شانگدو (به چینی: 上都،به مغولی: Шанду شاندو، در زبان‌های غربی: Xanadu با تلفظ: زَنَدو) پایتخت تابستانیقوبلای‌خان، فرمانروایدودمان یوآن چین بود.
شانگدو در ۲۷۵ کیلومتری شمال پکن قرار داشته و در نوشته‌هایمارکوپولو از آن به عنوان یکی از مهمترین شهرهای امپراتوری یوآن نام برده شده‌است. ویرانه‌های این شهر امروزه درمغولستان داخلی چین و در ۲۸ کیلومتری شمال باختری شهردوئولون قرار دارد.
قوبلای‌خان تصمیم گرفت که تختگاه پادشاهی خود را از شانگدو به ژونگدو (中都) که پایتختدودمان کین (۱۲۳۴–۱۱۱۵) بود تغییر دهد. وی ژونگدو راخان بالق نامید و این همان شهری است که امروزهپکن نام دارد و پایتخت کشور چین است.
طرح شهر شانگدو حدوداً چهارگوش بود که هر پهلوی آن ۲۲۰۰ متر درازا داشت. بازمانده‌های اصلی از این شهر امروزه تنها دیوارهای کاهگلی آن و سکویی آجری و گرد در حصار داخلی است.
شانگدو در روزگار کهنکایپینگ (开平) نام داشت اما در سال ۱۲۶۴ میلادی نام شانگدو به خود گرفت. در اوج ترقی، این شهر بیش از ۱۰۰ هزار نفر جمعیت داشت که در درون دیوارهای حصار شهر زندگی می‌کردند.
سپاهمینگ در سال ۱۳۶۹ میلادی شانگدو را اشغال کرده و آن را سوزاندند. واپسینخاقان مغول چین یعنیتغون تیمور از این شهر گریخت.
در تاریخ‌نامه‌ها آمده‌است که شانگدو شهری بسیار ثروتمند و مجلل بوده‌است. این امر الهام‌بخش آن شد تاساموئل تیلور کالریج، سخن‌سرای انگلیسی کتاب شعر خود به نام قوبلای‌خان را بنویسد که شعر شانگدو از این کتاب درادبیات انگلیسی معروفیت دارد.
آغاز این شعر از این قرار است:
برگردان فارسی:
