مری لوئیز «مریل»استریپ (انگلیسی:Mary Louise Streep؛ زادهٔ ۲۲ ژوئن ۱۹۴۹) بازیگر آمریکایی است.[۱] او را غالباً «بهترین بازیگر زن نسل خود» توصیف کرده‌اند[۲][۳] و اساساً بابت تنوع در نقش‌ها و لهجه‌هایش مشهور است. او در طول چهار دهه فعالیتافتخارات گوناگونی شامل رکورد ۲۱ بار نامزدی در مراسماسکار (برندهٔ سه جایزه)[۴] و رکورد ۳۴ بار نامزدی در جوایزگلدن گلوب (برندهٔ هشت جایزه) کسب کرده است.[۵]
استریپ در سال ۱۹۷۶ با نمایش‌های۲۷ واگن پر از پنبه وخاطره دو دوشنبه به روی صحنه رفت و برایش نامزد دریافت یک جایزهٔتونی شد. فعالیت سینمایی او در سال ۱۹۷۷ با فیلمجولیا آغاز شد. استریپ در سال ۱۹۷۸ برای ایفای نقش اصلی در مینی‌سریالهولوکاست برندهجایزهٔ امی ساعات پربیننده شد و همچنین برای ایفای نقش درشکارچی گوزن نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد. او برای بازی در نقش همسری مشکل‌دار در فیلمکریمر علیه کریمر (۱۹۷۹)جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن را دریافت کرد و در دههٔ ۱۹۸۰ به عنوان بازیگری برجسته شناخته شد. او برای بازی در نقش یک بازمانده از هولوکاست در فیلمانتخاب سوفی (۱۹۸۲) جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن را دریافت کرد و پرسودترین فیلم او در آن دورهخارج از آفریقا (۱۹۸۵) بود. او در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ برای آثارش مورد توجه منتقدان قرار گرفت و جوایزی نیز کسب کرد، اما فیلم‌ها با عملکرد تجاری ضعیفی همراه بودند. فیلم کمدیمرگ درخور اوست (۱۹۹۲) و درامپل‌های مدیسون کانتی (۱۹۹۵) در آن دوره با فروش نسبتاً بالایی مواجه شدند.
مریل لوئیز استریپ در ۲۲ ژوئن ۱۹۴۹ درسامیت، نیوجرسی به دنیا آمد.[۱۲] مادرش مری ویلکینسون استریپ هنرمند بود و پدرش هری ویلیام استریپ جونیور در صنعت داروسازی فعالیت می‌کرد. او دو برادر کوچک‌تر به نام‌های هری ویلیام استریپ سوم و دانا دیوید استریپ دارد که هر دو در عرصه بازیگری فعال هستند.[۱۳]
استریپ از کودکی تحت حمایت و تشویق مادرش قرار داشت؛[۱۴] او مادرش را از نظر ظاهر و رفتار با بازیگر بریتانیاییجودی دنچ مقایسه شده است.[۱۵] او در مصاحبه‌ای گفته است: «او مربی من بود چون همیشه می‌گفت 'مریل، تو توانایی‌اش را داری. تو فوق‌العاده‌ای.' او می‌گفت 'اگر بخواهی، می‌توانی هر کاری انجام دهی. اگر تنبل باشی، موفق نمی‌شوی. اما اگر تلاش کنی، هیچ چیز غیرممکن نیست.' و من حرفش را باور کردم.» با وجود روحیه درون‌گرایانه‌اش، در بزرگسالی نیز گاه برای کسب اعتماد به نفس به توصیه‌های مادرش رجوع می‌کرد.[۱۴]
استریپ در شهربسکینگ ریج، نیوجرسی، در خانواده‌ایپرسبیترینیسم[۱۶] بزرگ شد و در مدارس ابتدایی Cedar Hill و Oak Street تحصیل کرد. نخستین تجربه بازیگری‌اش در دوران راهنمایی، ایفای نقش «لوئیز هلر» در نمایشخانواده طبقه بالا بود.[۱۷] در سال ۱۹۶۳ خانواده‌اش بهبرناردزویل، نیوجرسی نقل مکان کردند و او در دبیرستان Bernards High به تحصیل ادامه داد.[۱۸] نویسنده کارینا لانگورث او را در دوران نوجوانی «دختری دست‌وپاچلفتی با عینک و موهای وز» توصیف کرده است، اما اشاره کرده که از همان کودکی علاقه‌مند به حضور جلوی دوربین در فیلم‌های خانوادگی بوده است.[۱۹]
در ۱۲ سالگی برای اجرای آواز در مراسم مدرسه انتخاب شد و همین امر موجب شد تا نزد استاد آواز اپرا، استل لیبلینگ، آموزش ببیند. با وجود استعدادش، بعدها گفت: «چیزی را می‌خواندم که احساسش نمی‌کردم و نمی‌فهمیدم. این درس مهمی بود—نباید چنین کاری کرد. باید چیزی را پیدا کرد که بتوان با آن ارتباط برقرار کرد.»[۱۹] او پس از چهار سال آموزش، آواز را کنار گذاشت. استریپ دوستان زیادی در مدارسکاتولیک داشت و به‌طور منظم در مراسم مذهبی شرکت می‌کرد.[۲۰] در دوران دبیرستان، عضو گروه هلهله‌چیان مدرسه بود و در سال آخر به عنوان دختر محبوب انتخاب شد.[۲۱]
با وجود حضور در نمایش‌های مدرسه، علاقه جدی به تئاتر نداشت تا اینکه در سال ۱۹۶۹ درکالج واسر در نمایشدوشیزه جولی ایفای نقش کرد و توجه دانشجویان را به خود جلب نمود.[۲۲] استاد تئاتر کالج واسر، کلینتون جی. اتکینسون، دربارهٔ او گفته است: «فکر نمی‌کنم کسی به مریل بازیگری آموخته باشد. او خودش یادگرفت.»[۲۲] استریپ از همان ابتدا توانایی بالایی در تقلید لهجه‌ها و حفظ سریع دیالوگ‌ها داشت. او در سال ۱۹۷۱ با درجه ممتاز (cum laude) در رشته هنرهای نمایشیبی‌ای خود را گرفت[۲۳] و سپس برای ادامه تحصیل در مقطعکارشناسی ارشد هنرهای زیبا درمدرسه درام دانشگاه ییل پذیرفته شد. در ییل، برای تأمین هزینه‌های تحصیل به عنوان پیشخدمت و تایپیست کار می‌کرد و سالانه در بیش از دوازده نمایش صحنه‌ای حضور داشت. فشار کاری زیاد باعث شد دچار زخم معده شود و حتی به ترک بازیگری و ادامه تحصیل در رشته حقوق فکر کند.[۲۲] او نقش‌های متنوعی را روی صحنه ایفا کرد؛[۲۴] از هلنا در نمایشرؤیای شب نیمه تابستان تا پیرزنی ۸۰ ساله در ویلچر در یک کمدی نوشتهکریستوفر دورانگ و آلبرت اینااوراتو که در آن زمان نویسندگانی ناشناخته بودند.[۲۵][۲۶]
از جمله اساتید او می‌توان بهکارمن د لاوالاد، طراح رقص، اشاره کرد که بعدها در مراسمجایزه مرکز کندی در سال ۲۰۱۷ توسط استریپ معرفی شد.[۲۷] استاد دیگرش رابرت لوئیس، یکی از بنیان‌گذاراناکتورز استودیو بود. استریپ از برخی تمرین‌های بازیگری ناراضی بود؛ از جمله تمرینی که با استفاده از تکنیک «یادآوری احساسی» به زندگی شخصی دانشجویان نفوذ می‌کرد و او آن را «آزاردهنده» توصیف کرده است.[۲۸][۲۹] او در سال ۱۹۷۵ مدرک کارشناسی ارشد هنرهای نمایشی را از دانشگاه ییل دریافت کرد.[۳۰][۳۱] همچنین در سال ۱۹۷۰ به عنوان دانشجوی مهمان درکالج دارتموث ثبت‌نام کرد و در سال ۱۹۸۱ دکترای افتخاری هنر از این مؤسسه دریافت نمود.[۳۱]
نویسنده‌ای می‌گوید استریپ با وجود ستاره‌بودن، توانسته برای چندین دهه زندگی شخصی نسبتاً عادی خود را حفظ کند.[۳۲] استریپ سه سال باجان کازال زندگی می‌کرد. کازال در مارس ۱۹۷۸ بر اثرسرطان ریه درگذشت.[۳۳] استریپ در این باره می‌گوید «من آن موضوع را فراموش نکردم. من نمی‌خواهم آن را فراموش کنم. مهم نیست که چه کاری انجام می‌دهید، درد همیشه در فرورفتگی ذهن شما وجود دارد و بر هر چیزی که پس از آن اتفاق می‌افتد تأثیر می‌گذارد. فکر می‌کنم می‌توانی درد را جذب کنی و بدون وسواس به آن ادامه بدهی.»[۳۴] او شش ماه پس از مرگ کازال با مجسمه‌سازی به‌نام دون گامر ازدواج کرد.[۳۵] آن‌ها چهار فرزند دارند: یک پسر و سه دختر؛ پسرش هنری ولف گامر (زاده ۱۹۷۹) موسیقی‌دان است. دخترانش مری ویلا «مامی» گامر (زاده ۱۹۸۳)، بازیگر. گریس جین گامر (زاده ۱۹۸۶)، بازیگر و لوئیزا جاکوبسون گامر (زاده ۱۹۹۱) یک مدل است.[۳۶] در فوریه ۲۰۱۹، استریپ برای اولین بار از طریق دختر بزرگش مامی، مادربزرگ شد.[۳۷]
استریپ مادرخواندهبیلی لورد، دختر دوست صمیمی‌اشکری فیشر است.[۳۸] فیشر فیلم‌نامهٔکارت‌پستال‌هایی از لبه پرتگاه در سال ۱۹۹۰ را بر پایهٔ کتاب خودش نوشت. هنگامی که از استریپ پرسیده شد که آیا دین در زندگی او در سال ۲۰۰۹ نقشی ایفا می‌کند، پاسخ داد: «من از هیچ مکتبی پیروی نمی‌کنم. من به کلیسا، معبد، کنیسه یا آشرامی تعلق ندارم.»[۳۹]
↑Pfaff & Emerson 1987, p. 16. "Her second year, the rage was "emotional recall" by a teacher who "delved into personal lives in a way that I found obnoxious."
.jpg)
