هاتفی خرجردی | |
|---|---|
 پرتره‌ای از هاتفی خرجردی اثرکمال‌الدین بهزاد | |
| زادهٔ | |
| درگذشت | ۹۲۷ قمری |
| آرامگاه | خرگرد |
| ملیت | ایرانی |
| پیشه | شعر فارسی |
مولانا عَبدُالله هاتِفی خَرجـِردی خُراسانی (۸۵۸ – ۹۲۷ ه. ق) یاهاتفی جامی شاعر ایرانی اواخر روزگار تیموری و اوایل دوره صفویه است. او پسر خواهر شاعر ایرانیعبدالرحمن جامی بود.[۱] هاتفی در شعرسرایی دنباله‌رونظامی گنجوی بود. او را از مثنوی‌سرایان بزرگ سده دهم می‌دانند و بیشتر شعرهایش حماسی هستند. وی ابتداتسنن بود و سپسشیعه شد وشاه اسماعیل یکم نیز در باغ خانه‌اش با وی ملاقات کرد.[۲] وی در سال ۹۲۷ه. ق در زادگاهشخرجردجام درگذشت.[۳]
وی از میان انواع شعر درمثنوی مهارت داشت و خمسه‌ای به پیروینظامی گنجوی شاعر سدهٔ نهم آغاز کرد که ناتمام ماند. . از ویژگی‌های شعر ساده و روان او تشبیهات دقیق در اوصاف اشخاص و اعمال آنان و میدان‌های جنگ و صف آرایی‌ها برشمردنی است.[۴]
لیلی و مجنون،
هفت منظر (مانندهفت پیکر نظامی حدود ۲۰۰۰ بیت)، در بحر خفیف سالم مخبون مقطوع
خسرو و شیرین
تیمورنامه یا تَمُرنامه یا ظفرنامه،
شاهنامهٔ هاتفی یا شاهنشاه‌نامه.
از پنح اثر که «خمسهٔ» او را تشکیل می‌دهند فقط چهارتای آن تاکنون منتشر گشته‌است.
 | این یکمقالهٔ خردادبیات فارسی است. می‌توانید باگسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |