دبیرههای برهمایی دسته ای از دبیرهها هستند که در هند و کشورهای همسایه آن برای نوشتن زبانها مورد استفاده قرار میگیرند. و یک خانواده را تشکیل میدهند.[۱] از آنها در سراسرشبه قاره هند،آسیای جنوب شرقی و بخشهایی ازآسیای شرقی، استفاده میشود و حتی درژاپن هم به شکلسیددهام استفاده میشود.
یک نوشته از ستون پادشاه آشوکا، قرن سوم پیش از میلاد
نام دبیره برهمایی ازبرهما و برهمن گرفته شده است به این معنی که این خط توسط برهما، خدای هندوان خلق شده است. دبیره اولیه برهمایی ازدبیره آرامی و از آنجا ازدبیره فینیقی مشتق شده است. این دبیره نیایدبیره دیواناگری است که برای نوشتنهندی به کار میرود. اولین شواهد دبیره برهمایی درتمدن دره رود ایندوس (همانرود سند در پارسی امروزی) درپاکستان یافته شدهاند.
زبانهای هندوآریایی از دبیرههای برهمایی خوشان استفاده میکنند (به استثنای آبی تیره: اردو، پاشایی، کوهیستانی و خوار که از دبیرههای مشتق از عربی استفاده میکنند)زبانهای دراویدی از دبیرههای خانواده برهمایی خودشان استفاده میکنند: (به استثنای براهویی که از دبیره مشتق از عربی استفاده میکند)
برخی خصوصیات، که در بیشتر، حروف وجود دارند، اما نه همه عبارتند از:
هر حرف مصوت دارای دو فرم است، یک فرم مستقل، زمانی که بخشی از یکصامت نیست، و یک فرم وابسته، زمانی که به یک صامت متصل است. بسته به نوع حروف، اشکال وابسته میتواند در سمت چپ، راست، بالا، پایین، یا در سمت چپ و راست حرف صامت قرار گیرند یا عبارتی شکسته شوند.
صامتها میتوانند درلیگچرها (دو حرف که بهم میچسبند و دفرمه میشوند) ترکیب شوند (در دیواناگری تا ۴ تا). حرف «ر» برهمایی در میان حروف دیگر همه جا دارای حالت خاص -لیگچر خاص- است.
برای تو دماغی ادا کردن حروف یا همراه با دمیدن ادا کردن حروف، حروف جداگانهای وجود دارند.