زِمِستان چهارمینفصل از فصل‌هایسالتقویم جلالی و نخستین فصلتقویم میلادی است. این فصل سردترین فصلسال است.زمستان در نیم‌کرهٔ شمالی بر اساس تقویم جلالی ماه‌هایدی،بهمن واسفند است این در حالیست که در نیم‌کرهٔ جنوبی ماه‌هایتیر،مرداد وشهریور زمستان است.
زمستان معمولاً سردترینفصل سال است. در این فصل، در برخی نواحی،دمای هوا به زیر صفر درجهٔ سانتیگراد و در کشوری مانندروسیه حتی تا -۵۱ سانتیگراد نیز می‌رسد. در زمستان برخی جانوران مانندخرس به خواب زمستانی می‌روند و در فصلبهار دوباره زندگی را از سر می‌گیرند.
زمستانفصلی باروزهای کوتاه وشب‌های طولانی وسرد است. میانگین دمای زمستان معمولاً در ماهدی به پایین‌ترین مقدار خود (در نیم‌کرهٔ شمالی) می‌رسد.بوران،برف،کولاک،یخ‌بندان معابر وجاده‌ها،مه و پوشیده شدنکوه‌ها از برف از خصوصیات فصل زمستان است که اغلب هر کدام به تنهایی باعث اختلال در عبور و مرور می‌شوند. گاهی پدیدهٔهواشناسی نادری در طول زمستان با نامیخ‌مه رخ می‌دهد که متشکل از بلورهاییخ معلق درهوا است. این پدیده تنها در دماهای بسیار پایین (زیر ۳۰-درجه سانتیگراد) رخ می‌دهد.
علت سرد شدن زمین در زمستان، نه دوری آن ازخورشید است و نه کمتر شدن فعالیت خورشید. زاویهٔمحورچرخش زمین نسبت به صفحهٔ مداری زمین دارای انحراف ۲۳٫۴۴ درجه‌ایست و همین انحراف نقش مهمی در تغییرات آب و هوایی زمین دارد. در زمستانِ نیم‌کرهٔ شمالی، خورشید بر این مناطق به صورت مورب می‌تابد و پرتوهای موازی تابشی ازخورشید باید سطحی بیضی‌وار را گرم کنند. به علت کروی بودنزمین، این سطح بیضی‌وار کشیده‌تر نیز می‌شود و در نتیجهنور وگرمای کمتری به واحد سطح می‌رسد. ناظر زمینی، خورشید زمستانی را در ارتفاعی پایین‌تر از خورشید تابستانی می‌بیند. در مقایسه با این اثرات، تغییرهای آب و هوایی در زیاد شدن فاصلهٔ زمین درمدار بیضوی‌اش با خورشید ناچیز است.
