 | لحن یا سبک این مقاله بازتاب‌دهندهٔلحن دانشنامه‌ای مورد استفاده در ویکی‌پدیا نیست. لطفاً کلمات ستایش‌گونه و غیر ادبی و عبارت‌های نادانشنامه‌ای را از این مقاله بزدایید. برای راهنمایی بیشترراهنمای نوشتن مقاله‌های بهتر ولحن بی‌طرف را ببینید. (چگونگی و زمان حذف پیام این الگو را بدانید) |
میرزا احمد (۱۲۳۲–۱۲۹۸ه. ق) بزرگترین فرزندوصال شیرازی متخلص بهوقار است. او همچون پدرشخوشنویس وشاعر بود. دیوان شعری به فارسی به نام بهرام و بهروز که دربمبیی چاپ شده از او باقی مانده‌است.[۱]
افزون بر پدر، پنج برادر او نیز از خوشنویسان و شاعران صاحب‌نام سده سیزدهم هجری هستند. میرزا احمد وقارنستعلیق،نسخ،رقاع وشکسته‌نستعلیق را استادانه می‌نوشت[۲] اما بیش از همه در خوشنویسی خط نسخ صاحب‌نام شده‌است.[۳]
تصحیح نوینی از دیوان وقار شیرازی به همّت داریوش کاظمی به انجام رسیده است:دیوان وقار شیرازی. تصحیح داریوش کاظمی. کرمان: دانشگاه آزاد اسلامی کرمان، ۱۳۸۳.
وی همچنین داستان قرآنی موسی و خضر را نیز به رشتهٔ شعر کشیده است که به اهتمام محمود طاووسی به طبع رسیده است:«مثنوی خضر و موسی». به اهتمام محمود طاووسی. تهران: فرا نگه، ۱۳۶۰.
| به بهار مِی طلب کن منشین به کار دیگر | که بسی امید باید که رسد بهار دیگر | |
| بشمر غنیمت ارزان که رسی به روزگاری | که خطا بود نشستن پی روزگار دیگر |
| خط‌ها |
|  | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| خوشنویسان | ||||||
| جستارهای وابسته | ||||||