 | برایتأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. لطفاً با توجه بهشیوهٔ ویکی‌پدیا برای ارجاع به منابع، با ارائهٔمنابع معتبر بهبهبود این مقاله کمک کنید. مطالب بی‌منبع را می‌توان به چالش کشید و حذف کرد. یافتن منابع: "امنیت شبکه" – اخبار ·روزنامه‌ها ·کتاب‌ها ·آکادمیک ·جی‌استور(آوریل ۲۰۲۰) (چگونگی و زمان حذف پیام این الگو را بدانید) |
 | لحن یا سبک این مقاله بازتاب‌دهندهٔلحن دانشنامه‌ای مورد استفاده در ویکی‌پدیا نیست. لطفاً کلمات ستایش‌گونه و غیر ادبی و عبارت‌های نادانشنامه‌ای را از این مقاله بزدایید. برای راهنمایی بیشترراهنمای نوشتن مقاله‌های بهتر ولحن بی‌طرف را ببینید. (چگونگی و زمان حذف پیام این الگو را بدانید) |
امنیت شبکه (بهانگلیسی:Network Security) شامل مقررات و سیاست‌های گرفته شده توسطمدیریت شبکه است که به منظور جلوگیری و نظارت بر دسترسی غیرمجاز، سوء استفاده، اصلاح، یا ایجاد محدودیت درشبکه‌های کامپیوتری و منابع قابل دسترس در شبکه، تدوین و اعمال می‌گردد.
کاربران یک شناسه و رمز عبور یا اطلاعات تصدیق کننده دیگری را انتخاب می‌کنند یا به آنها اختصاص داده می‌شود که به آنها اجازه دسترسی به اطلاعات و برنامه‌های درون اختیاری خود را می‌دهد. امنیت شبکه انواع شبکه‌های کامپیوتری چه دولتی و چه خصوصی را پوشش می‌دهد که در مشاغل روزمره مورد استفاده قرار می‌گیرند: انجام معاملات و ارتباطات بین کسب و کارها، سازمان‌های دولتی و افراد. شبکه‌ها می‌توانند خصوصی باشند، مانند درون یک شرکت. امنیت شبکه در سازمان‌ها، بنگاه‌ها، و انواع دیگر موسسات نقش مهمی دارد. رایج‌ترین و ساده‌ترین راه حفاظت از یک منبع شبکه با اختصاص آن یک نام منحصر به فرد و یک رمز عبور مربوط است.
عبارت‌های«امنیت شبکه» و «امنیت اطلاعات» اغلب به جای هم مورد استفاده قرار می‌گیرند.عدم آشنایی بسیاری از کاربران و کارکنان سازمان‌ها، به نفوذگران کمک می‌کند تا به راحتی وارد یکشبکه کامپیوتری شده و از داخل آن به اطلاعات محرمانه دست پیدا کنند یا این که به اعمال خرابکارانه بپردازند. هر چه رشد اینترنت و اطلاعات روی آن بیشتر می‌شود نیاز به اهمیت امنیت شبکه افزایش پیدا می‌کند. امنیت شبکه به‌طور کلی برای فراهم کردن امکان حفاظت از مرزهای یک سازمان در برابر نفوذگران (مانند هکرها) به کار می‌رود. برای تأمین امنیت بر روی یک شبکه، یکی از بحرانی‌ترین و خطیرترین مراحل، تأمین امنیت دسترسی و کنترلتجهیزات شبکه است. تجهیزاتی همچون مسیریاب، سوئیچ یا دیوارهای آتش.با این حال،امنیت اطلاعات به صراحت بر روی محافظت ازمنابع اطلاعاتی در برابر حمله ویروس‌ها یا اشتباهات ساده توسط افراد درون سازمان متمرکز شده‌است و برای این منظور از تکنیک‌های جلوگیری از از دست رفتن داده‌ها (DLP) بهره می‌برد. یکی از این تکنیک‌ها، تقسیم‌بندی شبکه‌های بزرگ توسط مرزهای داخلی است.
امنیت شبکه از تصدیق هویّت کاربر و معمولاً توسط یک نام کاربری و یکرمز عبور آغاز می‌شود. از آنجایی که این موضوع تنها نیازمند به یک چیز در کنار نام کاربری (یعنی رمز عبور) است، لذا گاهی تحت عنوان «احراز هویت تک عامله» نامیده می‌شود. با «احراز هویت دو عامله» برخی از چیزهایی که شما دارید، نیز استفاده می‌شود (به عنوان مثال یکتوکن امنیتی یا قفل سخت‌افزاری، یک کارت ATM یاتلفن همراه شما)، یا با «احراز هویت سه عامله» بعضی از چیزهایی که معرف شماست نیز استفاده می‌شود (مانند اثر انگشت).
پس از تصدیق هویت، دیوارآتشین (فایروال) اجرای سیاست‌های دسترسی را اعمال می‌کند؛ از قبیل اینکه چه خدماتی مجاز هستند که در دسترس کاربران شبکه قرار بگیرند. اگر چه برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز، این اجزاء ممکن است برای بررسی اجزای مضر بالقوه، مانند کرم‌های کامپیوتری یا تروجان‌هایی که از طریق شبکه منتقل می‌شوند، شکست بخورند. نرم‌افزارهایآنتی‌ویروس یا سیستمهای پیشگیری از نفوذ (IPS) کمک شایانی به شناسایی و مهار عملکرد چنین نرم‌افزارهای مخربی می‌کند. یکسیستم تشخیص نفوذ مبتنی بر آنومالی نیز ممکن است بر شبکه و ترافیک موجود در آن از حیث محتوا یا رفتار ناخواسته و مشکوک یا سایر ناهنجاری‌ها نظارت داشته باشد تا از منابع محافظت کند؛ به عنوان مثال از حمله ممانعت از سرویس دهی یا دسترسی به فایل‌های کارمندی در زمان‌های غیر متعارف. حوادث منحصربه‌فردی هم که در شبکه رخ می‌دهد ممکن است به منظور بازبینی و تجزیه و تحلیل سطح بالاتر در آینده، ثبت گردد.
ارتباط بین دو میزبان که از یک شبکه استفاده می‌کنند، می‌تواند به منظور حفظحریم خصوصی رمزنگاری شود.
کندوهای عسل (Honeypots) که اساساً منابع فریبنده قابل دسترس در شبکه هستند، می‌توانند به منظور نظارت و ابزارهای هشدار زود هنگام در شبکه مستقر شوند تا نشان دهند که چه وقت یک کندوی عسل به‌طور معمول قابل دستیابی نمی‌باشد. تکنیک‌هایی که مهاجمان در تلاش برای دستیابی به این منابع فریبنده به کار می‌بندند، در طول حمله و پس از آن مورد مطالعه قرار می‌گیرند تا نگاهی بر تکنیک‌های بهره‌برداری جدید وجود داشته باشد. چنین تجزیه و تحلیل‌هایی می‌تواند به منظور تأمین امنیت بیشتر یک شبکه واقعی توسط روش کندوی عسل، مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
مدیریت امنیت شبکه، برای انواع شرایط مختلف، متفاوت است. یک خانه کوچک یا یک دفتر تنها به یک امنیت ابتدایی نیاز دارد؛ در حالی که کسب و کارهای بزرگ نیازمند محافظت در سطح بالا و داشتن نرم‌افزارها و سخت‌افزارهای پیشرفته برای جلوگیری از حملات بدخواهانه‌ای چون هک کردن و ارسال ایمیل‌های ناشناس هستند.
در حال حاضر ما آنقدر اطلاعات در زمینه شبکه گذاری داریم که می‌توانیم وارد جنبه‌های امنیتی آن شویم. اول از همه ما وارد انواع تهدیدهایی که شبکه با آنها مواجه است می‌شویم و آنگاه برخی از کارهایی که می‌توانیم برای حفاظت از خود در مقابل آنها انجام دهیم، توضیح می‌دهیم.
احتمالاً حملات DoS خطرناکترین تهدیدها است.آنها بدین دلیل خطرناکترین هستند که به آسانی می‌توانند اجرا شوند، به سختی رهگیری می‌شوند (برخی مواقع غیرممکن است)،و سرپیچی از درخواست حمله‌کننده آسان نیست حتی اگر این درخواست غیرقانونی باشد.
منطق یک حمله DoS ساده است.درخواستهای زیادی به ماشین ارسال می‌شود که از اداره ماشین خارج است.ابزارهای در دسترسی در محافل زیر زمینی وجود دارد که که این کار را به صورت یک برنامه درمی‌آورند و به آن می‌گویند در چه میزبانی درخواستها را منتشر کند.
برخی کارهایی که می‌توان برای کاهش خطر مواجه شدن با یک حمله DoS (رد درخواست) انجام داد عبارتند از:
مشخصاً بسته‌های جعلی شامل آن‌هایی هستند که ادعا می‌کنند از طرف میزبان شما آمده‌اند و بر اساس RFC1918 برای شبکه‌های خصوصی و شبکه loopback آدرس دهی شده‌اند.
دسترسی غیرمجاز یک واژه سطح بالا است که می‌تواند به انواع مختلف حملات مرتبط باشد. هدف از این نوع حملات دسترسی به برخی منابع است که ماشین شما نبایستی آن را در اختیار حمله کنندگان قرار دهد.
برخی از مهاجمهان به آسانی با افرادی همکاری می‌کنند که دوست دارند همه چیز را از بین ببرند. در چنین حالتی، تأثیر روی توان محاسباتی شما و در نتیجه شرکت شما، می‌تواند چیزی کمتر از یک حریق یا بلایای دیگری باشد که باعث می‌شود تجهیزات محاسباتی شما به‌طور کامل تخریب شوند.
مشخص است که یک فرد ناشناس و غیر مطمئن نبایستی بتواند فرمان‌ها را روی ماشین‌های سرور شما اجرا کند. دوطبقه‌بندی عمده امنیتی برای این مشکل وجود دارد:دسترسی کاربر معمولی و دسترسی مدیریت. یک کاربر معمولی می‌تواند تعدادی از موارد سیستم را اجرا نماید (همانند خواندن فایلها، ارسال ایمیل به سایر افراد و غیره) که افراد مهاجم قادر به اجرای آنها نیستند.[۱]
سه نوع عمده فایروال وجود دارد که ما آنها را مورد بررسی قرار می‌دهیم:
اولین فایروالها، مسیر کاربردی هستند که به عنوان پراکسی مسیری شناخته می‌شوند. آنها از باستین هاستهایی ساخته شده‌اند که برای عمل کردن به صورتپراکسی سرور یک نرم‌افزار خاص را اجرا می‌کند. این نرم‌افزار در لایه کاربردی دوست قدیمی ما مدل مرجع ISO/OSI اجرا می‌شود. کلاینتهای پشت سر فایروال بایستی proxitized (به این معنا که بایستی دانست که چگونه از پراکسی استفاده کرد و آنها را پیکربندی نمود) شوند تا بتوان از خدمات اینترنتی استفاده کرد. معمولاً این‌ها دارای ویژگی امنیتی هستند، زیرا آنها به همه چیز اجازه عبور بدون اشکال را نمی‌دهند و نیاز به برنامه‌هایی دارند که برای عبور از ترافیک نوشته و اجرا شده.
فیلتر کردن بسته تکنیکی است که به‌واسطه آن روتورها دارای ACLهای (لیستهای کنترل دسترسی) فعال می‌شوند. به‌طور پیش فرض، یک روتور تمامی ترافیک به سمت خود را عبور می‌دهد و همه نوع کار را بدون هیچ محدودیتی انجام می‌دهد. استفاده از ACLها روشی برای اعمال سیاست امنیتی شما با توجه به نوع دسترسی که می‌خواهید جهان خارج به شبکه داخلی شما داشته باشد و غیره، می‌باشد.
استفاده از فیلتر کردن بسته به‌جای مدخل کاربردی دارای هزینه اضافی است زیرا ویژگیکنترل دسترسی در لایه پایینتر ISO/OSI اجرا می‌شود (عموماًلایه انتقال یا لایه session). با توجه به سربار کمتر و این واقعیت که فیلترینگ به وسیلهٔ روتورهایی انجام می‌شوند که به صورت کامپیوترهای خاص برای اجرای موارد مرتبط باشبکه بندی، بهینه شده‌اند، یک مسیر فیلترینگ بسته اغلب بسیار سریعتر از لایه کاربردی آن است.
در یک تلاش برای هماهنگ‌کردن مسیرهای لایه کاربردی باانعطاف‌پذیری و سرعت فیلترینگ بسته، برخی از فروشندگان سیستم‌هایی را ایجاد کردند که از هر دو اصل استفاده می‌کنند. در چنین سیستم‌هایی، اتصالات جدید باید در لایه کاربردی تأیید و به تصویب برسند. زمانی که این اتفاق افتاد، بقیه اتصال به لایه session فرستاده می‌شود، که در آن برای فیلترهای بسته اتصال را کنترل می‌کنند تا مطمئن شوند که تنها بسته‌هایی که بخشی از یک محاوره در حال پیشرفت (که همچنین مجاز و مورد تأیید هستند) عبور می‌کنند.
سایر احتمالات شامل استفاده از هر دو پراکسی فیلترینگ بسته و لایه کاربردی است. مزیتهای این حالت شامل، ارائه معیاری برای محافظت از ماشین‌های شما در مقابل خدماتی که به اینترنت ارائه می‌کند (همانند یک سرور عمومی وب) و همچنین ارائه امنیت یک مسیر لایه کاربردی به شبکه داخلی است.[۱]
