پیامدگرایی (یا عواقب‌گرایی، غایت‌گرایی) دیدگاهی دربارهٔاخلاق است که در هر عملی باید به عواقب و پیامدهای آن نگریست و دید چه آثار و عواقبی به دنبال دارد.[۱] بنا به پیامدگرایی، اخلاقی‌ترین عمل، عملی است که دارای «بهترین پیامد» باشد، حتی اگر ذاتاً شر باشد؛ منظور از واژهٔ «پیامد» در مکتب پیامدگرایی، هر چیزی است که عمل ما سبب می‌شود، از جمله ذات عمل.[۲]
برای مثال، اگر فرض این باشد که هدف اخلاق: (الف) گسترش خوشبختی و خلاصی از درد یا (ب) ایجاد بیشترین مقدار آزادی ممکن در جهان یا (پ) ادامه بقای گونه ما است، در این صورت پیامدگرایی پذیرفته شده است. اگرچه این سه دیدگاه دربارهٔ نوع پیامد دلخواه با هم تفاوت دارند هر سه دربارهٔ اهمیت پیامد موافقند.[۳]
پیامدگرایی بر دو اصل مبتنی است:
سودمندگراییجان استوارت میل یاجرمی بنتام نمونه‌های شناخته‌شده پیامدگرایی هستند. در مقابل،اخلاق وظیفه‌گرا یا نظریه‌هایوظیفه‌گراییجان لاک وامانوئل کانت نمونه‌های ناپیامدگرایی هستند.
| اخلاق هنجاری | |
|---|---|
| اخلاق کاربردی | |
| فرااخلاق | |
| مفاهیم (نمایه) | |
| مقاله‌های مرتبط | |
 | این یکمقالهٔ خردفلسفه است. می‌توانید باگسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
