مالزی (بهمالایی: Malaysia) با نام رسمیفدراسیون مالزی (بهمالایی: Persekutuan Malaysia) کشوری در جنوب شرقیآسیا و پایتخت آنکوالا لامپور است. سازمان‌های دولتی و وزارت‌خانه‌های این کشور در شهر جدیدپوتراجایا (پایتخت اداری) واقع شده است. مالزی عضوسازمان ملل متحد واتحادیه کشورهای همسود است. این فدراسیون شامل سیزده ایالت در جنوب شرقی آسیا است. نام «مالزی» زمانی انتخاب شد که فدراسیونمالایا؛سنگاپور،صباح وساراواک یک اتحادیه متشکل از ۱۴ ایالت را تشکیل دادند. در سال ۱۹۶۵سنگاپور از مالزی جدا شد و به کشوری مستقل تبدیل گردید. مالزی دربردارنده دو ناحیهٔ جغرافیائی است ودریای جنوبی چین این دو را از هم جدا می‌کند:شبه‌جزیره مالزی یامالزی غربی که بر رویشبه‌جزیره مالایی قرار دارد و از شمال باتایلند مرز خشکی دارد و از طریق جادهٔ شوسهٔ جوهور از جنوب با سنگاپور پیوند دارد. این کشور دربردارندهٔ شاه‌نشین‌های جوهور، کداح، پاهنگ، نگری سمبیلان، کلانتان، پراک، سلانگور، پرلیس و ترنگانا بوده و دو ایالت آن را فرمانداران ملاکا و پنانگ و دو منطقهٔ فدرال پوتراجایا و کوالالامپور سرپرستی می‌کنند. بورنئوی مالزی یامالزی شرقی که بخش شمالیجزیره بورنئو را دربردارد، هم‌مرز بااندونزی و پادشاهیبرونئی است. مالزی شرقی دربردارندهٔ ایالاتصباح وساراواک وحوزهٔ فدرال لابوآن است. اگرچه از دیدگاه سیاسی مالزی را بیشترمالایی‌ها سرپرستی می‌کنند؛ اما جمعیت جدید مالزیایی با وجود اقلیت‌هایچینی وهندی، یک‌دست نیست. سه حزب اصلی تشکیل دهندهٔ ناسیونال باریسان، هریک وابستگی خود را به یکی از گروه‌های نژادی کاسته است. تنها تنش مهم دیده‌شده در این کشور؛ از زمان استقلال آن تا کنون، شورش‌های نژادی ۱۳ می در آستانهٔ مبارزهٔ انتخاباتی و بر سر درگیری‌های نژادی بوده است. با این همه، مالزی الگویی از هماهنگی نژادی شمرده می‌شود.
کشور مالزی دردریای چین جنوبی واقع شده است؛ مقصدی با سواحل مرجانی و ماسه‌ای که سیل عظیمی از توریست‌ها را به سمت خود می‌کشاند. مالزی با تنوعی از فرهنگ‌ها و پایتختی مدرن، حقیقتاً هم به لحاظ مناظر طبیعی و هم به لحاظ شهروندان، کشوری منحصربه‌فرد می‌باشد.
با انتخاب کشور مالزی به عنوان مقصد تحصیلی خود، زیبایی‌های این کشور را ورایجنگلهای انبوه و بارانی باستانی، پارک‌های ملی و سواحل باشکوه آن خواهید یافت.
شهرهای مالزی نیز شگفت‌انگیز هستند، از بازارهای رنگارنگ و متنوع گرفته تا مساجد مسلمانان، معابد بودایی‌ها و زیارت‌گاه‌های هندوها که اغلب همه در کنار هم قرار دارند؛ شما را محصور می‌کنند. جالب است بدانید؛ مالزی میزبان فستیوال‌های زیادی است که هرساله به مناسبت‌های فرهنگی، باستانی و مدرن برگزار می‌شوند.
مالزی به عنوان یکی از باثبات‌ترینسیاست‌های جهان، از نظر نفوذ اقتصادی در منطقه، بعد ازسنگاپور رتبهٔ دوم را دارد؛ اما به‌لحاظ سبک زندگی ارگانیک‌تر است.
نیمی از کشور مالزی که در جنوب شبه‌جزیره قرار دارد و هم‌مرزتایلند است، مالزیِ شبه‌جزیره‌ای نامیده می‌شود. بهترین دانشگاه‌های مالزی با بالاترین رتبه‌بندی و همچنین متنوع‌ترین و رنگارنگ‌ترین مناطق شهری، در این بخش شبه‌جزیره‌ای مالزی قرار دارند.
نیم دیگر آن، بورنئوی مالزیایی نام دارد که دارایجزیره‌ای مشترک بااندونزی است. بورنئوی مالزیایی نسبت به مالزی شبه‌جزیره‌ای، آرام‌تر است و سبک زندگی در آن منزوی، اصیل و جنگلی است.
اولین بار پرتغالی‌ها شبه جزیره مالایا را کشف کرده سپس برای حکومت به این جزیره تمرکز کردند، مدتی بعد بریتانیایی‌ها وارد عمل شده و این کشور را تصرف کردند. در طول استعمار بریتانیا روز به روز تجارت در جزیره رونق پیدا می‌کرد.
اولین پادشاهی مالزی که بر بندرهای شهرهای ساحلی حکومت می‌کرد در قرن ۱۰ میلادی تشکیل شد. این پادشاهی شامل لنگ کاسوکا، لمبابوجانگ، کداح، برآس، گانگانگارا در پراک و پان پان در کلانتن می‌باشند.
شبه جزیره مالزی اولین بار در سال ۱۵۰ پس از میلاد در کتابی ازبطلمیوس ثبت شد. بطلمیوس نام «Aurea Chersonesus» را به آن داد که به معنای «شبه جزیره طلا» است.
شواهدی از سکونت انسان در شبه جزیره مالزی از ۴۰۰۰۰ سال پیش وجود دارد! اولین ساکنان این منطقه مردم چین و هند امروزی بودند. پس از دوران استعمار پرتغالی‌ها،هلندی‌ها، بریتانیایی‌ها نوبت به اشغال ژاپنی‌ها رسید. مالزی سرانجام در سال ۱۹۶۳ جایگاه خود را به عنوان یک کشور مستقل به دست آورد. امروزه کسانی که باویزای مسافرتی مالزی قدم به این کشور می‌گذارند هیچ رد و اثری از استعمار را نمی‌بینند.
در حدود ۸۰ سال پیش این جزیره به استقلال خود حرکت می‌کرد تا اینکه بریتانیایی‌ها از جزیره بیرون رفتند. سپس فدراسیون مالزی با دربر گرفتنصباح،برونئی،سنگاپور وشبه‌جزیره مالایی تشکیل شد، ولی برونئی و سنگاپور به راه خود رفتند و از فدراسیون خارج شدند. هم‌اکنون سنگاپور و برونئی دو کشور جداگانه‌اند.
مالزی پس از استقلال ازانگلیس در سال ۱۹۵۷، حکومت سلطنتی دوره‌ای را پذیرفت.[۱] بر اساسقانون اساسی مالزی، پادشاه، از میان ۹ سلطان ایالت‌های مختلف مالزی از ۱۳ ایالت، به‌طور دوره‌ای و برای مدت ۵ سال انتخاب می‌شود. در چهار ایالت دیگر که سلطان ندارند، بالاترین مقام رسمی، فرمانداران انتصابی هستند که آن‌ها نیز با ترتیب خاصی انتخاب شده و مقام تشریفاتی و اختیارات رسمی سلاطین را دارا می‌باشند. پادشاه در مالزی در ظاهر دارای اختیارات و وظایف تشریفاتی است ولی در عمل بر بسیاری از امور دخالت داشته و حتی قدرت انحلال مجلس را نیز دارا می‌باشد.
پادشاه در مقام فرماندهی کلنیروهای مسلح کشور دارای اختیاراتی رسمی بوده است و به عنوان بالاترین مقام کشور، تنفیذ نخست‌وزیر (پس از انتخاب شدن وی از طریق پارلمان) و توشیح پیشنهاد انحلال مجلس یا عدم قبول آن را بر عهده دارند.[۲] انتصاب قضات دادگاه فدرال و دادگاه‌های عالی از جمله معدود وظایف پادشاه است. تصمیمات پارلمان نیز به سمع و نظر شاه می‌رسد ولی وی اجازه اظهار نظر ندارد. انحلال مجلس هم از معدود اختیارات پادشاه محسوب می‌شود.قوه قانونگذاری مالزی متشکل از دو مجلس سنا ومجلس نمایندگان است که ۴۰ نفر از ۶۹ عضو مجلس سنا را پادشاه انتخاب می‌نماید.[۳]
سخنرانی کائل سینگ از مالزی در افتتاحیه دوره سوم در مؤسسه آفریقایی-آسیایی،تل آویو.اسرائیل سال ۱۹۶۲ میلادیانور ابراهیم نخست‌وزیر مالزی وجوکو رئیس‌جمهوراندونزی.
سازمان حکومتی در مالزی نسبتاً الگوبرداری از سازمان پارلمانی سیستموست مینستر، یا به عبارتی میراث حکومتامپراتوری بریتانیا است. اما در عمل، بیشتر قدرت در شاخهٔ اجرائی دولت متمرکز می‌شود تا بخش مقننهٔ آن، وقوهٔ قضائیه در اثر حملات مداوم دولت در دورهٔ ماهاتیر تضعیف شد. از زمان کسب استقلال در سال ۱۹۵۷، مالزی توسط یک ائتلاف چند نژادی تحت عنوان ناسیونال باریسان (قبلاً یک اتحاد بوده) اداره شده است.
مجلس مالزی شامل یک مجلس نمایندگان(Dewan Rakyat) (یعنی «خانه ملت») و یک مجلس سنا یا(Dewan Negara) (یعنی خانه کشور) می‌باشد. مجلس ۲۱۹ عضوی نمایندگان از طریق هیئت‌های تک عضوی موکلانی انتخاب شده‌اند که اعضای آن برای حداکثر یک دوره ۵ ساله برگزیده می‌شوند. قدرت قانونگذاری بین قانونگذاران فدرال و ایالتی تقسیم می‌شود. تمام ۷۰ سناتور آن برای مدت ۳ سال متصدی امور وکالت خود هستند؛ که ۲۶ نفر از آن‌ها از سوی مجامع ایالتی، ۲ نفر به نمایندگی از منطقهٔ فدرال کوالالامپور، یعنی ۱نفر از حوزه‌های فدراللابوآن و پوتراجایا، و ۴۰ نفر باقی نیز توسط شاه منصوب می‌گردند.انتخابات پارلمانی مالزی دست کم یکبار در هر ۵ سال برگزار می‌شود، که آخرین انتخابات عمومی آن در مارس ۲۰۰۴ برگزار شده است. سن رأی‌دهندگان باید از ۲۱ به بالا باشد تا بتوانند برای اعضای مجلس نمایندگان و نیز بیشتر ایالات و نیز مجمع قضائی ایالتی رأی بدهند. رأی دادن اجباری نیست.
قدرت اجرایی در اختیار کابینهٔ مالزی (هیئت دولت) به ریاست نخست‌وزیر است؛ و قانون اساسی مالزی تأکید می‌کند که نخست‌وزیر باید عضو مجلس سفلای پارلمان مالزی باشد که بنابر نظر حاکم عالی می‌تواند به گروه اکثریت در مجلس دستور دهد. کابینه از میان اعضای دو مجلس انتخاب می‌گردد و مسئول ادارهٔ آن مرجع نیز می‌باشد. همچنیندولت مالزی در تلاش است که میزبانیجام جهانی ۲۰۳۰ را کسب کند.
دولت‌های ایالتی با ریاست وزرای عالی (Menteri Besar در ایالات مالایایی یاKetua Menteri در ایالاتی که حاکمان موروثی ندارند) با شوراهای ایالتی (Dewan Undangan Negeri) و با رأی شاهان و فرمانداران آن‌ها برگزیده می‌شوند.
کشور مالزی در جنوب شرقی آسیا واقع شده و از لحاظ جغرافیائی از دو قسمت کاملاً جدا تشکیل شده. میان ۱ تا ۷ درجه عرض شمالی و ۱۰۰ تا ۱۱۹ درجه طول شرقی قرار دارد.
دو بخش متمایز مالزی از طریق دریایچین جنوبی از یکدیگر جدا شده‌اند، که هردو بخش غربی شبه جزیره مالزی و شرق مالزی، دارای منظرهٔ بسیار مشابهی از دشت‌های مرتفع ساحلی هستند که اغلب از تپه‌ها و کوهستان‌های جنگلی انبوه پوشیده شده که مرتفع‌ترین آن،کوه کینابالو به ارتفاع ۴٬۹۵۲ متر بر رویجزیرهٔ بورنئو قرار دارد. آب و هوای محلی، استوایی بوده که مشخصهٔ آن بادهای موسمی سالانه است که (در ماه‌های آوریل و اکتبر) در جنوب غرب و (از اکتبر تا فوریه) در شمال غرب می‌وزد.
تانجونگ پی آی، که در ایالت جنوبی جوهور قرار دارد، جنوبی‌ترین نقطه قارهٔ آسیا می‌باشد.
تنگهٔ مالاکا که بین سوماترا و شبه جزیرهٔ مالزی قرار دارد، به شکل بحث‌برانگیزی مهم‌ترین مسیرکشتیرانی جهان محسوب می‌شود.
پوتراجایا، مرکز اداری جدیدالتاسیسی برایدولت فدرال مالزی است که تا حدی در نظر دارد از تراکم فزاینده داخل پایتخت مالزی، کوالالامپور بکاهد. کوالالامپور به عنوان مقر پارلمان و علاوه بر آن مرکز بازرگانی و مالی کشور باقی می‌ماند. دیگر شهرهای اصلی آن عبارتند از پنانگ جرج تاون، ایپوه، جوهور باهرو، کوچینگ،کوتا کینابالو،الور ستار، کوتاباهارو و شهر مالاکا.
تغییراتآب و هوای مالزی بسیار ناچیز است و آب و هوای مالزی در روز، حدود ۳۰ درجه سانتی گراد تغییر می‌کند. در کشور مالزی به خاطر باران‌های فراوان در تمام سالرطوبت زیادی وجود دارد مخصوصاً در فصل‌های گرم سال آب و هوای مرطوب را بیشتر حس می‌کنید. اگر دلتان باران می‌خواهد باید خودتان را به سواحل شرقی کشور مالزی برسانید تا شاهد شدیدترین بارندگی‌ها از اواخر نوامبر باشید.
آب و هوای مالزی به ویژه در بهار برای تفریحات آبی و ساحلی بسیار مناسب است، در اواخر بهار که هوا کمی گرم شده است و دیگر از باران‌های شدید خبری نیست می‌توان نهایت لذت را از تفریحات آبی برد؛ چون آب و هوای مالزی در بهار نه آنقدر گرم است که آزرده‌خاطر شوید و نه آنقدر بارانی که بخواهید به دنبالچتر باشید!
آب و هوای مالزی درتابستان مناسب جزیره‌گردی است! اگر در شهرهای بزرگ مالزی مانند کوالالامپور و ملاکا ساکن هستید ممکن است گرمای هوا اذیتتان کند. پس بار و بندیل را ببنید و راهی جزایر ناب و هیجان‌انگیز این کشور شوید. آب و هوای مالزی در تابستان و جزایر مالزی آنقدر جذاب و دلپذیر است که تابستان برایتان مثل برق و باد تمام می‌شود.
آب و هوای مالزی در پاییز هم که گفتن ندارد، مشهور است که پاییز در مالزی فصل جنون و عاشقی است. برگ‌های زرد، قرمز و نارنجی تمام شهر را پر می‌کند و باید آماده پیاده‌روی در خیابان‌های باران‌زده مالزی شوید. در آب و هوای پاییزی مالزی بهتر است صبر کنید تا باران کمی ملایم‌تر شود. چون برخی از باران‌های پاییزی کشور مالزی بسیار شدید بوده و با سیل همراه هستند.
جالب اینجاست که حتی در زمستان به دلیل قرار گرفتن مالزی در منطقه استوایی، سرمای زیادی احساس نمی‌شود، در واقع اکثر جشنها و فستیوال‌های مالزی در این فصل برگزار می‌شود. همچنین سبک لباس پوشیدن در زمستان مالزی مانند بیشتر کشورهای استوایی چندان تفاوتی با سایر فصول ندارد. باران هم که مهمان همیشگی آب و هوای مالزی در زمستان است، با این وجود هیچ خبری از سوز سرمای استخوان سوز نیست و شما می‌توانید با چتر در مراسمات شرکت کنید.
مالزی به خوبی ازمنابع طبیعی در نواحی خود برخوردار است همچون کشاورزی، جنگلداری و نیز مواد معدنی. از لحاظ کشاورزی، مالزی اولین صادرکننده پلاستیک طبیعی (کائوچو) و خرمای روغنی می‌باشد که همراه آن الوارها و تنه‌های بریده شده درختان،کاکائو،فلفل سیاه،آناناس وتنباکو (توتون) موجب رشد این بخش می‌شود. خرمای روغنی، نیز یک جنس عمده صادراتی خارجی است.
در ارتباط با منابع جنگلی، ذکر شده است که برش الوار تنها برای اعطای یک کمک عمده به اقتصاد در طی قرن۱۹ انجام گرفته است. امروزه، تقریباً ۵۹٪ مالزی از جنگل پوشیده شده است. گسترش سریع صنعت تولید الوار (چوب)، به ویژه پس از دهه ۱۹۶۰، موجب فرسایش جدی منابع جنگلی کشور شد. اما، در راستای اقدام دولت برای حفاظت از محیط و سیستم‌های اکولوژیکی، منابع جنگلی توانسته‌اند به یک مبنای پایدار دست پیدا کنند و بر این اساس نرخ قطع درختان روند نزولی در پیش گرفت.
علاوه بر این، در این نواحی جنگل کاری صورت گرفته و در نقاط کم‌تراکم جنگلی مجدداً درختکاری نیز انجام شده است. دولت مالزی برنامه‌هایی را برای غنی‌سازی حدود ۳۰/۳۱۲کیلومتر مربع (۵/۱۲۰ مایل مربع) از این سرزمین را تحت شرایط جنگل طبیعی با نخل رونده کشت داده، و درختکاری‌های کائوچو به همراه آن‌ها انجام داده است. همچنین برای غنی‌سازی بیشتر منابع جنگلی، گونه‌های سریع رویان درختان مولد الوار را همچون meranti tembaga ,merawan و sesenduk در این ناحیه کاشته است. در عین حال، پرورش درختان پرارزش همچونساج و درختان دیگر را نیز برای استفاده از مغر آن‌ها و کاغذ ترویج نموده است. کائوچو به عنوان تنها تکیه‌گاه اقتصاد مالزی، به‌طور وسیعی با روغن خرما به عنوان کالای صادراتی عمده کشاورزی مالزی جایگزین شده است.
قلع ونفت خام دو منبع عمده معدنی هستند که دراقتصاد مالزی از اهمیت خاصی برخوردارند. مالزی تا زمان فروپاشی بازار قلع در دهه۱۹۸۰، به تنهایی بزرگترین تولیدکنندهقلع جهان بود. در قرون۱۹ و۲۰، قلع نقش غالبی را در اقتصاد مالزی ایفا می‌کرد. درست در سال ۱۹۷۲ بود که نفت خام و گاز طبیعی، جای قلع را به عنوان عامل اتکاء بخش معدن مالزی اشغال نمودند. ضمناً، مالیات برای قلع کاهش یافته است. نفت خام و گاز طبیعی در حوزه‌های برون‌ساحلی صباح، ساراواک و ترنگانو، به خصوص در آن سه ایالت، کمک فراوانی به اقتصاد مالزی نموده است. دیگر کانی‌های دارای اهمیت یا ویژگی (خاص) شامل مس، طلا، بوکسیت، سنگ آهن و زغالسنگ به همراهمواد معدنی صنعتی نظیر خاک رس، کائولن، سیلیس، آهک، باریت، فسفات و سنگ‌های ساختمانی همچون گرانیت و نیز بلوک‌ها و قطعات مرمر هستند. مقادیر اندکی از طلا نیز تولید می‌شوند. در سال۲۰۰۴، وزیر در امور دفتری نخست‌وزیر، داتوک مصطفی احمد، فاش کرد که ذخایر نفتی مالزی در حدود ۸۴/۴ میلیارد بشکه می‌باشد در حالی که ذخایر گاز طبیعی آن ۸۹تریلیون فوت مکعب (۲۵۰۰کیلومتر مکعب) است. این یک افزایش ۲٪/۷ بود.
دولت برآورد نمود که مالزی با نرخ فعلی تولید قادر خواهد بود برای ۱۸ سال نفت و به مدت ۳۵ سال گاز طبیعی تولید کند. مالزی در سال ۲۰۰۴ رتبه بیست و چهارم را از لحاظ ذخایر نفتی و سیزدهم را از نظر گاز طبیعی در دنیا دارد. ۵۶٪ ذخایر نفتی در این شبه جزیره قرار دارند درحالی که ۱۹٪ آن در شرق مالزی واقع شده است. دولت درآمد حاصله از نفت را به میزان ۵٪ به ایالات خود و باقی آن را بهحکومت فدرال اختصاص داد. هریک از ایالات حق دارند تا منابع موجود در داخل محدوده خود را کنترل نمایند. اما، نفت و گاز تحت نظارت دولت فدرال قرار دارد. به ایالاتی که منابع مزبور در آن‌ها وجود داشته باشد، امتیازاتی اعطاء خواهد شد.
شبه جزیره مالایی وآسیای جنوب شرقی، همواره مرکزی برای تجارت بوده است. اقلام گوناگونی همچونچینی‌آلات وچاشنی‌ها، حتی پیش از آنکه سلطان‌نشین مالاکا و سنگاپور به این شهرت برسند، فعالانه تجارت می‌شده است. در سده هفدهم، ذخایر فراوانی از قلع در چند ایالات مالایایی کشف شد. سپس، همان‌طور کهامپراتوری بریتانیا بر مالایا چیره شدند، درختان کائوچو و خرمای روغنی برای مقاصد بازرگانی عرضه شدند. در طول این دوران، مالایا به بزرگترین تولیدکننده عمده قلع،کائوچو و خرمای روغنی تبدیل شد.[۴]
همزمان با این که مالایا به سوی کسب استقلال خود حرکت می‌نمود، دولت به اجرای برنامه‌های پنج‌ساله خود پرداخت. برنامه پنج‌ساله اول آن کشور در سال ۱۹۵۵ آغاز گردید. با تأسیس مالزی، این برنامه‌ها بازنگری و تکرار شدند، که اولین برنامه مالزی در سال ۱۹۶۵ آغاز شد. در دهه ۱۹۷۰، مالزی به تقلید از رویه چهار قدرت اقتصادی اصلی آسیا پرداخت و از وابستگی به استخراج معادن و کشاورزی به اقتصادی صنعتی تغییر هویت داد. با سرمایه‌گذاری ژاپن، در طول چند سالصنایع سنگین آن شکوفا شد، و صادرات مالزی به موتور اولیه رشد کشور تبدیل شدند. مالزی پیوسته به رشد بیش از ۷ درصد درتولید ناخالص ملی در کنار تورمی پایین در دهه‌های ۱۹۸۰و۱۹۹۰ دست یافت. طی همان دوره، دولت کوشید تا با سیاست اقتصادی جدید (مالزی) (ان‌ای‌پی) پس از حادثه شورش نژادی ۱۳ مه ۱۹۶۹ فقر را ریشه‌کن سازد.[۴]مالزی امروزه پس از حدوداً ۱۴ سال پیشرفت بسیاری کرده به عنوان یک کشور در حال توسعه شناخته می‌شود.
واحد پول این کشور رینگیت است. هر رینگیت معادل ۰٫۲۳۶ دلار آمریکا و هر دلار معادل ۴٫۲۳ رینگیت است. (آوریل ۲۰۲۲).[۵]
مالزی چند سال اخیر پیشرفت‌های زیادی کرده است که می‌توان برای مثال به پیشرفت در حوزه برداشت نفت و فروش ان اشاره کرد. همچنین دولت این کشور برای افزایشدرآمد سرانه پیشنهاد داده است که مرزهای این کشور به‌روی مهاجرانی از چین، هند، عربستان، اندونزی و برخی کشورهای دیگر باز شود.
مالزی جاده‌های بزرگی دارد که تمامی شهرها و نقاط اصلی را در ساحل غربی شبه جزیره مالزی به هم پیوند می‌دهد. درازایشبکه آزادراهی مالزی نزدیک به ۱۱۹۲کیلومتر (۷۴۰مایل) است. این شبکه تمامی شهرها و مراکز مهم همچون دره کلانگ، جوهور باهرو و پنانگ را به دیگر نقاط پیوند می‌دهد. بزرگراه اصلی، بزرگراه شمال- جنوب به ترتیب از نقاط شمالی و جنوبی بوکیت کایوهیتام وجوهور بهرو در شبه جزیره مالزی امتداد می‌یابد. این بزرگراه بخشی از شبکه بزرگراهی آسیا است که تایلند و سنگاپور را نیز به هم پیوند می‌دهد.
جاده‌های شرق مالزی و کرانه خاوری شبه جزیره مالزی هنوز به نسبت توسعه نیافته هستند. آن‌ها از جاده‌های پرپیچ و خم در نواحی کوهستانی تشکیل شده‌اند و برخی از آن‌ها هنوز آسفالت نشدند و شنی هستند. به همین سبب استفاده همیشگی از رودخانه‌ها به عنوان روش اصلی ترابری برای ساکنان داخلی شمرده می‌شود.
سرویس قطار در غرب مالزی با خط آهن مالایایی Keretapi Tanah Melayu انجام می‌گیرد و شبکه گسترده‌ای دارد که تمام نواحی و شهرهای این شبه جزیره و از جمله سنگاپور، را به یکدیگر پیوند می‌دهد. خط آهن کوتاهی در ساباه وجود دارد که راه‌آهن بورنئوی شمالی از آن برای ترابری کرایه‌ای بهره می‌گیرند.
همچنین فرودگاه‌هایی در رده جهانی وجود دارند مانندفرودگاه بین‌المللی کوالالامپور در سپانگ، فرودگاه بین‌المللی بایان لپاز در پنانگ و فرودگاه بین‌المللی کوچینگ و فرودگاه بین‌المللی لنگکاوی که حرکت به سوی مقاصد بین‌المللی و داخلی و نیز مسیرهای هوایی کوتاه داخلی در نواحی روستایی ساباه و ساراواک در آن انجام می‌گیرد. مالزی موطن کم هزینه‌ترین سیستم حمل بار، خطوط هوایی آسیا در منطقه است. فرودگاه کوالالامپور است که به عنوان یک مرکز پروازی نواحی آسیای جنوب شرق و چین را نیز تحت پوشش قرار می‌دهد.
خدمات مخابراتی درون‌شهری عمدتاً از طریق پست رادیوئی مایکرو ویو برای شبه جزیره مالزی فراهم می‌شود. مخابرات بین‌المللی به وسیله کابل‌های زیر دریایی و ماهواره انجام می‌گیرد. یکی از بزرگترین و مهم‌ترین شرکت‌های مخابراتی در مالزی، تلکام مالزیا برهاد (TM) است که تولیدات و خدماتی را برای خطوط ثابت، و موبایل و نیز خدمات دسترسی شماره‌گیری و پهنای باند اینترنتی را ارائه می‌نماید. این شرکت تقریباً دارای خدمات انحصاری خطوط ثابت تلفنی در کشور است.
در حال حاضر شرکت‌های سل کام (Celcom)، مکسیس (Maxis) و دی جی (دیجی) بیشترین سهم در ارائه خدمات تلفن همراه این کشور را دارا می‌باشند.
در دسامبر ۲۰۰۴ لیم کینگ یایک وزیر انرژی، آب و مخابرات گزارش داد که کمتر از یک درصد یا حدود ۲۱۸۰۰۴ نفر از مردم مالزی از خدمات باند پهن (اینترنتی) استفاده می‌کنند. اما این مقادیر براساس شماره مشترکان می‌باشد، در حالی که درصد مصرف داخلی آن می‌تواند به‌طور دقیق تری بر این وضعیت تأثیر بگذارد. این نشان دهنده افزایش ۴۵٪/۰در سه چهارم از موارد است. او همچنین بیان کرد که دولت در نظر دارد که استفاده از آن تا سال ۲۰۰۶ به ۵٪ افزایش یافته و تا سال ۲۰۰۸ به ۱۰٪ برسد. وی به شرکت‌های مخابراتی بومی و سرویس دهندگان توصیه نمود تا به خاطر منافع کاربران بیشترین خدمات را در اقصی نقاط با هزینه‌های پایینتری ارائه دهند.
جامعه مالزی برای گسترش و توسعه بهداشت اهمیت قائل بوده است، و ۵٪ بودجه توسعه بخش اجتماعی دولت بهبهداشت عمومی اختصاص داده شده – که یک افزایش بیش از ۴۷٪ نسبت به رقم پیشین آن است. این یعنی بهداشت دارای افزایشی بیش از ۲میلیارد RM است. با افزایش و بالا رفتن سن جمعیت، دولت می‌خواهد در بسیاری از حوزه‌ها اصلاحاتی انجام دهد از جمله نوسازی بیمارستان‌های موجود، ساختمان و تجهیزات جدید پزشکی، گسترش تعداد پلی کلینیک‌ها (درمانگاه‌ها)، و اقدامات ارتقاء آموزش و توسعه ترویج از راه دور بهداشت. در طی چند سال گذشته، آن‌ها تلاش‌های خود را برای بازسازی سیستم‌ها و جذب بیشترسرمایه‌گذاری خارجی افزایش داده‌اند.
سامانه بهداشتی مالزی نیازمند پزشکانی است که یک دوره ۳ساله اجباری خدمت را در بیمارستان‌های عمومی بگذرانند تا همواره نیروی کار این بیمارستان‌ها حفظ شود. اخیراً، پزشکان خارجی نیز در این کشور برای اشتغال مورد تشویق قرار گرفته‌اند. اما هنوز، یک کمبود پیچیده از نیروی کار پزشکی به خصوص در سطوح کارشناسان کارآزموده وجود دارد که موجب می‌شود خدمات درمانی و بهداشتی پزشکی خاص تنها در شهرهای بزرگ در دسترس قرار گیرد. تلاش‌های اخیر دراثر فقدان تخصص برای استفاده از لوازم موجود که توسط سرمایه‌گذاری مهیا می‌شود، ارائه امکانات به دیگر شهرها به حالت توقف باقی مانده است.
فعلاً ۱۴ بیمارستان دولتی و مرکز بهداشتی با ظرفیت کلی ۲۸۱۶۳تخت وجود دارد. همچنین ۷ مؤسسه تخصصی درمانی (از جمله موسسات روان‌شناسی) با ظرفیت ۶۲۹۲تخت وجود دارند. همچنین در مورد بیمارستان‌های خصوصی، ۲۲۵ واحد درمانی (از جمله زایشگاه و شیرخوارگاه) در مالزی وجود دارد و آن‌ها ظرفیت ۹۴۹۸تخت را فراهم می‌سازند. اکثر آن‌ها در نواحی شهری قرار دارند و نیز بسیاری از بیمارستان‌های عمومی مجهز به جدیدترین تجهیزات تشخیصی وپرتونگاری هستند. برای بیمارستان‌های خصوصی به‌طور کل سرمایه‌گذاری بهینه‌ای منظور نشده است – و آن‌ها اغلب ظرف ۱۰سال پیش از آن که شرکت‌ها از آن سودی حاصل کنند، به کار خود خاتمه می‌دهند. اما، هم‌اکنون وضعیت تغییر کرده و شرکت‌ها اینک به دنبال ورود مجدد به این حوزه می‌باشند، به خصوص از این لحاظ که خارجی‌ها علاقه فراوانی دارند که برای مراقبت درمانی به مالزی وارد شوند.
زبان اصلی مالزی زبان مالایی با خط انگلیسی است، اما مهاجرانی که از سراسر جهان به این کشور آمدند، به زبان مادری خود سخن می‌گویند. در اصلزبان مالایی بهخط جاوی که ازخط عربی گرفته شده است نوشته می‌شد، اما به دلیل استعمارات بریتانیا اکثر مردم زبان مالایی را با خط انگلیسی می‌نویسند
مسجد عبودیا، یکی از مساجد تاریخی شناخته شده کوآلاکانگسار
اسلام دین رسمی مالزی است و از تعداد ۳۲٬۴ میلیون جمعیت این کشور حدود ۶۳ درصد از مردم دارایدین اسلام بوده‌اند. مذهب مسلمانان مالزی اغلبشافعی است و البته از برخی فرقه‌های دیگر مثل صوفیه واسماعیلیه نیز در این کشور تعدادی زندگی می‌کنند.
اولین مدرک مبنی بر وجود اسلام در شبه جزیره مالایی به قرن ۱۴ میلادی درترنگانو برمی گردد، اما طبق گاهنامه،[۶] سلاطین کداح، مهاراجا دربار راجا (۱۱۷۹-۱۱۳۶ میلادی) در قرن ۹ به اسلام روی آورد و نام خود را به مظفرشاه تغییر داد و از آن تاریخ به بعد ۲۷ سلطان بر کداح حکومت نمودند.
ساختمان سلطان عبدالصمد در در مجتمع‌های دربار عالی مالایا و Trade Court درکوالا لامپور. کوالالامپور مرکز ایالات فدراتیو مالایی و پایتخت فعلی مالزی است.
مالزی یک جامعه چند دینی است، و اسلام دین رسمی این کشور می‌باشد. بر طبق ارقام آماری در سال ۲۰۰۰، چهار دین اصلی آن عبارتند ازاسلام،بوداگرایی،مسیحیت وهندوگرایی
اگرچه قانون اساسی مالزی از لحاظ نظریآزادی مذهبی را تضمین می‌کند، در عمل، این وضعیت چندان هم ساده نیست (نگاه کنید بهآزادی مذهبی در مالزی) اغلب غیر مسلمانان در فعالیت‌های خود همچون احداثساختمان‌های مذهبی با محدودیت‌هایی روبرو هستند. ضمناً، مسلمانان خود را نسبت به اطاعت از تصمیمات احکام شریعت ملزم می‌دانند. به عنوان یک مسئله قانونی هنوز کاملاً مشخص نشده که آیا مسلمانان آزادانه ازاحکام اسلام پیروی می‌کنند یا خیر. در برخی از موقعیتها، دادگاه‌های مالزی حق آزادی انتخاب مذهب را برای فرد حتی زمانی که از دین اسلام برگشته، نادیده گرفته‌اند. (همچون یوشع جمال الدین در برابر موضعوزارت کشور در دهه ۱۹۸۰)
در کل، هرکسی که می‌خواهد از دین اسلام برگردد باید به‌طور قانونی اظهار نماید، اما این امر هنوز توسط دادگاه‌های داخلی مالزی به رسمیت شناخته نشده است. گفته می‌شود هرکسی می‌تواند ارتداد خود را به یک دادگاه شریعت اظهار کند، اما کلاً دادگاه چنین مجوزی را به وی نمی‌دهد.
مردم مالزی شخصاً به اعتقادات مذهبی یکدیگر احترام می‌گذارند، و عمدتاً مشکلات مذهبی داخلی از جهت سیاسی به وجود می‌آید.
مردم مالزی انسان‌های بسیار خونگرم و میهمان نواز هستند. مسلمان‌ها دارای رستوران‌ها و فروشگاه‌هایی هستند که با آرم حلال مشخص می‌شوند. هندوها به برهما و چینی‌ها به بودا معتقد هستند.
با توجه به طبیعت بخشنده این سرزمین بومی‌های مسلمان اخلاقی خوش داشته و بسیار دست و دل باز هستند.دارای نظم و ترتیب بسیار در کارها می‌باشند؛ که با توجه به سرمایه‌گذاری‌های شرکت‌های ژاپنی در این کشور و نظارت و مدیریت ژاپنی‌ها این نظم در تمام جاها مشهود است.
تنها قمار خانهکشورهای مسلمان در این کشور و در بلندای تله کابین شهرگنتینگ و ورود مسلمانان مالایی به آن ممنوع است. مالزی کشوری است تفریحی و بسیار زیبا که در سال ۲۰۰۶ برابر با ۲۲ میلیون نفر توریست را پذیرا بوده است.
مالزی یک جامعه چند نژادی، چند فرهنگی و چند زبانی است که شامل ۶۵٪مالایایی و دیگر قبایل بومی، ۲۵٪ چینی، و ۷٪ هندی می‌باشد. مالایایی‌هایی که بزرگترین مجموعه را تشکیل می‌دهند، همگی مسلمان می‌باشند چرا که هر فرد باید مسلمان باشد تا از لحاظ قانونی بتواند تحت شرایط امور قانونی مالزی قرار گیرد. مالایایی‌ها از لحاظ سیاسی نقش غالبی را ایفا نموده و گروهی را تشکیل می‌دهند که بومی‌پوترا نامیده می‌شود. زبان بومی آن‌هامالایایی، «باهاسا مالایو» است. باهاسای مالزی بسیار شبیه به باهاسا مالایو در کاربردی‌ترین مواردی است که زبان ملی کشور مالزی شمرده می‌شود.
در گذشته،زبان مالایایی عمدتاً به خط جاوی نوشته می‌شد که یک الگوی خطی بر اساسزبان عربی است. با گذشت زمان، ترکیب لاتین بر الگوی جاوی به عنوان یک الگوی غالب نگارشی چیره شد. این بیشتر در اثر نفوذ نظام آموزشی استعماری بوده که به بچه‌ها نگارش لاتین را به جای الگوی عربی آموزش داده است.
بزرگترین قبیله بومی از لحاظ تعداد،مردم ایبان از ساراواک هستند که تعدادشان بیش از ۶۰۰ هزار نفر است. برخی از مردم ایبان هنوز در روستاهای قدیمی جنگلی در کلبه‌هایی در کنار رودهای راجانگ و لوپار و سرشاخه‌های آن زندگی می‌کنند، اما بسیاری از آن‌ها به شهر مهاجرت کرده‌اند. بیدایوه، (۱۷۰۰۰۰) قبیله‌ای است که افراد آن در بخش جنوب غرب ساراواک قرار دارند. بزرگترین قبیله بومی در ساباه، کادازان است. بیشتر آن‌ها کشاورزان مسیحی هستند که از این طریق امرار معاش می‌کنند. اورنگ اصلی (۱۴۰۰۰۰) یا قبایل بومی، شامل تعداد ی از جوامع نژادی مختلف هستند که در شبه جزیره مالزی زندگی می‌کنند. از لحاظ سنتی، شکارچیان و کشاورزان عشایر بسیاری از آن‌ها در مکان مشخصی ساکن بوده و تا حدودی جذب شهرهای جدید مالزی شده‌اند. اما، آن‌ها به عنوان فقیرترین گروه اجتماعی در کشور باقی‌مانده‌اند.
جمعیت چینی‌ها در مالزی عمدتاً شامل فرقه‌های بدائیست ماهایالنا،تائوئیست یامسیحی می‌باشند.زبان چینی در مالزی به انواع لهجه‌های چینی تکلم می‌شود از جملهچینی ماندارین،هوکین / فوجیان،زبان کانتونی، هاکا و تئوچو. برخی از چینی‌ها بهانگلیسی به عنوان زبان اول صحبت می‌کنند. زبان چینی از لحاظ تاریخی در جامعه تجاری مالزی رایج بوده است.
هندی‌ها در مالزی عمدتاًمردم تامیل هندو ازجنوب هند هستند که بهزبان تامیلی، مردمتلوگو، مالایالم، و هندی تکلم می‌کنند و بیشتر در شهرهای بزرگتر غرب شبه جزیره زندگی می‌کنند. بسیاری از طبقات متوسط تا بالای متوسط هندی در مالزی بهزبان انگلیسی به عنوان زبان اول صحبت می‌کنند. همچنین جامعه‌ای بزرگ از سیکها در مالزی زندگی می‌نمایند که جمعیت آن‌ها در اینجا بالغ بر ۸۳۰۰۰ نفر می‌باشد.
نژاد مرکباوراسیایی، کامبوجی، ویتنامی، و قبایل بومی باقی جمعیت مالزی را تشکیل می‌دهند. تعداد کمی از اوراسیایی‌ها که ترکیبی از اعقاب پرتغالی- مالایایی هستند، به یک زبان درآمیخته باپرتغالی تکلم می‌کنند که زبانپاپیا کریستانگ گفته می‌شود. همچنین اوراسیایی‌هایی با اعقاب دورگه مالایایی و اسپانیائی وجود دارد که عمدتاً در ساباه سکن هستند. مهاجران موجود از کشور فیلیپین، به زبان چاواکانو صحبت می‌کنند، که تنها زبان ممزوج با مبنای اسپانیولی در آسیا می‌باشد. کامبوجی‌ها و ویتنامی‌ها عمدتاً بودائی هستند. (کامبوجی‌های فرقه تراوادا و ویتنامی‌های فرقه ماهایانا)
موسیقی سنتی مالزی شدیداً تحت تأثیر اشکال چینی و اسلامی قرار گرفته است. این موسیقی به‌طور گسترده‌ای حول ابزار موسیقی چون گدانگ (طبل) می‌چرخد، اما دیگر ابزار ضربی (برخی ساخته شده از صدف)، رباب، وسایل موسیقی رشته‌ای یا کششی، سرونای (سرنا)، و ابزار موسیقی دهل مانند (نی دوشاخه)؛ فلوت و ترومپت هستند. این کشور دارای سنت توانمندی از رقص و درام‌های همراه بارقص می‌باشد، که برخی ریشه تایلندی، هندی و پرتغالی دارند. دیگر اشکال هنرمندانه شامل (تئاتر سایه‌ای خیمه شب بازی)، سیلات (هنر رزمی دارای سبک) وصنایع دستی همچون باتیک، بافندگی با نقره و برنز کاری، می‌باشد.
به بیشتر مالزیایی‌ها بر اساسحقوق مدنی شهروندی داده شده است همه مالزیایی‌ها بدون هیچ شهروندی رسمی در داخل ایالات خود شهروند فدرال هستند. برای هر شهروند کارت شناسائی بهداشتی تحت عنوان "MyKad" در سن ۱۲ سالگی صادر می‌شود، و باید همیشه آن را با خود داشته باشد. هر شهروند لازم است کارت شناسائی خود را به پلیس نشان دهد، یا در مواقع اضطراری که هر فرد نظامی باید خود را به وسیله آن معرفی نماید. اگر کارت فوراً در دسترس نباشد، شخص به لحاظ فنی ۲۴ساعت بر اساس قانون فرصت دارد تا با مراجعه به نزدیکترین کلانتری برای دریافت آن اقدام نماید.
مردم مالزی در طول سال تعدادی روزهای تعطیلی و جشن دارند. برخی از این تعطیلات جزو تعطیلات عمومی فدرال معرفی شده‌اند و بعضی دیگر توسط خود ایالات به عنوان تعطیلات عمومی معرفی می‌شوند. برخی جشنها نیز که جزو تعطیلات عمومی محسوب نیستند از سوی گروه‌های خاص نژادی یا مذهبی تعطیل محسوب می‌شوند.
مشهورترین روز تعطیل (در مالزی) «هاری مرداکا» (روز استقلال-National Day) در ۳۱ اوت به یادبود استقلال فدراسیون مالزی در سال ۱۹۵۷ می‌باشد. هاری مرداکا، و نیز روز کارگر (۱می)، روز تولد شاه (اولین شنبه ماه ژوئن) و برخی اعیاد دیگر به عنوان تعطیلات عمومی و رسمی و فدرال در این کشور محسوب می‌شوند.
مسلمانان در مالزی در تعطیلات مسلمین جشن می‌گیرند. معروفترین عید،عید فطر (که «هاری رایا عیدالفطر نیز گفته می‌شود) و ترجمه مالایایی آن عید فطر است. کلاً این عید از سوی مسلمانان سراسر جهان در پایان ماه رمضان، ماهروزه داری، برگزار می‌شود. علاوه بر، Hari Raya Puasa، آن‌هاعید قربان (به» هاری رایاً عیدالاضحی نیز گفته می‌شود و ترجمه آن عیدالاضحی (قربان) بوده)، و اول ماه محرم (سال جدید اسلامی)، و مولدالرسول (روز تولد پیامبر اسلام) را نیز جشن می‌گیرند.
فرهنگچینی در مالزی به عنوان نمونه جشن‌هایی برگزار می‌شود که از سوی تمام چینی‌های سراسر جهان انجام می‌گیرد. سال جدید چینی معروفترین این جشنها است که ۱۵ روز طول می‌کشد و با "جشن فانوس به پایان می‌رسد. دیگر جشنهای برگزار شده از سوی چینی‌ها عبارتند از جشن کینگمینگ، جشنقایق اژدها و جشن میانه پاییز. علاوه بر جشنهای سنتی چینی، بودائی‌های چینی نیز جشن روز وساک را برگزار می‌نمایند.
اکثر هندیهای مالزی هندو هستند و جشن دیپاوالی (دیوالی)، یا جشن نور نور برگزار می‌کنند، در حالی که تایپوسام مراسمی است که در سراسر کشور با تجمع هندوها در باتو کیوز (غارهای باتو) برگزار می‌گردد. گذشته از هندوها، سیکها نیز جشن وایساکی، یا سال جدید سیکها را برگزار می‌کنند.
جشنهای دیگر همچون کریسمس، هاری گاوای بین مردم ایبان در دایاک، پستاکاآماتان از مردم کادازان دوسون نیز در کشور مالزی برگزار می‌شود.
با وجود آن که بیشتر این جشنها مربوط به نژاد یا مذهب خاصی می‌شود، تمامی مالایایی‌ها بدون توجه به پیشینه مذهبی و نژادی خود، این جشنها را با هم برگزار می‌کنند. در سالهای ۱۹۹۸–۱۹۹۶ زمانی که جشنهای هاری رایا پوآسا و سال جدید چینی با یکدیگر همزمان گردید، شعار «Raya Kongsi» که ترکیبی از Gong Xi Fa Cai بود، برای تبریکسال نوی چینی استفاده شد، و هاری رایا (که در زبان مالایایی به مفهوم «جشن‌گیری با همدیگر» می‌باشد) بکار رفت. در طول سالهای ۲۰۰۶–۲۰۰۵، هاری رایا پوآسا و دیپاوالی با یکدیگر مقارن شده، و یک شعار مشابه «Raya Deepa» ابداع می‌شود.
شبه جزیره مالزی به سبب داشتن سواحل بیشمار و گوناگون در بخش‌های مختلفش، یکی از بزرگترین و مهم‌ترین مکان‌هایغواصی در دنیا شمرده می‌شود. محدوده ساراواک به سبب داشتن آب‌های شفاف و گوناگونی ماهی‌ها از زیباترین جاذبه‌های مالزی به‌شمار می‌رود.
طبیعت زیبا و استوایی مالزی مکان‌های متعددی را برای گردشگران علاقه‌مند به طبیعت ارائه می‌کند.تامان نگارا یاجنگل ملی مالزی از قدیمی‌ترین جنگل‌های می‌رود.
سواحل شرقی شبه جزیره مرکزی مالزی، دارای جزایر بسیار دیدنی و بکر می‌باشند که از آن جمله عبارتند از:جزایر پرهنتیان،جزیره ردانگ،جزیره تیومان. همچنین می‌توان به جزیرهٔ لنکاوی اشاره کرد که در شمال غربی مالزی واقع شده است و درزبان مالایی به معنی جزیرهٔ عقاب سرخ قهوه‌ای است. جزیرهٔ لنکاوی باجزیره کیش در خلیج پارس خواهر خوانده هستند.جزایر پرهینتان از جاذبه‌های اصلی و ملی به حساب آمده که عدهٔ عظیمی از توریست‌های مالزی را به سمت خود جذب می‌کند.
سرسره آبی ۱۱۴۰ متری که اخیراً در پارک ESCAPE مالزی ساخته‌شده، بلندترین سرسره آبی دنیا است. رکورد بلندترین سرسره آبی دنیا از سال ۲۰۱۵ متعلق به سرسره ۶۰۵ متری پارک اکشن درنیوجرسی بود، اما جای خود را به سرسره جدید مالزی داد.[۷]این سرسره افراد را به یک سفر چهار دقیقه‌ای پیچ‌درپیچ در دل جنگل خواهد برد و افراد می‌توانند طی شیب هفتاد متری که سرسره از آن می‌گذرد از مناظر جنگل هم دیدن کنند.برخلاف سرسره پارک اکشن نیوجرسی که بادی است، این سرسره ازپلیمر مسلح به فیبر ساخته‌شده و سازه‌ای دائمی خواهد بود که روی میله‌های فولادی سوار می‌شود.[۸]چو خِنگ مدیرعامل گروه تفریحات انسانی اپراتورهای پارک ESCAPE در بیانیه‌ای گفت: «قصد ما هرگز شکستن رکورد جهانی نبود. همیشه این موضوع که چرا سرسره‌های آبی این‌قدر کوتاه ساخته می‌شوند و سریع به پایان می‌رسند مرا متحیر می‌کرد. می‌خواستم سرسره‌ای بسازم که افراد بتوانند حداقل چند دقیقه روی آن لیز بخورند».
یکی از جاذبه‌های معروف لنکاوی،پل آسمان است. برای رسیدن به بالای این پل باید از تله‌کابین استفاده شود. بعضی از قسمت‌های سطح پل شیشه‌ای است و یکی از جاذبه‌های بسیار زیبای لنکاوی محسوب می‌شود.[۹]
.svg)
.png)
.jpg)
.svg)
