"The kinematical properties of stars in the solar vicinity: possible relation with the galactic spiral structure."
میشل مایور (متولد ۱۲ ژانویه ۱۹۴۲،لوزان) یکاخترشناسسوئیسی و استاد برجستهدانشگاهنجومدانشگاه ژنو است. او به‌طور رسمی در سال ۲۰۰۷ بازنشسته شد، اما همچنان به عنوان یک محقق در رصدخانه ژنو فعال است. او برنده جایزه بین‌المللیویکتور امبارسومیان ۲۰۱۰[۱] و برنده جایزهٔکیوتو ۲۰۱۵ و جایزه نوبل فیزیک ۲۰۱۹ است.
وی همراه بادیدیه کلاز در سال ۱۹۹۵ سیارهٔ فراخورشیدی 51 Pegasi b، اولینسیارهٔ فراخورشیدی در اطراف یک ستاره خورشید مانند (رشتهٔ اصلی)،۵۱ پگاسوس را کشف کرد.[۲] وی برای این کشف موفق به دریافت جایزه نوبل فیزیک در سال ۲۰۱۹ گردید.
پس از کسب مدرککارشناسی ارشد درفیزیک دردانشگاه لوزان در سال ۱۹۶۶ در سال ۱۹۷۱دکترای خودرا درنجوم در رصدخانه ژنو دریافت کرد.[۳] پایان‌نامه او شامل «مقاله در خواصسینماتیک ستاره در مجاورت خورشید: رابطه احتمالی با ساختار مارپیچی کهکشانی».[۴]
از سال ۱۹۷۱ تا ۸۴، مایور به عنوان یک پژوهشگر در رصدخانه ژنو مشغول به کار بوده است که پس از مدتی به بخش نجومدانشگاه ژنو تبدیل شد. او در سال ۱۹۸۴ پروفسور دانشگاه شد. در سال ۱۹۸۸، دانشگاه او را پروفسور کامل (استاد تمام) دانست، موقعیتی که او تا زمان بازنشستگی اش در سال ۲۰۰۷ در اختیار داشت. مایور از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۴ مدیر رصدخانه ژنو بود. او از سال ۲۰۰۷ از دانشگاه ژنو به صورت رسمی بازشنسته شده است ولی کماکان به صورت افتخاری سالانه در تعدادی از کنفرانس‌ها و همایش‌های مرتبط با موضوع نجوم و سیارات فراخورشیدی شرکت می‌کند.
علایق پژوهشی مایور عبارتند از سیارات فراخورشیدی (که همچنین به عنوان غیرخورشیدی شناخته می‌شود)،ابزار دقیق در نجوم رصدی، خواص آماریستاره‌های دوگانه، دینامیک خوشه‌های کروی، ساختار وسینماتیک کهکشانی.
پایان‌نامه دکترای خود را در دانشگاه ژنو به جستجوی شواهد ساختار مارپیچی درکهکشان راه شیری در توزیع سرعت ستارگان نزدیک خورشید اختصاص داده شد. داده‌های کینماتیک در آن زمان کمیاب بود و به ویژه دستیابی به "سرعت شعاعی " ستاره‌ها یک روند طولانی و پیچیده بود. پس از اتمام پایان‌نامه، مایور تصمیم گرفت تا یک طیف‌سنج ویژه، CORAVEL، برای اندازه‌گیری سرعت شعاعی ستاره ای ایجاد کند. وی گفت: "این شروع علاقه من به سینماتیک ستارگان بود،" طبق اطلاعات موجود در برنامه درسی وی،[۶]
این تحقیق به علایق مختلفی از جمله مطالعه ویژگی‌های آماریستاره‌های دوتایی خورشید-مانند منجر شد. با آنتونی دووکنوی، پژوهشگر دیگر، او یک پیمایش رصدی از همتایان کوچک ستاره‌های مشابه خورشید را انجام داد، و نتایج را در یکی از مقالات مطرح شده توسط نجوم و استروفی فیزیک در طول ۴۰ سال اول خود منتشر کرد.[۷] مایور و Duquennoy سپس کشف کردند که جرم برخی از این همدم‌ها می‌تواند زیر-ستاره (جرم کم نر از ستاره) باشد.[۸]
تکامل فناوری اجازه توسعه یک طیف‌سنج جدید، ELODIE، ساخته شده در رصدخانه Haute-Provence در جنوب فرانسه است. مایور و Didier Queloz، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه ژنو، در سال ۱۹۹۴ شروع به استفاده از این ابزار کردند تا ۱۴۰ ستاره شبیه به خورشید را بعد از شب در نظر بگیرند. این مطالعه به منظور کشف "کوتوله‌های قهوه ای " و همچنین سیارات غول پیکر هدف قرار گرفت.
در پایان سال ۱۹۹۴، این دو اشاره کردند که ستاره 51 Pegasi نشان دهنده تغییرات دوره ای یا حرکتی است که می‌تواند ناشی از مدار سیاره ای کوچکتر ازمشتری باشد. به طرز قابل توجهی، دوره مداری به نظر می‌رسد که تنها ۴٫۲ روز باشد، که با آنچه احتمالاً از لحاظ نظری امکان‌پذیر است، مخالف است. با این حال، داده‌های بیشتر اجازه می‌دهد مایور و Queloz اعلام کشف اولین سیارهٔ فراخورشیدی در حال چرخش به دور ستاره‌ای خورشید-مانند در ۶ اکتبر ۱۹۹۵ را منتشر کردند.
بنابراین یک زمینه جدید تحقیق در نجوم آغاز شد. در اوایل ماه اوت ۲۰۱۱، محققان سراسر جهان بیش از ۶۸۰ سیارهٔ فراخورشیدی را کشف کرده‌اند، که بسیاری از آنها بزرگ به اصطلاح «مشتری‌های داغ»، سیاره‌های گازی است که بسیار از اندازه زمین بزرگترند.[۹] مایور و همکارانش حدود ۲۰۰ سیاره را در طی سالهای بعد شناسایی کرده‌اند. با این حال، تیم او تحقیقات خود را بر روی سیارات کوچکتر، «فوق‌العاده زمین»، نزدیک تر به جرم به زمین متمرکز شده است. در سال ۲۰۰۳، آخرین ابزار جستجوی سیاره خود،جستجوگر سیاره سرعت شعاعی با دقت بالایی (HARPS)، در تلسکوپاروپایی جنوبی (ESO) دررصدخانه لاسیا درشیلی، به صورت دقیق تر اندازه‌گیری سرعت شعاعی را انجام داد.[۱۰]
در سال ۲۰۰۷، مایور یکی از ۱۱ دانشمند اروپایی بود کهگلیز ۵۸۱ سی، اولین سیاره اضافی در ناحیه ساحلی ستاره، از تلسکوپ ESO کشف کرد.[۱۱]
در سال ۲۰۰۹، مایور و تیم او کشف کردند که سبکترین اجسام پنهانی که در اطراف یک ستارهاصلی ستاره، Gliese 581 e یافت می‌شوند.[۱۲]
تا اکتبر ۲۰۱۱، شهردار بیش از ۷۰۰ نشریه علمی را به همکاری خود اختصاص داده است. از سال ۱۹۸۹ تا ۹۲ او در تحقیقات علمی در ESO مشغول به فعالیت بود، از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۱ او در مطالعه ساختارکهکشانی بااتحادیه بین‌المللی نجوم کار کرد. از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۳ او رئیس انجمن سوئدی Astrophysics و نجوم بود.[۱۳]
در سال ۲۰۱۱، مایور در اولین جشنواره Starmus درجزایر قناری سخنرانی کرد، «سیارات فراخورشیدی در کهکشان». بحث او در کتابStarmus منتشر شد: ۵۰ سال انسان در فضا.[۱۴]
در ماه اوت سال ۱۹۹۸، مایور جایزه سوئیس مارسل بنوئیست را به رسمیت شناختن کار او و اهمیت آن برای زندگی انسان اهدا کرد. در سال ۲۰۰۳، او عضو هیئت امنا بود. او دریافت جایزه ژول جانسن از Societe اطلاعات astronomique فرانسه (فرانسه انجمن نجوم) در سال ۱۹۹۸.[۱۵]
در سال ۲۰۰۰، او جایزهبالزان را دریافت کرد. چهار سال بعد، مدالآلبرت اینشتین اهدا شد. در سال ۲۰۰۵، او جایزه شاو در نجوم را دریافت کرد، همراه با جورفری مارسی، استروان فیزیکدان آمریکایی.[۱۶] شهردار در سال ۲۰۰۴ یک قاتللژیون فرانسوی فرانسوی بود.
در همکاری با پیر ایو فری، او کتاب فرانسه را به نامLes Nouveaux Mondes du Cosmos (Seuil، ۲۶۰ صفحه) نوشت و جایزهLivre de l'Astronomie 2001 توسط هفدهمین جشنواره نجوم Haute Maurienne (فرانسه) اهدا شد.[۱۷]
وی مرزهای بنیاد بنیادبرنامهٔ علوم پایه ۲۰۱۱ (همراه با دانشجوی سابق وی،دییدیا کولوز) را برای توسعه ابزارهای نجومی جدید و تکنیک‌های تجربی دریافت کرده است که منجر به اولین مشاهدات سیارات در اطراف ستارگان خورشیدی شد.[۱۸]
↑Multiplicity among solar-type stars in the solar neighbourhood. II. Distribution of the orbital elements in an unbiased sample. (Astronomy & Astrophysics, 248, 485. Duquennoy, A. , Mayor, M. (1991)
↑"Michel Mayor". The Planetary Society. Retrieved9 October 2019.
.jpg)
