استان سیچوان و مناطق پیرامونی آن گهواره تمدنی بومی و منحصربه‌فرد بودند، که می‌توان تاریخ آن را به حداقل قرن پانزدهم پیش از میلاد (مصادف با سال‌های واپسیندودمان شانگ) رساند.
از آغاز قرن نهم پیش از میلاد، «شو» (چنگدو امروز) و «با» (شهر چونگکینگ امروزی) به صورت مراکز فرهنگی و اداری ظهور کردند که در آن‌ها دو پادشاهی رقیب مستقر شده‌بودند.
وجود «شو» تا زمان یک کشف باستانشناسی که در سال ۱۹۸۶ در یک دهکده کوچک به‌نام سان‌ژینگ‌دوئی (三星堆) درشهرستان گوآنگان انجام شد ناشناخته مانده‌بود.باستان‌شناسان بر این باورند که این کاوشگاه، محل یک شهر باستانی پادشاهی شو است که کاوش‌های باستانشناسی تاکنون اطلاعات ارزشمندی را در مورد آن به‌دست داده‌است.
با وجودی که دودمان شین (Qin) تمدن‌های شو و با را نابود کرد ولی فرهنگ‌های مربوط به این تمدن‌ها حفظ شد و مردم سیچوان تا امروز وارث آن فرهنگ‌ها هستند.
حکومت شین در منطقه، پیشرفت فناوری و کشاورزی در سیچوان را تسریع بخشید و سطح آن را به سطحی قابل مقایسه با درهرودخانه زرد (هوآنگ هه) رساند.
سامانه آبیاریدوجیانگیانگ که در سدهٔ سوم پیش از میلاد و تحت سرپرستیلی بینگ ساخته شد، نماد نوسازی آن دوران بود.این سامانه، متشکل از یک رشته سد بود که جریان آب از رود مین جیانگ که از شاخه‌های اصلی رودخانهیانگ تسه است را به دشت‌ها هدایت می‌کرد و از خسارت سیل‌های فصلی می‌کاست.
این ساخت‌وسازها و پروژه‌های مختلف دیگر، برداشت محصول از این منطقه را بسیار افزایش داد و منطقه سیچوان را تبدیل به منبع اصلی آذوقه و نیروی انسانی لازم برای روند یک‌پارچگی چین تحت حکومت شین نمود.
در ۱۲ مه ۲۰۰۸ و در ساعت ۱۴و۲۸ دقیقه به وقت محلی، در استان سی‌چوانزمین‌لرزه‌ای با شدت ۷٬۸ریشتر روی داد. مرکز زمین‌لرزه در ۹۲ کیلومتری شمال غرب چنگدو مرکز این استان بوده‌است.
زمین لرزه‌ای به بزرگی ۶٫۶ ریشتر استان «سیچوان» در غرب چین را صبح امروز لرزاند که به دنبال آن دستکم ۴۴ نفر کشته و صدها نفر دیگر زخمی و جمع زیادی در آوار به دام افتادند.این زمین لرزه ساعت ۸:۰۰ صبح امروز به وقت محلی در همان استانی رخ داد که حدود ۵ سال پیش وقوع زمین لرزه به کشته شدن ۷۰ هزار نفر و ناپدید شدن ۱۸ هزار نفر دیگر منتهی شد.مرکز لرزه‌نگاری آمریکا شدت این زمین لرزه را ۶٫۶ ریشتر اعلام کرد اما رسانه‌های چینی گزارش کردند که این زمین لرزه حداقل در عمق ۶ مایلی بوده‌است.[۱]
.svg)
