«سورْ سُخَن» رسالهٔ کوچکِ منحصربه‌فردی بهزبان فارسی میانه، دربارهٔ ضیافت درباریساسانیان است که الگویی از دعای سپاس بر سر سفرهٔ مهمانی را به دست می‌دهد. در آن آداب سپاس‌گزاری ازاورمزد،امشاسپندان،ایزدان گوناگون (مهر،سروش،رشن،بهرام،وای،اشتاد)، میزبان و نیز دعا و ثنا به بزرگان—که بر حسب رتبه و جایگاهشان نام برده شده‌اند— از شاه گرفته تا ولیعهد،وزیر بزرگ،اسپهبدان نواحی چهارگانه (خوراسان، خوروران و نیمروز) [به‌جز ناحیۀ شمال که در آئین زردشتی جایگاه اهریمن و دیوان است]،رئیس داوران کشور، اندرزبِد (مشاور)مغان،هزاربَد و در آخر مجری آییندَرون آمده‌است. پس از آن، دعا برای کشور ایران، میزبان و سرانجام سپاس‌گزاری ازاورمزد،امشاسپندان، طبقات چهارگانهٔ اجتماعی، سه آتش مقدّس (آذرفَرنَبَغ،آذرگُشنَسپ،آذر بُرزین‌مِهر)، خوانسالاران، خنیاگران، دربانان و خود میزبان ذکر شده‌است. متن با سخنان تشکرآمیز گوینده، همراه با تعارفات مرسوم، خطاب به میزبان به پایان می‌رسد. ذکراسپهبدان چهارگانه که در نتیجهٔ اصلاحات نظامیقباد یکم و خسرو اول منصوب شدند، نشان می‌دهد که این رساله در زمان ساسانیان و بین قرن ششم و هفتم میلادی نوشته شده‌است. متن آن درمجموعهٔ متون پهلوی به چاپ رسیده وتاوادیا نیز بار دیگر آن را تهذیب و به انگلیسی ترجمه کرده‌است. این متن به فارسی نیز ترجمه شده‌است.[۱][۲]
نوشته‌هایپارسی میانه | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| دینی | |||||||||||||||
| غیر دینی |
| ||||||||||||||