حسن غزنوی | |
|---|---|
 | |
| نام اصلی | لقب: اشرف‌الدین کنیه: ابومحمد نام کوچک: حسن نسب: ابن محمد نسبت خاندانی: حسینی نسبت شهری: غزنوی |
| زاده | ۵۳۵ (قمری) ۱۱۴۰ (میلادی) غزنه |
| درگذشته | ۵۶۵ (قمری) ۱۱۷۰ (میلادی) (۳۰ سالگی) جوین |
| آرامگاه | روستایآزادوار |
| والدین | محمد حسینی غزنوی |
حسن غزنوی (با نام کامل:اشرف‌الدین ابومحمد حسن بن محمد حسینی غزنوی) (۵۳۵–۵۶۵ قمری) مشهور بهاشرف و با تخلصحسن،شاعر وواعظ سده ششم هجری است. اشرف الدین بخش عمده عمر خویش را به خدمت‌گزاری پادشاهغزنوی،بهرام‌شاه و نیز مدتی را هم به خدمتسلطان سنجرسلجوقی گذراند. وی در بیشتر قالب‌های شعری طبع‌آزمایی کرده و معاصرسنایی بود.دیوان او ۸۳غزل دارد و نزدیک به چهارهزار بیت است.غزنوی در سال ۵۶۵ ه.ق به علت ابتلای ناگهانی به بیماری در روستایآزادوار درگذشت و آرامگاهش در همان‌جاست.
| آرام‌دلِ مرا بخوانید، بر مردمِ چشمِ من نشانید | آوازهٔ عشقِ من شنیدید، اندازهٔ حُسنِ او بدانید | |
| از دور در او نگاه کردن، انصاف دهید کی توانید | از دیده و جان و از دل و تن، این خدمتِ من بدو رسانید | |
| ای خوبان او چو آفتابست، در جمله شما به او چه مانید؟ | عشقْ اندُه و حسرتست و خواری، عاشق مشوید اگر توانید |
 | این یکمقالهٔ خردشاعر است. می‌توانید باگسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |