کیم ایل سونگ و کیم جونگ ایل دو نسل از روسای کشور کره شمالی
رئیس کشور بهفردی گفته می‌شود که در رأس هرم قدرت یککشور قرار می‌گیرد.[۱] این مقام ممکن است واقعاً صاحب اختیارات و قدرت فراوان باشد؛ مثل حاکم کشور در نظام‌هایپادشاهی مطلقه همچونپادشاه عربستان، رئیس‌جمهور نظام‌های سیاسیریاستی مانند آمریکا یا رهبر نظام‌هایی مانند جمهوری اسلامی ایران یا صرفاً مقامی تشریفاتی باشد، همچون پادشاهِ نظام‌هایمشروطه سلطنتی نظیربریتانیا وهلند یا رؤسای جمهور کشورهای داراینظام پارلمانی همچونآلمان یاهند.
در برخی کشورها نیز گروهی از سیاست‌مداران به‌طور جمعی مقام ریاست کشور را بر عهده دارند. مهم‌ترین مثال این وضعیت شورای رهبریحزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی بود که نقش رئیس کشور را ایفا می‌کرد.شورای فدرال سوئیس، شورای سلطنتی دو نفرهآندورا، دو پرنس همکارسن مارینو و شورای ریاست‌جمهوری سه‌نفرهبوسنی و هرزگووین نمونه‌های ریاست کشور گروهی در بین کشورهای فعلی هستند.
در کشورهایی که ریاست کشور و ریاست دولت از یکدیگر مجزا هستند، رئیس کشور سعی می‌کند تا فراتر از جناح‌بندی‌های سیاسی قرار بگیرد و منافع ملت را فارغ از تعلقات گروهی نمایندگی کند. در کشورهای اروپایی چنین رؤسای کشوری این اختیار را دارند که در صورت به بن‌بست‌رسیدن فرایندهای سیاسی راهکارهایی را بر پایه دوراندیشی و بصیرت خویش اعمال کنند. برای مثال روسای جمهورایتالیا سعی کرده‌اند تا از منافع ملت در مقابل فساد حکومت و مافیا دفاع کرده وخوان کارلوس پادشاهاسپانیا موفق شد فرایند گذار این کشور به نظام دموکراسی را هدایت و رهبری کند.[۲]
در بریتانیا رؤسای کشور (شاه یا ملکه) دو نقش اضافی را هم ایفا می‌کنند. آن‌ها ریاستاتحادیه کشورهای همسود که از ۵۳کشور مستقل تشکیل می‌شود را نیز بر عهده دارند و علاوه بر ریاست کشور بریتانیا همچنان رئیس ۱۶ کشور دیگر از کشورهای همسود (شامل استرالیا،کانادا ونیوزیلند) نیز محسوب می‌شوند و با توجه به اینکه در این کشورها حضور ندارند، به جای آن‌ها مقامی با عنوان فرماندار کل وظایف آن‌ها را انجام می‌دهد.[۲]
