مقایسهٔ تولید ناخالص داخلی ایالت‌های آمریکا با کشورهای دیگر در سال ۲۰۱۲. ایالت ایندیانا در این سال تولید ناخالصی اش قابل مقایسه با کشور کلمبیا بوده‌است.
ایندیانا، (بهانگلیسی:Indiana) ایالتی است در آمریکا و یکی ازایالت‌های غرب میانه آمریکا به‌شمار می‌رود. مرکز و شهر مهم آنایندیاناپولیس است. شهر دوم آنفورت وین است. ایندیاناپولیس مرکز کنونی ایندیانا سومین مرکز در تاریخ این ایالت است. ایالت ایندیانا به ۹۲ شهرستان تقسیم شده‌است.
ایالت ایندیانا از شمال با دریاچه میشیگان هم‌مرز است و از شرق با اوهایو، از جنوب با کنتاکی و از غرب با ایلینوی هم‌مرز می‌باشد. ایندیانا در سال ۱۸۱۶ به‌عنوان نوزدهمین ایالت به ایالات متحده پیوست. نام ایندیانا به‌معنای «سرزمین سرخ‌پوستان» است[۲] و اشاره به تاریخ بومی منطقه دارد، هرچند امروز جمعیت بومیان در این ایالت بسیار اندک است.
ایندیاناپولیس، مرکز ایالت، به‌ویژه به‌دلیل مسابقه اتومبیل‌رانی «ایندی ۵۰۰» مشهور است که یکی از بزرگ‌ترین رویدادهای ورزشی جهان به‌شمار می‌رود. ایالت ایندیانا از نظر فرهنگی نیز ویژگی‌های خاص خود را دارد؛ آمیزه‌ای از فرهنگ‌های آلمانی، اسکاتلندی-ایرلندی و بومیان آمریکایی در آن دیده می‌شود. از نظر سیاسی، ایندیانا غالباً گرایش محافظه‌کارانه دارد و در بیشتر انتخابات ریاست‌جمهوری به نامزدهایجمهوری‌خواه رأی داده است.
دانشگاه ایندیانا در بلومینگتون ودانشگاه پردو در وست لافایت از مراکز آموزش عالی معتبر این ایالت به‌شمار می‌روند. همچنین، این ایالت شبکه‌ای گسترده از پارک‌های طبیعی، رودها، و مناطق روستایی دارد که گردشگری طبیعت‌محور را رونق بخشیده است.
اقتصاد ایندیانا بر پایه صنایع تولیدی، کشاورزی، و خدمات استوار است. این ایالت یکی از قطب‌های تولید خودرو، فولاد، و تجهیزات صنعتی در آمریکاست. در عین حال، به‌دلیل زمین‌های حاصل‌خیز، در تولید ذرت، سویا و خوک نیز جایگاه مهمی دارد. شرکت‌های بزرگ تولیدی از جمله در بخش‌های داروسازی، ابزار دقیق و هوافضا نیز در این ایالت فعال‌اند.
از سال ۱۸۲۷، در ایندیاناسنگ آهک استخراج می‌شود. در پایان قرن نوزدهم، پس از آتش‌سوزی‌های بزرگ در شیکاگو و بوستون، این سنگ در بازسازی ساختمان‌ها محبوب شد. در سال ۱۹۲۶، شرکت Indiana Limestone Company برای بهره‌برداری از این سنگ تشکیل شد.[۴]
تکومسه، رئیسشاونی‌ها، در سال ۱۸۱۰ در جریان مذاکره با فرماندار آمریکاییویلیام هنری هریسون صبر خود را از دست می‌دهد. او خواهان لغوپیمان فورت وین بود، که در آن فروش بخش‌های بزرگی از سرزمین بومیان تصویب شده بود.
پیش از آن‌که اروپایی‌ها سرزمین کنونی ایندیانا را مستعمره کنند، این منطقه محل سکونت قبایل مختلفسرخ‌پوستان آمریکا بود. نخستین کاشف اروپایی در این ناحیه فرانسوی‌ای به‌نامرنه روبر کاوالیه، سیور دو لا سال بود که در سال ۱۶۷۹ به منطقه‌ای رسید که امروزساوث بند (ایندیانا) نام دارد. تاجران فرانسوی از کانادا وارد این سرزمین شدند تا با بومیان معامله پوست در برابر اسلحه، الکل و پتو انجام دهند. نخستین پایگاه تجاری فرانسوی در سال ۱۷۰۲ تأسیس شد. حدود سال ۱۷۵۰، بریتانیایی‌ها نیز وارد منطقه شدند و با فرانسویان بر سر تجارت پوست رقابت کردند. در درگیری‌های مسلحانه میان این دو قدرت استعماری، بومیان غالباً جانبفرانسه را گرفتند. امابریتانیا درجنگ فرانسه و سرخ‌پوستان (۱۷۵۴–۱۷۶۲) پیروز شد و تمامی سرزمین‌های شرقرود میسیسیپی، از جمله ایندیانای کنونی، تحت حاکمیت بریتانیا درآمد.
دو دهه بعد، در جریانجنگ استقلال آمریکا (۱۷۷۷–۱۷۸۳)، بریتانیا از این منطقه رانده شد. هرچند نبردهای اصلی درسیزده مستعمره در ساحل شرقی رخ دادند، اما قلمرو بریتانیا در غربکوه‌های آپالاچی نیز اهمیت راهبردی داشت، چرا که از آنجا می‌شد انقلابیون آمریکایی را تهدید کرد. در سال ۱۷۷۹، فرمانده آمریکاییجورج راجرز کلارک برای انزوا و شکست نیروهای بریتانیایی به این منطقه یورش برد. پس از پایان جنگ، سرزمین‌های جنوبدریاچه‌های بزرگ به ایالات متحده واگذار شد و با نامقلمرو شمال‌غرب شناخته شد.
پس از آن‌کهاوهایو در سال ۱۸۰۳ رسماً به ایالت تبدیل شد، بخش باقی‌مانده از قلمرو شمال‌غرب بهقلمرو ایندیانا تغییر نام داد. در سال ۱۸۰۵، شمالی‌ترین بخش آن نیز با نامقلمرو میشیگان جدا شد. نخستین فرماندار قلمرو ایندیانا، که بعدها رئیس‌جمهور شد،ویلیام هنری هریسون بود. او زمین‌های گسترده‌ای را از بومیان خریداری کرد که راه را برای مهاجرت و اسکان بیشتر آمریکایی‌ها باز کرد، به‌طوری‌که هزاران مهاجر از شرق کشور روانه این منطقه شدند. مهاجران عمدتاً در اطراف رودخانه‌های بزرگ چونمیسیسیپی،اوهایو (رود) وواباش و نیز در سواحل دریاچه‌های بزرگ ساکن شدند. مناطق داخلی همچنان عمدتاً در اختیار بومیان باقی ماند.
هرچند در ابتدا برده‌داری در این منطقه ممنوع بود، اما هریسون این ممنوعیت را لغو کرد، چرا که معتقد بود این کار به توسعه اقتصادی منطقه کمک می‌کند. او در این زمینه باکواکرهای انسان‌دوست اختلاف داشت. مخالفان برده‌داری در سال ۱۸۰۹ موفق شدند بخش شرقی قلمرو را (که امروزه شامل ایالت‌هایویسکانسین،ایلینوی،مینه‌سوتا و بخشی ازمیشیگان است) با نامقلمرو ایلینوی جدا کنند. در همان سال، قلمرو ایندیانا نیز دارای پارلمان منتخب شد، که برخلاف نظر فرماندار، دوباره ممنوعیت برده‌داری را برقرار کرد.
خشمشاونی‌ها از فروش زمین‌های گسترده به آمریکایی‌ها، موجب افزایش تنش میان آنان و مهاجران سفیدپوست شد.تنسکواتاوا، یکی از رهبران شاونی که به‌عنوان پیامبر نزد آنان شناخته می‌شد، با سخنرانی‌های تحریک‌آمیز علیه آمریکایی‌ها، پیروان زیادی گرد آورد. برادرش،تکومسه (شاونی), تلاش کرد همه قبایل بومی را در مبارزه با مهاجران متحد کند. این تنش‌ها در سال ۱۸۱۱ بهنبرد تیپکانو انجامید که در آن نیروهای هریسون، شاونی‌های تحت فرمان تنسکواتاوا را شکست دادند. در جریانجنگ ۱۸۱۲ میان آمریکا و بریتانیا، تکومسه جانب بریتانیا را گرفت. اما با کشته‌شدن او درنبرد تیمز در اکتبر ۱۸۱۳، شورش بومیان پایان یافت.
اگرچه جمعیت ایندیانا در آن زمان اندکی بیش از ۵۰٬۰۰۰ نفر بود، اما از حدود سال ۱۸۱۰ جنبشی برای تبدیل منطقه به ایالت آغاز شد. با تلاش‌هایجاناتان جنینگز، نماینده قلمرو ایندیانا درکنگره ایالات متحده، ایندیانا در ۱۱ دسامبر۱۸۱۶ رسماً به‌عنوان نوزدهمین ایالت ایالات متحده پذیرفته شد. در جریانجنگ داخلی آمریکا، این ایالت در کناراتحاد شمالی قرار گرفت.
در سال ۲۰۰۰، جمعیت ایندیانا ۶٬۰۸۰٬۴۸۵ نفر بود (۶۴ نفر در هر کیلومتر مربع) که حدود ۶۵٪ آن‌ها در مناطق شهری زندگی می‌کردند. بزرگ‌ترین شهر ایالت، مرکز آن یعنی ایندیاناپولیس است. دیگر شهرهای مهم شاملفورت وین،ساوث بند (ایندیانا) واونس‌ویل می‌شوند. شهرگری (ایندیانا) در شمال‌غربی‌ترین بخش ایالت، به منطقه شهریشیکاگو درایلینوی چسبیده است.
پس ازپنسیلوانیا واوهایو، ایندیانا بیشترین جمعیتآمیش را دارد. در سال ۲۰۲۰، تعداد آنان ۵۹٬۳۰۵ نفر بود.[۵]
در رأس قوه مجریه ایندیانا یک فرماندار قرار دارد که مستقیماً توسط رأی‌دهندگان ایالت انتخاب می‌شود. فرماندار کنونیمایک براون ازحزب جمهوری‌خواه است که درانتخابات فرمانداری آمریکا ۲۰۲۴ انتخاب شد و در ۱۳ ژانویه ۲۰۲۵ به قدرت رسید.
قوه مقننه ایالت شاملمجلس نمایندگان ایندیانا با ۱۰۰ عضو وسنا ایالت ایندیانا با ۵۰ عضو است. حزب جمهوری‌خواه از سال ۱۹۷۹ اکثریت را در سنا در اختیار دارد. در مجلس نمایندگان، اکثریت چندین بار جابه‌جا شده، اما از سال ۲۰۱۱ جمهوری‌خواهان همواره اکثریت داشته‌اند. از سال ۲۰۱۳ این حزب در هر دو مجلس، اکثریتی دو سوم دارد.
.jpg)
