آلبانی در سال ۱۹۶۱ میلادی از آن کنار گذاشته شد و خود در سال ۱۹۶۸ میلادی از آن کناره گرفت.
هدف از پیمان ورشو که در ابتدا به مدت بیست سال منعقد شد، همکاری و همیاری دولتهایاروپای شرقی بود. به موجب این پیمان، ستاد فرماندهی یگانهای برای تمامنیروهای مسلح کشورهای عضو به وجود آمد. دولتهای امضاکنندهٔ این پیمان متعهد شدند که در روابط خود از تهدید و به کار بردن زور خودداری کنند و هرگاه به هریک از دولتهای عضو در اروپا حمله شود، با تمام نیرو به آن یاری دهند. کنفرانس پیمان ورشو، که به امضای این پیمان انجامید، پنج روز پس از رسمیت یافتن «اتحادیهٔاروپای غربی» و بازگشت حاکمیت کامل بهجمهوری فدرال آلمان تشکیل شد. این پیمان در ۱۹۷۵ میلادی از سر گرفته شد.[۱۱]
اعضاء پیمان ورشو متعهد شدند، که در صورت بروز حمله به یک یا چند کشور عضو، به دفاع از آنها بپردازند. همچنین طبق این قرارداد، روابط بین امضاء کنندگان قرارداد مستلزم عدم دخالت در امور داخلی و احترام به استقلال و حاکمیت ملی آنها بود. اندکی بعد، با دخالتشوروی درانقلاب مجارستان در سال ۱۹۵۶ و چکسلواکی در سال ۱۹۶۸،قانون عدم دخالت نقض شد. در هر دو مورد شوروی ادعا کرد، که از او دعوت شده است و بنابراین رسماً این قانون نقض شده محسوب نشد.
پس از سال ۱۹۸۹، حکومتهای جدیداروپای مرکزی و شرقی تمایلی به پشتیبانی از پیمان ورشو نداشتند. در ژانویه ۱۹۹۱ کشورهایچکسلواکی،لهستان ومجارستان اعلام کردند، تا تاریخ ۱ ژوئیه ۱۹۹۱ از این پیمان کاملاً کنارهگیری خواهند کرد.[۱۲][۱۳] درفوریه ۱۹۹۱،بلغارستان نیز به آنها پیوست. آلبانی قبلاً در سال ۱۹۶۸ از این پیمان خارج شده بود، که عملاً فقط سه کشور باقیماندند.
↑۸٫۰۸٫۱"In reaction to West Germany's NATO accession, the Soviet Union and its Eastern European client states formed the Warsaw Pact in 1955." Citation from:NATO website."A short history of NATO".nato.int.Archived from the original on 26 March 2017. Retrieved24 December 2015.