میراث فرهنگی به کلیهٔ آثار باقی‌مانده از گذشتگان گفته می‌شود که دارای ارزشفرهنگی باشد. این آثار می‌تواند دربرگیرندهٔ آثار ملموس (مانندبناهای باستانی) یا آثار ناملموس (مانندآداب و رسوم یک منطقه) باشد که امروزه در حفظ آن برای آیندگان می‌کوشند.
میراث فرهنگی منحصربه‌فرد، غیرقابل جایگزینی و در میان نسل‌ها از ارزش و احترام برخوردار است. چیزهای کوچک‌تر ازجملهآثار هنری و دیگر شاهکارهای فرهنگی درموزه‌ها و گالری‌های هنری گردآوری می‌شوند در حالی که برخی دیگر همچون بناهای باستانی در مجموع یک میراث فرهنگی شناخته می‌شود.
میراث بر جای مانده از گذشتگان در مطالعهٔتاریخ بشر مؤثر هستند. حفظ آن‌ها نیازهای گذشتگان را بازگو می‌کند و در پس هر یک داستانی نهفته‌است. از دیدگاهی دیگر حفظ آثار می‌تواند به اعتبارسنجی خاطرات گذشتگان کمک کند.
امروزه روش‌های رایانه‌ای می‌تواند با دقت بسیاری شکل و ظاهر آثار اکتشافی را به دست آورد و داده‌های بسیاری را از شیوهٔ زندگی گذشتگان ارائه کند.
شوربختانه بیش‌ترین خطری که آثار باستانی را تهدید می‌کند از سویگردشگران است. مواردی از قبیل دست زدن به آثار یا حتی نوری که برای دیدن آن‌ها مورد نیاز است و دیگر خطرهایی که در راه شناساندن و قابل درک ساختن آثار ایجاد می‌شود. در واقع این خطر، این حقیقت را که همهٔ آثار کشف شده در یک روند دگرگونی پیوسته قرار دارند تقویت می‌کند، بنابراین آنچه می‌کوشیم ثابت بماند در اصل در حال دگرگونی است و هرگز آنچه که در ابتدا بوده نخواهد بود.
دگرگونی مشابهی نیز در ارزش آثار برای هر نسل وجود دارد و چیزی که آنان را با گذشته پیوند می‌دهد. آنچه برای یک نسلمیراث فرهنگی شناخته می‌شود، ممکن است توسط نسل بعدی حذف شود تنها برای این‌که توسط نسل پسین‌تر احیا گردد..
اموال فرهنگی (میراث مادی) دربرگیرندهٔ میراث فرهنگی فیزیکی یا ملموس هستند مانند بناها و مکان‌های تاریخی،آثار باستانی،مجسمه‌ها،کتاب‌ها،اسناد،آثار هنری، ماشین‌ها و دیگر ساخته‌هایی که گمان می‌رود برای آیندگان ارزشمند باشند. این اموال، شامل اشیایی است که از نظرباستان‌شناسی،معماری، علوم یا فناوری برای یک فرهنگ معین بااهمیت باشند.
میراث مادی، به نوبهٔ خود، شاملمیراث منقول (که به آسانی از جایی به جای دیگر قابل انتقال است) ومیراث غیرمنقول (که قابل انتقال به جای دیگری نیستند) می‌شود. در گذشته و به ویژه در قوانین ملی کشورها میان میراث منقول و غیرمنقول، تفاوت زیادی وجود داشت و ارزش تاریخی بیش‌تر به یادمان‌ها، اشیای عتیقه و کارهای هنری معطوف بود. لیکن در سده‌های اخیر، اهل فن بر کم‌رنگ کردن مرز میان میراث منقول و غیرمنقول و یکپارچه‌سازی تمام وجوه میراث تمایل بیشتری نشان داده‌اند.[۱]
میراث فرهنگی ناملموس به جنبه‌های غیر فیزیکی یک فرهنگ گفته می‌شود و اغلب آداب و رسوم جامعه در یک دورهٔ زمانی را دربر می‌گیرد یا راه و روش رفتار در جامعه که معمولاً قوانین رسمی عمومی برای کارکرد در یک فضای فرهنگی خاص هستند. به عبارت دیگر میراث معنوی شامل بخشی از فرهنگ ماست که به شکل شفاهی و سینه به سینه به ما به ارث رسیده‌است.[۲]
این موارد شامل ارزش‌های اجتماعی، هنرهای نمایشی، هنرهای دستی و سنتی، سنت‌ها، آداب و رسوم و روش‌ها، باورهای زیبایی شناسانه و معنوی، بیان هنری، زبان و دیگر جنبه‌های کارکردهای انسانی است. به‌طور کلی حفظ میراث معنوی دشوارتر از حفظ میراث فرهنگی مادی است.[۳]
میراث معنوی یا به عبارت دیگر میراث غیرملموس بخش اساسی فرهنگ هر جامعه را تشکیل می‌دهد. تمامی آثار به جا مانده از فرهنگ‌های مختلف، معرف اندیشه و فرهنگ معنوی حاکم بر آن جوامع می‌باشد. در حقیقت معنویات بشر به صورت آثار مادی، فرهنگی و تاریخی تجلی می‌یابد و جنبهٔ ملموس میراث معنوی را ایجاد می‌نماید. میراث فرهنگی، حقیقت فرهنگی هر ملت است و رکن اساسی آن به‌شمار می‌رود که در حقیقت همان جوهر یا اصل فرهنگ هر قوم را تشکیل می‌دهد. توجه به میراث معنوی از این نظر حائز اهمیت است که در مقابل یکسان‌سازی فرهنگی در جهان می‌تواند مقاومت نماید. با حمایت از فرهنگ‌های گوناگون و توجه به آن‌ها می‌توان در مقابل جهانی شدن ایستادگی نمود و از هویت فرهنگی حفاظت کرد.[۴]
میراث طبیعی نیز بخش مهمی از میراث جوامع است که دربرگیرندهٔ حومهٔ شهر، محیط زیست طبیعی از جمله گیاهان و جانوران به عنوان «تنوع زیستی» و عناصر زمین‌شناسی (از قبیل کانی شناسی، ژئومورفولوژی، فسیل‌شناسی و…) به عنوان «تنوع زمین» است. این گونه از مناطق میراثی، با جذب گردشگران خارجی و داخلی، اغلب به عنوان بخش مهمی از صنعت گردشگری یک کشور ایفای نقش می‌کنند.
میراث فرهنگی همچنین ممکن است به چشم‌اندازهای فرهنگی گفته شود. میراث‌های طبیعی که دربرگیرندهٔ اموال فرهنگی از قبیل بناهای باستانی نیز باشند.
افزون بر این، یکی دیگر از وجوه بسیار مهم میراث، یعنی ارتباط میان میراث و جامعه، امروز جایگاه ویژه‌ای یافته‌است. به این ترتیب که میراث فرهنگی اعم از انواع مادی و غیر مادی آن بایستی در ارتباط با ارزش‌های فرهنگی جامعه تولیدکننده آن، مطالعه و بررسی شود.
ثبت جهانی آثار نتیجهٔ نگرانی جهانی از حفاظت میراث فرهنگی و طبیعی بود که در کنفرانس یونسکو در ۱۹۷۲ به تصویب رسید. بناهای یادبود، گروه‌هایی از بناها و مانند آن باید دارای ارزش جهانی زیادی از نظر تاریخ، هنر یا علم باشند تا صلاحیت قرار گرفتن در طبقه‌بندی جهانی را به دست آورند.
به عنوان مثال، میراث فرهنگی زیر آب توسط کنوانسیون حفاظت از میراث فرهنگی زیر آب یونسکو محافظت می‌شود. این قرارداد یک سند قانونی است که کمک به کشورهای عضو برای بهبود حفاظت از میراث فرهنگی زیر آب است.
افزون بر این، یونسکو آغاز به تعیین شاهکارهای میراث شفاهی و ناملموس بشریت کرده‌است.
سندها و پیمان‌های بین‌المللی در این زمینه عبارتند از:
منشور آتن، ۱۹۳۱
پیمان زوریخ، ۱۹۳۵
کنوانسیونلاهه برای حفاظت از میراث فرهنگی هنگام وقوع جنگ، ۱۹۵۴
منشور ونیز، ۱۹۶۴
منشور بارسلونا، ۲۰۰۲
ایکوموس
کمیتهٔ بین‌المللی سپر آبی مدیریتبلایای طبیعی و انسانی
محیط طباطبایی، سید احمد.میراث معنوی بشری، یک گزارش مصور، تهران: ادارهٔ کل آموزش، انتشارات و تولیدات فرهنگی سازمان میراث فرهنگی، ۱۳۸۲.شابک۹۶۴−۷۴۸۳−۷۶−۷.
