس کلونی‌هایی که خود وود در زمان حیاتش تلاش داشت راه بیندازد، مانندکلونی استون‌سیتی.
هیز در این مسیر با دانشگاه آیووا همکاری کرد و از سال ۲۰۱۱،کلونی هنری گرنت وود هر ساله یکسمپوزیوم برگزار می‌کند و میزبان هنرمندان بورسیه در رشته‌های نقاشی و طراحی، چاپ و اجرای میان‌رشته‌ای است. این هنرمندان در خانه‌های مجهز پشت ملک شمارهٔ ۱۱۴۲ اسکان داده می‌شوند.
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| نگارخانه‌های هنری و موزه‌ها | |
| نهادهای پژوهش هنری | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| سایر | |
