| لوئیجی نونو | |
|---|---|
.jpg) | |
| اطلاعات پس‌زمینه | |
| زاده | ۲۹ ژانویه ۱۹۲۴ ونیز |
| درگذشته | ۸ مه ۱۹۹۰ ونیز |
لوئیجی نونو (بهایتالیایی:Luigi Nono)آهنگساز ایتالیایی در ۲۹ ژانویه ۱۹۲۴ درونیز به دنیا آمد و در ۸ مه ۱۹۹۰ در همان شهر درگذشت.
او که یک چهره برجسته در آوانگارد اروپایی پس از جنگ بود، استقلال خود را از آن حلقه در اواخر دهه ۱۹۵۰ اعلام کرد و تعهد اجتماعی و سیاسی پرشور خود را از طریق پیشرفته‌ترین ابزارهای فنی، به ویژه الکترونیک، بررسی کرد. در حالی که پیام‌های سیاسی در آثار او از اواخر دهه ۱۹۷۰ به بعد کمتر آشکار است، او در دهه آخر خود، از طریق تمرکز شدید مواد موسیقی و توجه دقیق به خود صدا، بر اساس نگرانی‌های اخلاقی در مورد ادراک، ارتباطات و تعامل انسانی به دنبال شیوه‌هایی از گوش دادن و اجرا بود که در سطح قابل درکی تجسم یابد.[۱]
لوئیجی نونو براساس تمایلات سوسیالیستی‌اش بسیار تلاش کرد تاموسیقی مجلسی وارکسترال را به فضای کارخانه‌ها ببرد. وی موفق به این کار شد اما این کنش تداوم نداشت و در نهایت تبدیل به پروژه‌ای شکست‌خورده شد. نخبه‌گرایی موسیقی علمی و آکادمیک اروپا که هنرمندان را به شدت مشغول به خود کرده بود بزرگ‌ترین ضربه را بر پیکر خود وارد کرد.[۲]
نونو، متولد ونیز، عضو یک خانواده هنری ثروتمند بود. پدر و مادرش، ماریو نونو و ماریا مانتی، نامی مشابه پدر بزرگ پدری‌اش، نقاش لوئیجی نونو، یکی از نمایندگان مکتب ونیزی قرن نوزدهم، برای او انتخاب کردند.[۳] نونو پدربزرگش لوئیجی نقاش بود و عموی بزرگش اوربانو مجسمه‌ساز – نونو از سنین پایین به تاریخ فرهنگی و هنر علاقه نشان داد. علاقه او به موسیقی توسط والدینش که موسیقیدانان آماتور بودند و دارای مجموعه قابل توجهی از قطعات ضبط شده بودند تشویق شد. از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ او آهنگسازی را نزدمالیپیرو درکنسرواتوار ونیز خواند، جایی که تأکید بر چند صدایی آوازی و سنتمادریگال، و همچنین آگاهی از موسیقیمکتب دوم وین،استراوینسکی وبارتوک وجود داشت. تجارب نونو از جنگ، اشغالنازی‌ها و مقاومت برای پیشرفت عمومی او اساسی بود، در حالی که از نظر موسیقی ملاقات او بابرونو مادرنا حیاتی بود. از سال ۱۹۴۶ به بعد آنها یک انجمن طولانی مدت ایجاد کردند. جامعه کوچکی از نوازندگان در اطراف آنها درونیز بزرگ شدند که از طریق بررسی مبانی متضاد،هارمونیک و رسمی موسیقی هنری اروپا، هدفشان توسعه یک زبان موسیقی جدید بود. نقطه مرجع اصلی آنهالوئیجی دالاپیکولا بود که به نسل قبلی آهنگسازان ایتالیایی تعلق داشت و نونو در سال ۱۹۴۷ با او رابطه ای متقابل و دوستی برقرار کرد. این گروه به‌طور خاص تمایلی به کشف و یادگیری از مکتب دوم وین داشتند.[۴]
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| نهادهای پژوهش هنری | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر |
|
