بامشادنوازنده وموسیقی‌دان ایرانی دورهٔخسرو پرویز دومساسانی است که او را چونباربد کم‌مانند دانسته‌اند.[۱] بامشاد از آن گویند که بامداد چنان می‌نواخت و می‌خواند که همه کس را شاد می‌کرد.[۲]
از دیگر موسیقیدانان بنام آن روزگار می‌توانباربد،نکیسا ورامتین (موسیقیدان) را نام برد. گفته می‌شود که موسیقی در ایران زمین در عهدساسانیان در اوج خود بوده است. در این دوره موسیقی در دبیرستانها تدریس می‌شده و عموم مردم کمابیش با موسیقی مقدماتی آشنایی داشتند.[۳]
در کتابموسیقی ایران نوشتهٔروح‌الله خالقی آمده‌است:
اعراب پس از فتحایران موسیقی ایرانی را عیناً اقتباس کردند، شاید آهنگهای زیبای ایرانی به وسیله معماران و بنایان ایرانی که در عصرعبدالله بن زبیر به تعمیر خانهکعبه مشغول بودند بین اعراب متداول شد و افرادی چونسعید بن مسجح ونشیط فارسی وابن محرز ویونس بن سلیمان کردی شهریاری کاتب موسیقی ایرانی را بین اعراب رایج کردند. از آغازاسلام تقریباً موسیقی متروک بوده ولی در دوره خلفایاموی وعباسی دوباره رونق گرفت. در زمان خلافتهارون الرشید و پسرانش موسیقی مقامی ارجمند یافت و بزرگانی چون:ابراهیم موصلی واسحق موصلی ظاهر شدند. در هر حال موسیقی پیش از اسلام را باید یک نوع موسیقی عملی دانست و قاعده و نظمی بین صوتها و لحن‌ها پیدا نکرده بودند، ولی در دوره اسلامی به دستایرانیان با توجه به قاعده‌های موسیقی که فیلسوفان یونانی طرح کرده بودند نهضتی در موسیقیایران پدید آمد.
نام بامشاد در چکامه‌ای از منوچهری آمده‌است:[۱][۴]
| بلبل باغی به باغ دوش نوایی بزد | خوبتر از باربد، نیکتر از بامشاد |