ناشر موسیقی (بهانگلیسی:Music Publisher) به نوعی ازشرکت‌های تجاری گفته می‌شوند که در زمینهمدیریت، حفاظت، و ارتقای حقوقکپی‌رایت آثار موسیقایی شامل آهنگ‌ها و ترانه‌ها می‌پردازد.
وظایف اصلی ناشران موسیقی شامل ثبت آثار، صدور مجوزهای مربوطه، جمع‌آوری و توزیع حق امتیازها، و حمایت از آهنگسازان و ترانه‌سرایان است.
ناشر موسیقی نباید بارکورد لیبل (بهانگلیسی:Record Label) اشتباه گرفته شود. در حالی که ناشر موسیقی به حقوق ترانه و آهنگ توجه دارد، رکورد لیبل بر ضبط‌ها و تولید آثار صوتی متمرکز است. برای مثال:
ناشر موسیقی: حق‌امتیاز ترانه و ملودی.
رکورد لیبل: حق‌امتیاز ضبط‌های صوتی و بازاریابی آن.
نشر موسیقی ازقرن ۱۹ میلادی با صنعت چاپ و انتشار نت‌های موسیقی آغاز شد. در طول زمان و با ظهور فناوری‌های جدید مانند ضبط‌های صوتی و دیجیتال، ناشران نقش کلیدی در حمایت از آهنگسازان و مدیریت حقوق آنان ایفا کردند.
در دهه‌های میانیقرن ۲۰، با ظهور رسانه‌های جدیدی مانندرادیو وتلویزیون، ناشران موسیقی نقشی حیاتی در تأمین محتوای موسیقایی برای این پلتفرم‌ها ایفا کردند. در این دوره، همکاری بین ناشران و هنرمندان برای گسترش دامنه استفاده از موسیقی به اوج خود رسید.
با ورود به عصر دیجیتال در اواخر قرن ۲۰ و اوایل قرن ۲۱، چالش‌ها و فرصت‌های جدیدی برای ناشران موسیقی ایجاد شد. ظهور پلتفرم‌های استریمینگ و توزیع دیجیتال، ناشران را وادار کرد تا استراتژی‌های خود را برای مدیریت حقوق کپی‌رایت و کسب درآمد از آثار موسیقایی بازتعریف کنند. امروزه، ناشران موسیقی نقش کلیدی در اقتصاد جهانی موسیقی ایفا می‌کنند و با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین، به حمایت از هنرمندان و گسترش استفاده از موسیقی در زمینه‌های گوناگون می‌پردازند.
اصطلاح ناشر موسیقی کلان[الف] برای توصیف تعداد محدودی از ناشران موسیقی بین‌المللی به کار می‌رود که در سطح کلان فعالیت می‌کنند و بسیاری‌شان مالک مؤسسه‌های ناشر موسیقی کوچک‌تر هستند. میان سال‌های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۹، شش شرکت بزرگ موسیقی به عنوان شش بزرگ شناخته می‌شدند:
