| بخشی ازسلسله مقالات در مورد |
| سیاست‌های سبز |
|---|
.svg) |
موضوعات بنیادین |
سیاست سبز یااکوپولیتیک، یک ایدئولوژی سیاسی است که هدف آن ایجاد جامعه‌ای پایدار از نظر زیست‌محیطی است؛ جامعه‌ای که اغلب – ولی نه همیشه – بر پایهٔمحیط‌زیست‌گرایی،عدم خشونت،عدالت اجتماعی ودموکراسی مردمی بنا شده‌است.[۱][۲][۳] این ایده در دههٔ ۱۹۷۰ در جهان غرب شکل گرفت و از آن زمان،احزاب سبز در بسیاری کشورها پدید آمدند و به موفقیت‌هایی انتخاباتی دست یافتند.
اصطلاح سیاسی «سبز» نخستین‌بار دربارهٔ «دی گورونن» (به آلمانی: سبزها) به کار رفت که در اواخر دههٔ ۱۹۷۰ تشکیل شد.[۴][۵] گاهی اصطلاح «بوم‌شناسی سیاسی» نیز در محافل دانشگاهی استفاده می‌شود، اما امروزه بیشتر به یک حوزهٔ میان‌رشته‌ای علمی اشاره دارد که علوم اجتماعی بوم‌شناختی را بااقتصاد سیاسی در موضوعاتی مانند تخریب و حاشیه‌نشینی،درگیری زیست‌محیطی، حفاظت و کنترل، و هویت‌ها و جنبش‌های اجتماعی محیط‌زیستی ترکیب می‌کند.[۶][۷]
حامیان سیاست سبز، با بسیاری از ایده‌هایجنبش حفاظت،جنبش زیست‌محیطی،جنبش فمینیست وجنبش صلح هم‌پوشانی دارند. علاوه بر دموکراسی و دغدغه‌های زیست‌محیطی، سیاست سبز بهآزادی‌های مدنی، عدالت اجتماعی، عدم خشونت، گاه اشکال گوناگونمحلی‌گرایی و معمولاً بهترقی‌خواهی نیز توجه دارد.[۸] در بیشتر کشورها، برنامهٔ احزاب سبز درطیف سیاسی در جناح چپ قرار می‌گیرد. این ایدئولوژی با سایر گرایش‌های سیاسی بوم‌محور، از جملهبوم‌فمینیسم،اکوسوسیالیسم،مهار رشد وآنارشیسم سبز نیز ارتباط دارد، هرچند میزان هم‌پوشانی آن‌ها محل بحث است.[۹] هم‌زمان با توسعهٔ فلسفهٔ سبز چپ‌گرا، جریان‌های دیگری در جناح راست نیز با مؤلفه‌های زیست‌محیطی شکل گرفتند که شاملسرمایه‌داری زیست‌محور ومحافظه‌کاری سبز می‌شوند.
