Clockwise from top left: Erqi Memorial Tower, Emperors Yan and Huang, Dengfeng Observatory, Shaolin Monastery, Zhengzhou Exhibition Center; and Center: The Pagoda Forest at the Shaolin Temple
شعار(ها):
Partnership, Openness, Innovation, and Harmony (博大、开放、创新、和谐)
ژنگژو در استان هه‌نان در شرق چین قرار گرفته‌است.ژنگژو.
ژِنگژو (به چینی: 鄭州 به انگلیسی: Zhengzhou) یکی از شهرهای کشورجمهوری خلق چین است. نام رسمی این شهر، ژنگ شیان Zhengxian است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۲٬۰۰۷٬۰۳۷ نفر تخمین زده شده‌است.[۱] جمعیت آن با حومه بیش از هفت میلیون و پانصد هزار نفر است.[۲] ژنگ‌ژوو مرکز استانهه‌نان در شرق چین است.
سلسله شانگ، آئودو (隞都) یا بودو (亳都) را در ژنگژو تأسیس کرد. این شهر ماقبل تاریخ، مدت‌ها قبل از اولین امپراتور چین در سال ۲۶۰ قبل از میلاد، به صورت ویرانه رها شده بود. از سال ۱۹۵۰، یافته‌های باستان‌شناسی در شهری محصور در شرق ژنگژو، شواهدی از سکونتگاه‌های سلسله شانگ در این منطقه در حدود ۱۶۰۰ قبل از میلاد ارائه داده‌اند. در خارج از این شهر، بقایای ساختمان‌های عمومی بزرگ و مجموعه‌ای از سکونتگاه‌های کوچک کشف شده است. این مکان عموماً با پایتخت شانگ، آئو، شناخته می‌شود و در بنای یادبود ویرانه‌های سلسله شانگ در منطقه گوانچِن نگهداری می‌شود.
سلسله شانگ که به دلیل بلایای طبیعی مکرر، دائماً پایتخت خود را جابجا می‌کردند، حدود قرن سیزدهم پیش از میلاد، آئو را ترک کردند. با این وجود، این مکان همچنان مسکونی باقی ماند؛ مقبره‌های ژو (پس از ۱۰۵۰ پیش از میلاد) نیز کشف شده‌اند. افسانه‌ها حاکی از آن است که در دوره ژو غربی (۱۱۱۱-۷۷۱ پیش از میلاد) این مکان به ملک خانواده‌ای به نامگوان تبدیل شد. از این نام، نام گوان‌چنگ( شهر گوان ) که از اواخر قرن ششم پیش از میلاد به این شهرستان (شیان) داده شده است، گرفته شده است. این شهر برای اولین بار در سال ۵۸۷ میلادی به مرکز یک اداره استانی تبدیل شد وگوان‌ژو نام گرفت. در سال ۶۰۵، برای اولین بار ژنگژو نامیده شد - نامی که عملاً از آن زمان تاکنون با آن شناخته می‌شود.
نام ژنگژو از سلسله سوئی (۵۸۲ میلادی) گرفته شده است، اگرچه در چنگائو، شهر دیگری واقع شده بود. دولت در دوران سلسله تانگ به این شهر معاصر منتقل شد. این شهر در دوران سلسله‌های سوئی (۵۸۱-۶۱۸ میلادی)، تانگ (۶۱۸-۹۰۷) و اوایل سونگ (۹۶۰-۱۱۲۷) به بیشترین اهمیت خود دست یافت، زمانی که پایانه کانال جدید بیان بود که به رودخانه زرد در شمال غربی می‌پیوندد. در آنجا، در مکانی به نام هِیین، یک مجتمع انبار غله وسیع برای تأمین نیازهای پایتخت‌ها در لوئویانگ و چانگ‌آن در غرب و ارتش‌های مرزی در شمال تأسیس شد. با این حال، در دوره سونگ، انتقال پایتخت به سمت شرق به کایفنگ ، بخش زیادی از اهمیت ژنگژو را از بین برد.
در سال ۱۹۰۳ راه‌آهن پکن - هانکو به ژنگژو رسید و در سال ۱۹۰۹، اولین مرحله از راه‌آهن لونگهای، آن را به کایفنگ و لوئویانگ متصل کرد. بعدها این خط آهن به سمت شرق تا ساحل در لیانیونگانگ، جیانگ سو و به سمت غرب تا شی‌آن ( چانگان )، شانشی و همچنین به غرب شانشی امتداد یافت. بدین ترتیب، ژنگژو به یک تقاطع ریلی بزرگ و مرکز منطقه‌ای برای پنبه، غلات، بادام زمینی و سایر محصولات کشاورزی تبدیل شد.
در اوایل سال ۱۹۲۳، اعتصاب کارگران در ژنگژو آغاز شد و قبل از سرکوب، در امتداد خط آهن گسترش یافت. یک برج دوتایی ۱۴ طبقه در مرکز شهر، یادبود این اعتصاب است. در ۱۰ ژوئن ۱۹۳۸، ارتش انقلابی ملی چیانگ کای‌شک، در تلاشی برای جلوگیری از هجوم ژاپنی‌ها، خاکریزهای محافظ رودخانه زرد در هوایوانکو بین ژنگژو و کایفنگ را باز کرد. با این حال، سیل رودخانه زرد در سال ۱۹۳۸ نیز صدها هزار چینی را کشت.
ژنگژو همچنین دارای یک کارخانه تعمیر لوکوموتیو و واگن، یک کارخانه مونتاژ تراکتور و یک ایستگاه تولید برق حرارتی است. رشد صنعتی این شهر منجر به افزایش زیاد جمعیت شده است که عمدتاً از کارگران صنعتی شمال می‌آیند. یک پروژه انحراف آب و ایستگاه پمپاژ که در سال ۱۹۷۲ ساخته شد، آبیاری حومه اطراف را فراهم کرده است. این شهر دارای یک دانشگاه کشاورزی است.
لی که‌چیانگ در سال ۱۹۹۸ دبیر حزب کمونیست استان هنان شد. لی به عنوان بخشی از حمایت خود از شهرنشینی، تلاش کرد ژنگژو را به عنوان موتور رشد منطقه‌ای و ملی قرار دهد. در طول دهه ۲۰۱۰، تولید ناخالص داخلی ژنگژو به طور متوسط سالانه ۱۳.۲ درصد افزایش یافت. بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۸، جمعیت آن دو برابر شد.
در ژوئیه ۲۰۲۱، سیل‌های بی‌سابقه بیش از یک میلیون نفر را آواره و حداقل ۳۰۰ نفر را کشته برجای گذاشت.
ژنگژو که درست در شمال مرکز استان و جنوب رودخانه زرد واقع شده است، از غرب با لوئویانگ، از شمال غربی با جیائوزوئو، از شمال شرقی با شین‌شیانگ، از شرق با کایفنگ، از جنوب شرقی با شوچانگ و از جنوب غربی با پینگ‌دینگشان هم‌مرز است. ژنگژو با شیبی از غرب به شرق، در منطقه انتقالی بین دشت شمال چین در شرق و کوه‌های سونگ و شیونگر در غرب، که بخشی از رشته‌کوه‌های بزرگتر چین‌لینگ هستند، واقع شده است . مرکز شهر در جنوب بخش میانی رودخانه زرد، جایی که دره آن به دشت بزرگ گسترش می‌یابد، واقع شده است. ژنگژو در نقطه تقاطع مسیر شمال-جنوب قرار دارد و کوه‌های تایهانگ و کوه‌های هنان غربی را در بر می‌گیرد. این استان در عرض جغرافیایی ۳۴° ۱۶' تا ۳۴° ۵۸ شمالی و طول جغرافیایی ۱۱۲° ۴۲' تا ۱۱۴° ۱۴' شرقی قرار دارد و مساحت کل آن ۷۵۶۷ کیلومتر مربع (۲۹۲۲ مایل مربع) است، که شامل منطقه شهری با مساحت ۱۲۸۴.۸۹ کیلومترمربع (۴۹۶.۱ مایل مربع) و مرکز شهر با مساحت ۷۰۹.۶۹ کیلومتر مربع (۲۷۴.۰ مایل مربع) می‌شود.
بخشی از رودخانه زرد از لبه‌های شمالی منطقه شهری عبور می‌کند و ۱۵۰.۴ کیلومتر (۹۳.۵ مایل) در داخل استان ژنگژو امتداد دارد. با این حال، رودخانه جیالو، شاخه فرعی رودخانه هوای ، رودخانه اصلی شهری و کانال سیلاب ژنگژو است. جیالو از شینمی به سمت جنوب غربی وارد ژنگژو می‌شود و در داخل شهر به سمت جنوب شرقی می‌پیچد. کوه‌ها بر فراز شهرستان‌های غربی گونگی و دنگفنگ قرار دارند، در حالی که شرقی‌ترین شهرستان ژونگمو یک دشت سیلابی وسیع و حاصلخیز است و شهرستان‌های بین آنها گذرگاه‌های تپه‌ای هستند.
ژنگژو آب و هوای نیمه‌گرمسیری مرطوب چهار فصل تحت تأثیر بادهای موسمی ( طبقه‌بندی اقلیمی کوپن ) را تجربه می‌کند، با زمستان‌های خنک و خشک و تابستان‌های گرم و مرطوب. بهار و پاییز دوره‌های گذار خشک و تا حدودی کوتاه هستند. میانگین دمای سالانه این شهر ۱۵.۴ درجه سانتیگراد (۵۹.۷ درجه فارنهایت) است، که میانگین دمای ماهانه ۲۴ ساعته از ۱.۰ درجه سانتیگراد (۳۳.۸ درجه فارنهایت) در ژانویه تا ۲۷.۸ درجه سانتیگراد (۸۲.۰ درجه فارنهایت) در ژوئیه متغیر است. دوره بدون یخبندان به طور متوسط ۲۲۰ روز طول می‌کشد. از سال۱۹۵۱، دماهای بسیار بالا از ۹.۱۷- درجه سانتیگراد (۰ درجه فارنهایت) در ۲ ژانویه ۱۹۵۵، ۲۷ دسامبر ۱۹۷۱ و ۱ فوریه ۱۹۹۰ تا ۴۳.۰ درجه سانتیگراد (۱۰۹ درجه فارنهایت) در ۱۹ ژوئیه ۱۹۶۶ متغیر بوده است.
بارندگی عمدتاً توسط کم‌بارش‌های موسمی در طول تابستان ایجاد می‌شود؛ در زمستان، هنگامی که پرفشار سیبری به دلیل خنک شدن تابشی از شمال بیشتر غالب می‌شود، این منطقه بارندگی کمی دریافت می‌کند. در طول فصل تابستان، این شهر اغلب تحت تأثیر رکودهای گرمسیری نیز قرار می‌گیرد که مقادیر بیشتری باران به همراه دارد. میزان بارندگی سالانه حدود ۶۳۰ میلی‌متر (۲۵ اینچ) است. با توجه به اینکه درصد تابش آفتاب ماهانه از ۳۷ درصد در ژانویه تا ۴۹ درصد در آوریل و مه متغیر است، این شهر سالانه ۱۹۰۵ ساعت تابش آفتاب دریافت می‌کند که حدود ۴۳ درصد از کل ساعات ممکن است.
