برهان زیبایی (بهانگلیسی:Argument from beauty)، یکی ازبراهین اثبات وجود خدا ست.
این برهان می‌کوشدوجود خدا و صحتماده‌گرایی رامتناقض نشان دهد؛ به‌گونه‌ای که تنها یکی از این دو درست باشند؛ سپس ماتریالیسم را به دلیل آنکه ناتوان در تبیین وجود زیبایی می‌داند، مردود شمارد. به‌عبارت دیگر:
پس:توحید پذیرفتنی‌تر از ماتریالیسم است.[۲][۳]
ریچارد داوکینز، این برهان را با این استدلال که حتی توسط طرفدارانش تدقیق هم نشده، به سخره می‌گیرد:
اگر برهانی منطقی وجود داشته باشد که خلق آثار عظیم هنری را به وجود خدا پیوند دهد، برهان زیبایی شناختی مسلماً آن برهان نیست.
فقط فرض گرفته‌اند که پیوند میان زیبایی و شکوه با وجود خدا بدیهی است، اما مسلماً چنین بداهتی در کار نیست.
شاید این استدلال هم صورت دیگری ازبرهان نظم[۵] باشد: مغز موسیقایی شوبرت، معجزه‌ای باورنکردنی است، حتی عجیب تر از چشم مهره داران.
یا شاید، به طرزی فرومایه تر، این نگرش ناشی از نوعی حسادت نسبت به نوابغ باشد: چطور یک انسان دیگر می‌تواند چنین موسیقی، یا شعر زیبایی بیافریند که من نمی‌توانم؟پس کار باید، کار خدا باشد.[۶]
گفته شده‌است که زیبایی از مفاهیم ذهنی و ساخته ذهن انسان است، و وجود عینی ندارد؛ ضمن آنکه پیوند میان زیبایی و خدا بدیهی نیست و نیازمند تبیین است.
