تکیه کلام یاویژه سخن واژه‌ای است که در اثر تکرار تبدیل می‌شود به اسم یا نشان گروه یا جنبش به خصوصی.[۱] بعضی کسان به هنگام گفتگو کلمه ای را که در بیان موضوع اثری ندارد، مکرر بیان کنند و چنین کلمات را تکیه کلام آنان نامند. این تکیه کلام گاهی مبهمات است؛ مانند بسیار، بهمان، چه چیز و ذلک و مانند آن و گاهی ترکیبی یا جمله ای است که معنی اصلی آن مقصود گوینده نیست. گویند تکیه کلام فلان کس «چیز» است یعنی فلان در گفتار خود بی‌اراده و نظر به معنی خاصی کلمهٔ «چیز» را به کرات به کار برد. پس گویش تیکه کلام اشتباه است و فردی که تیکه کلام را جمله ی اصلی میداند گویی اشتباه می‌کند و کلمه صحیح آن تکیه کلام است.[۲]