لنز واید بهلنزهایی گفته می‌شود کهفاصلۀ کانونیِ آنها از قطر سطح حساس عکاسی (نگاتیو یاسنسور) کوتاه‌تر باشد. این لنزهازاویهٔ دیدِ بازی را در اختیارعکاس قرار می‌دهد و از پرمصرف‌ترینلنزها نزدعکاسان هستند و برایعکاسی منظره وعکاسی معماری استفاده می‌شود.[۱] از این لنز در مکان‌هایی که امکان عقب‌رفتنعکاس برای قرارگرفتن تمام سوژۀ موردنظر در کادر نباشد کاربرد مناسبی دارد و با استفاده از اینلنز می‌توان فضای بیشتری را درعکس جای داد.[۲]
یک لنز واید، دید وسیع‌تر از چشم انسان است. به عبارت دیگر، میدان دید، وسیع‌تر از یکلنز نرمال است. لنز واید به عکاس اجازه برخورداری از زاویه دید بازتر را می‌دهد، اما همزمان دو گوشهٔ سمت راست و چپ عکس را بزرگتر از واقعیت جلوه می‌دهد و قسمت مرکزی عکس را عقب‌تر می‌برد.[۳]
لنز واید دارای یک فاصله کانونی بین ۴۰ تا ۵۸ میلیمتر در یک دوربین کامل است. لنزهای واید بر روی یک سنسور دوربین، بافاصله کانونی حدود ۲۴ میلی متر شروع می شوند و از همانجا به پایین می روند. لنزهای فوق‌العاده واید از نزدیک به ۱۶ میلیمتر شروع می‌شوند.
عدسی‌های زاویه باز با پوشش دادن زاویه دید گسترده‌تری، توانایی تغییر درک ما از فضا و زمان را دارند. این عدسی‌ها می‌توانند به روشی عجیب و غریب، ظاهر و واقعیت یک مکان را تحریف کنند.
بی‌ثباتی و عدم قطعیت: با استفاده از عدسی‌های زاویه باز، خطوط مستقیم می‌توانند خمیده به نظر برسند، ابعاد اجسام بزرگنمایی یا کوچک‌نمایی شوند و عمق میدان به شدت کاهش یابد. این اعوجاج‌ها، حس بی‌ثباتی و عدم قطعیت را در بیننده ایجاد می‌کنند و او را به دنیایی می‌برند که قوانین فیزیک در آن به شکل دیگری عمل می‌کند.
خارج از روال عادی: هنگامی که در چنین فضایی رویدادی رخ می‌دهد، طبیعی بودن آن زیر سوال می‌رود. هر اتفاقی در این محیط نامتعادل، می‌تواند به عنوان چیزی غیرعادی و فراتر از انتظار تلقی شود. این ویژگی، به کارگردانان اجازه می‌دهد تا فضایی سورئال و رویایی خلق کنند و مخاطب را به دنیایی ببرند که در آن هر چیزی ممکن است اتفاق بیفتد.
تأکید بر پرسپکتیو: عدسی‌های زاویه باز، پرسپکتیو را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند و می‌توانند به ایجاد احساسات مختلفی مانند ترس، شگفتی یا حیرت در بیننده منجر شوند. با استفاده از این عدسی‌ها، کارگردانان می‌توانند بر روی عناصر خاصی از صحنه تاکید کنند و یا به ایجاد حس عمق و وسعت بپردازند.
