شاپور تهرانی یکی از نغمه سرایان عهد صفوی که در بین عامه، گمنام وآثارش مستور مانده‌است.
بطوری‌که تذکره نویسان نگاشته‌اند، نام ویشرف الدین یاارجاسب بوده و درآغاز شاعریفریبی تخلص می‌کرده، ولی بعدها کلمهشاپور را برای تخلص خود انتخاب نموده‌است. شاپور از نوادگانامیدی تهرانی شاعر نام‌آور آن زمان است.
وی دو سه بار ازایران به دیارهندوستان مسافرت کرده و در آنجا مورد توجهشاه سلیم واکبر شاه قرار گرفته وبخصوص از عنایاتمیرزا جعفر خان آصف قزوینی بر خور دار گردیده‌است.
تقی‌الدین اوحدی صاحبتذکره عرفات می‌نگارد:
که در اول جلوس شاه عباس در قزوین شاپور را ملاقات کردم و با یک دیگر صحبت‌ها داشتیم، امروز در مراتب حال باطنی و ظاهری ترقی فرموده و اشعار بسیار خوب گفته و الحق هر قسم سخن را چنانکه باید و شاید می‌گوید. وی بغایت سلیم نفس، خوش طبیعت، درویش نهاد، کامل فطرت آمده و تتبع سخن نیز بسیار کرده وبا مخلص یاران عراق، اشعار طرحی و غیره بسیار گفته‌است، و دیوانش قریب به ده هزار بیت می‌باشد
صاحب تذکره نتایج الافکار ، سال وفات شاپور را دراواسط قرن یازدهم هجری نگاشته‌است.