Tronpetahaize-instrumentua da,metalen taldekoa eta oso hedatua. Tresna horren jotzaileak tronpeta-jotzaileak edo tronpetariak dira.Metalezko haize-instrumentua da. Gaur egun, metal-aleazioz egiten dira, metalezko haize-instrumentu balbuladuna; ahoko piezaz eta, muturrean, pabiloia duen tutu koniko kiribilduz osatuta dago[1] Beste materialak erabiliz oso historia luzea izan du: antzinako zibilizazioek ezagutzen zuten.
Soinua interpretearen ezpainen bibrazioari esker sortzen da ahokoa izeneko zatian, airearen zutabetik abiatuta (airearen fluxua). Normalean, berez afinatuta egoten da♭ (si) notan (bemola), hau da, pentagraman idatzitako afinazioaren azpiko tonua, nahiz eta fa, do, la eta mi -bemol- notetan afinatutako tronpetak ere badiren[2].
Tronpeta tutu batekin egina dago,letoizkoa normalean,kiribilean tolestuta eta, gutxi gorabehera, 180cm luze duena, hainbatgiltza edo pistoirekin eta kanpai-formako aho batean amaitzen dena; aho horri kanpai edo pabiloi deritzo. Hodiaren lehen bi herenak ia zilindrikoak dira, eta horrek soinu indartsu eta distiratsua ematen dio,kornetarekin etafliskornoarekin gertatzen ez den bezala, hodikoniko bat dutenak, eta tonu leunagoa ematen dute. Gainerako herena hodi koniko bat da, azken 30 cm-etan izan ezik, non tutua zabaltzen den ahoa kanpai forman eratzeko. Kalibrea bira sail konplexua da, txikiagoak pitaren hargailuan eta handiagoa kanpaia hasi baino lehentxeago. Bira horien diseinu arretatsua kritikoa da tronpetaren intonaziorako[3].
Metalezko instrumentu guztiekin bezala,ezpain itxietatik putz egiten duen aireak sortzen du soinua, pitan «burrunba» bat lortuz, eta, tronpetaren barruan,bibrazio-bolada etengabea hasten da aire-zutabean. Tronpeta-jotzaileak ñabarduraharmonikoen gama bat jotzea hauta dezake, edo ahoan (ahokadura) eragindako ezpainaren irekiera eta tentsioa alda ditzake.
Hasiera batean, soinu-uhinak sortzeko gaitasuna oinarrizko notari buruzko harmoniko sail batera mugatzen zen. Hala ere, pistoiaren mekanismoa egokitu ondoren, tronpeta tresnakromatikoa bihurtu zen. Hiru pistoi ditu, eta, oro har,si♭,do edola notan afinatuta dago. Afinazioado notarekin denean, ez da transposizioa egin beharrik. Tronpetasi bemolean etalan badago, transposizioa, funtsean,klarinetearekin erabiltzen den berbera da[4].
Tronpetak hiru pistoi ditu, soinua instrumentua osatzen duen hodiaren zati desberdinetatik bideratzen dutenak, eta, horrela, soinuaren ibilbidea luzatu edo laburtu egiten du, eta, beraz, afinazio kromatikoa lortzen du. Pistoi horietako bakoitzak hodien luzera handitzen du sakatzen direnean, eta horrek notaren tonalitatea murrizten du. Lehen pistoiak, hodi luze ertain bati konektatuta dagoena, tronpetaren nota bitonuerditan murrizten du; bigarren pistoiak, luzera laburreko hodi batera konektatua, nota tonuerdi bat jaisten du, eta hirugarren pistoiak, hodi luze batera konektatuta, hiru tonuerdi jaisten du nota. Batzuetan, laugarren pistoi bat dago (tronpeta piccoloaren kasua), tronpetaren nota 5 tonuerditan murrizten duena. Hiru (edo lau) pistoi horien konbinazioaren bidez, afinazio kromatiko ia osoa lortzen da, erresonantzia-hodian zortzi luze desberdin lor baitaitezke. Soinua kanpaitik egozten da kanpora[3].
Horrela,si bemolean dagoen tronpeta, lehen pistoia estutzean (bi tonuerdi beherago),dosi bemolera jaistea eragiten du;mirera, etasolfara. Tonalitate errealean,si bemol jaisten dula bemolera;redora, etafami bemolera. Bigarren pistoia zapaltzean (tonuerdi bat gutxiago),dosira jaisten du;mirediesera, etasolfa diesera. Tonalitate errealean,si bemollara jaisten du;redo diesera, etafamira. Hirugarren pistoia zapaltzean (hiru tonuerdi gutxiago),dolara jaisten da;mido diesera, etasolmira. Tonalitate errealean,si bemolsolera jaisten da;resira, etafarera. Bi pistoi batera zapaltzean, tonalitate erorketak batu egiten dira, hiru tonu izanik jaitsi daitekeena, gehienez ere: hiru pistoiak batera sakatuz: 2 tonuerdi + 1 tonuerdi + 3 tonuerdi = 6 tonuerdi edo 3 tonu.
Afinazio ponpa
Tronpetaren serie harmonikoak musika-eskalaren antza du, baina serieko zenbait nota konprometituak dira lerrunetik kanpo daudelako, eta otso-tonuak edo wolftone deritze. Tronpeta batzuek mekanismo irristakor bat dute horiek konpentsatzeko.
Giro-tenperaturak eragina izaten du afinazioan; beraz, jo aurretik, instrumentua berotu egin behar da instrumentutik putz eginez. Tronpeta behar bezala afinatzeko, afinazio-ponpa doitu behar da nahi den afinazioa lortu arte. Afinazio-ponpa tronpetaren erdiko sekzioa errematatzen duen ukondo metalikoa da, kanpaiaren altuera berean geratzen dena. Leku horretan bertan hustubide-giltza dago, eta, hodietan aireakondentsatzearen ondorioz, tronpetaren barnean metatzen den ura kanporatzeko erabiltzen da.
Pitak eraztun izeneko ertz biribil bat du, ezpainen bibraziorako giro erosoa ematen duena. Eraztunaren atzean kopa dago, airea askoz irekiera txikiagoz (granilloa) bideratzen duena, tronpetaren hodi nagusiaren diametroarekin bat etortzeko pixka bat txikitzen dena. Pitaren zati horien dimentsioektinbreari eragiten diote, edo soinuaren kalitateari, baita jotzeko erraztasun eta erosotasunari ere. Oro har, kopa zenbat eta handiagoa eta sakonagoa izan, tinbrearen soinua ilunagoa da[5].
Tronpeta hainbat estilotan egin daiteke: hasiberrientzako, bitarteko tronpeta-jotzaileentzako edo musikari profesionalentzako. Iraganean, tronpetak ia erabilgarri ezinezkoak diren materialez egin ziren,zura,buztina etazeramika barne.Latoiz,brontzez,zilarrez etanikelez ere egin izan dira. Tronpeta modernoa letoiz egin ohi da, eta, batzuetan, zilarrez, nikelez, urrez edo kobrez izan dira galvanizatuak. Gutxi gorabehera, 50 cm neurtzen du.
Sordina tronpetak sortutako soinua arintzeko eta kalitatea aldatzeko balio duen mekanismoa da.Udare itxura du, eta musika-tresnaren kanpaian ezin hobeto sartzen da, nahiz badiren beste sordina-mota batzuk kanpaian egokitzen ez direnak (sordina libratzailea, adibidez). Zuntzez edo metalez egin ohi dira[3].
Sordinek soinu-uhinen mugimenduak buxatzen dituzte metaletan; zenbait harmoniko anplifikatzen dituzte, eta beste batzuk murrizten dituzte. Tronpeta-jotzaileek hainbat sordinarekin esperimentatu dute, pabiloian esku bat txertatzetik hasita (teknika ortodoxoa zenbait metal klasikotan) edo kanpaiaonddo-kapela batez estali[6].
Tronpeta baten hedadura:fa diese3tikdo6ra,do7ra hedatua.
Tronpetaren oinarrizkotesiturak bizortzidun eta erdiko hedadura du,fa diese3tik pianoaren erdikodoaren azpitik, batzuetan baita nota grabeagoetatik ere,do6raino. Hala ere, gaur egun, erregistroafa -sol arteko erregistrora iristen da nota horren gainetik hiru zortziduneko erregistrora igoz. Nota honen gainetik, tronpetak soinu distortsionatua emateko joera du, menperatzea oso zaila dena. Beraz,musikagileei, instrumentu horietarako idaztean, goian aipatutako mugak ez gainditzeko gomendioa egiten zaie. Gomendio hori, askotan, ez da aintzat hartzen. Tronpeta jotzaile asko erregimen hori gainditzera joaten dira, eta aise gainditzen dituzte muga horiek, baita erregistro hori zortzidun bat baino gehiago igoz, eta tonu altu edo supra-altuekin jolasten dute, gutxi gorabehera, hirugarrendoraino erdikoaren gainetik; horien artean,Arturo Sandoval aipa daiteke, hirugarrensol zortziduneraino iristen den instrumentista[7].
Promedio tronpeta, pistoi esturik gabe (hau da,airera), normaleando,mi etasol notak sortzen ditu bere zortzidun guztietan. Hala ere, 4 salbuespen daude: erdiko azpiko zortzidunenean,sol ez da airera sortzen, baizik eta lehen eta hirugarren pistoiak sakatuz (baina, normalean, pistoirik sakatu gabe jotzen da). Erdiko zortzidunenean,mi ez da airera sortzen, baizik eta lehen eta bigarren pistoia sakatuz. Bigarren zortzidunenean, badagosi bemol bat airera. Hirugarren zortzidunenean, badagore airera. Irregulartasun horiekharmoniko naturalek eragiten dituzte.
Taula honetan, pistoi desberdinak sakatuz lortzen diren notak erakusten dira:
Grafiko honetan pistoi bakoitza sakatzean ateratzen diren notak erakusten dira.Konpas bakoitzaren gaineko zenbakiak adierazten du tronpetaren pistoiaren zenbakia, zeina sakatu egin behar baita konpasak igortzeko.
Tronpetaren historia gizateriaren historiaren jatorrian kokatzen da.Txirula bezain zaharrak, instrumenturik zaharren gisa aipatzen dena, tronpeta etakorneta izan behar izan zuten, idi-adarretik eratorriak eta, oraindik,ehiza-tronpatzat balio dezaketenak. Beraz, lehen tronpetak animalia egosien adarrekin,banbuzko kanaberekin, uxatutako landare-hodiekin edomolusku-maskorrekin egiten ziren, eta antzinako herriek ehorzketetarako, espiritu gaiztoak uxatzeko, ehizarako edo seinaleak igortzeko erabiltzen zituzten[8][9]
Metalen aurkikuntzarekin, etapa berri bat hasi zen gizakiarentzat, baita haize-instrumentuen garapenarentzat ere,brontzea material egokia baita haiek egiteko, sonoritatea eta distira hobetuz. Hasierako tronpetek ez zuten ahokadarik, etabozgorailu gisa erabiltzen ziren, barruan oihu eginez deformatzeko, jotzailearen ahotsa goratuz edo desitxuratuz.
Antzinako herrietan tronpeta bere instrumentuen artean agertzen da.EgiptoarrekOsiris jainkoari egozten zioten asmakizuna, etaMesopotamiako herrietatik heredatua zen. Hainbat tronpeta zituzten, geldialdi militarretan eta erritu erlijiosoetan erabiltzen zituztenak. Tresna horiekSneb izena zuten, eta forma koniko eta zuzena zuten. Bi tronpeta aurkitu zirenTutankamon faraoi egiptoarraren hilobian, K.a. 1358tik K.a. 1353rafaraoi izan zena. Antzinako pinturetan ere agertzen dira.Britainiar Museoan, PariskoLouvre museoan etaNapoliko Arkeologikoan brontzezko tronpeta egiptoarrak eta erromatarrak ikus daitezke. Amerikan ere,Nazca kulturaren aztarnategietan, zeramikaz egindakoak aurkitu izan dira.
Herri hebrearren artean, tronpetakhazozra edochatzotzrah izena zuen eta ia izaera jainkotiarra zuen,Moisesi egozten baitzioten haren asmaketa, eta apaizek bakarrik jotzen zuten batzarrak iragartzeko eta sagaratzeak eta sakrifizioetan laguntzeko. Erabilera militarra ere izan zuen, eta kanpamendu nomadak altxatzeko edo alarma-seinalea emateko balio zuen[10].
Tronpeta ezberdinak ezagutu eta garatu zituzten beste herri batzukgermaniarra etazelta izan ziren.Lur,lure edoluur (K.a. 1500-400) izeneko germaniar eta eskandinaviar adarren jatorrizko «ese» (S) forma konikoaz zenmamut baten letaginarekin eraikia zegoelako. Batez ereDanimarkan egindako indusketa arkeologikoetan aurkitutako aleak egoera onean mantentzen dira.Lureak, batez beste, 1,50 eta 2,50 m artean neurtzen zuen; koniko samarra zen, eta S baten itxura zuen. Hodiak luzera desberdineko bi zati kurbatu zituen, non, bigarrena, lehenengoaren plano desberdin batean zegoen. Oro har, aurkitu diren aleak binaka elkartuta agertzen dira, neurri berekoak eta simetrikoak, eta horrek pentsarazten du batera afinatutako bikoteek jotzen zituztela edo, aldi berean, edo, txandaka. Bandoleran zintzilik eramaten ziren, eta bi musikariak, elkarren ondoan, tresna bakoitza buru gainetik eutsi behar zuten, bertikalean. Saiakerak egin dira hobekien kontserbatutako aleekin, eta lehenengo hamabi harmonikoak lortu dira, baita zazpidun bateko eskala kromatikoa ere oinarrizko soinutik abiatuta, baina antzinakoek ez zuten, seguru asko, soinu-hedadura hori aprobetxatuko[10].Carnyx,karnix edokarnyxzelta angelu zuzenean okertzen den hodi zuzeneko tresna bat zen, kako forman, tronpetaren antzekoa eta erabilera militarretarako erabilia, erabat brontzezkoa eta kanpaiaherensuge-forman[9]. Tronpeta mota hori 113. urtean Adrianoren arkuan erreproduzitu zen, Erroman.
K.a. IV. mende inguruan,greziarrek, dagoeneko, tronpeta-jotzaileen lehiaketak sartzen zituztenolinpiar jokoetako egitarauan. Tronpetarisalpinx deitzen zitzaion, etaAtena jainkosari egozten zitzaion haren asmakuntza.Burdinaz edobrontzez egina zegoen, batzuetanzilarrez, eta tutu estu bat zen, ahokoa adar edo hezurrezkoa zuena. Pabiloia baino lehen,esferikoa eta neurri apalekoa zena, eraztun apaingarri edo irristagarriak jartzen ziren.Etruskoengandik jaso zuten. oinordetzan, zeinakegiptoarrengandik zuten jasoa.Kerasa ere erabiltzen zuten, animaliaz egositako adarra eta helburu militarretarako erabiltzen zena.
Erromatar Inperioan, greziar etaetruskoengandik jasotako tronpeten erabilerak garrantzi sozial handia hartu zuen.Zilarrez etabrontzez eginak zeuden, eta izen ezberdinak hartzen zituzten:buccina,cornus,salpinx,aduba,clario,tubesta,lituus edoargia besteak beste, eta zenbait forma zuzen edo kurbatu. Guztietan ezagunenatubesta edotuba zen 1.17 m-ko luzera zuen, eta kono-formakoa zen, 1 cm-ko diametroa ahokaduran. Hodi konikoa brontzezkoa zen, ahokadura mugikor eta pabiloi pixka bat zabalarekin;tubainfanterian erabiltzen zuten, bainagladiatoreen borroketan ere garrantzi handia izan zuen, tronparekin eta organo hidraulikoarekin batera, eta, noizbehinka, erlijio-sakrifizio jakin batzuetan ere erabiltzen zen.Lituusa, aitzitik, erabilera militarreko tresna baino ez zen izan,zalditerian erabili zena: tronpeta zilindriko luze bat zen, neurri aldakorrekoa (75 cm-tik, gutxi gorabehera, 1,40 m luzeraino) eta ahokaduraren muturraJ forman okertuta zeukana, batzuetan ebakita zegoen pabiloi baten gainean irekita.Tubaren kasuan bezala,Lituusaren hodia brontzezkoa zen. Instrumentu haien tinbrea ez zen, inondik ere, batere atsegina izango: autore erromatarrek «zakar» eta «beldurgarritzat» jotzen dutetubaren tinbrea.Lituusena, aldiz, zorrotzagoa zen, eta, zalantzarik gabe, askoz ere karrankariagoa[10]. Erromatar tronpeta-jotzaileen gorputzek tronpeten garapena erraztu zuten, eta deialdietarako eta fanfarre militar eta zibiletarako erabiltzen zituzten. Erromatar eskulturetan ikus daiteke tronpetak prozesio guztietan agertzen zirela[11].
Bibliak zeinHomerokIliadan, tronpetaren garrantzia berresten dute antzinako zeremonia erlijiosoetan eta guduetan. Bibliak dioenez, tronpeten soinu distiratsuak eragin zuenJerikoko hiriaren erortzea.
«
Zazpi apaiz joango dira itunaren kutxaren aurretik, bakoitza ahari adarrezko tronpeta batekin, eta, zazpigarren egunean, zazpi buelta emango dizkiozue hiriari apaizek tronpetak jotzen ari direlarik.
Palas Ateneak ere deiadar egin zuen eta sekulako zalaparta sortu zuen teukroen artean. Nola entzuten den tronpetaren ahots ozena bizitzak kentzen dituen etsaiak hiria inguratzera datozenean; Eazidaren ahotsa hain ozena izan zen orduan.
»
—Iliadaren XVIII. abestia, Homero
«
Lehen aingeruak bere tronpeta jo zuen, eta kazkabarra eta sua odolarekin nahasirik bota zituzten lurrera.
Txinako kulturak asko lagundu zuen tronpetaren garapenean, tronpeta bitxi bat hainbat hodi konikoz osatuta eta bata bestearen barruan egokitzen zirenak. Beste ekarpen bat marinelek eta apaizbudistek jotako tronpetahelikoidala izan zen. Bazegoen ereLa pa edoLaba izeneko tronpeta bat etasuona izeneko beste bat,oboen antza duen tronpeta-mota bat, tonu altu eta sendoa duena eta zazpi edo zortzi zulo izan ditzakeen[13].Suona oso popularra izan zen lehenJin dinastian (265-420)Xinjiang eskualdean, eta zortzi zuloko egurrezko hodi koniko zulatu batez osatuta dago (zazpi aurreko aldean eta bat atzekoan), kobrezko hodi bat eta kanaberazko txilibitu bat (horrekoboearen antzekoa egiten du) egurraren goiko muturrean eta kobrezko bozgorailu bat beheko muturrean[14]. Korneta txinatarraSuonaren bertsioa da, ezinbesteko elementu melodiko gisa oraindik asko erabiltzen den tresna «Santiagoko kongan»,Kubako ekialdeko herri-jaietan ezinbestekoa den herri-musika mota, zeinaren hiriburuaSantiago de Cuba den, hortik izena.
Java etaBaliko erresumetan, bazeuden X. mendean musika-talde txiki batzuk, non haien eraketan forma kurbatuko tronpeta bat zegoen.Tibeten, VII. mendetik, eragin indiarraren ondorioz,dung-dkarra eta antzeko musika-tresnak sartu ziren[15],maskor batez egina eta, batzuetan, metalezko ahokadurarekin eta metalezko plaka batekin egindako luzapenarekin, hegala deitua (gshog-ma), Indiakosankharen oso antzekoa[16], etawaduna, adar batez egina.Mag-duna da 5 metroraino neur dezakeen soinu baxu eta zakarrez osatutako tronpeta handi bat etaTibeteko instrumentu berezi eta originala da.
Andeetako kulturan, hainbatzibilizaziok pistoirik gabeko tronpetak egin zituztenzeramika,hezur,urre,zilar etakobrez. Zeramikazko tronpetamocheak nabarmentzen dira; izan ere, sarritan, pinturaz eta felinoen buruen gisako eskultura-motiboz apainduta egoten ziren. Tronpetak balira bezala, itsas barraskiloen maskorren erabilera ere zabalduta zegoen, normaleanStrombus generokoa. Tresna horripututo zeritzon.Inka Inperioan, pututoek aristokrazia inka ordezkatzen zuten.Txaskiak tanbo edo administrazio-zentro batera iritsi zirela iragartzeko erabiltzen zuten.
Pututoa metalezko pita duenaTronpeta jotzaile mocheak. Figura nagusia Hari-tronpeta bat jotzen ari da, Neskatoa, berriz, pututo bat jotzen ari da.
Australian,tribu aborigenek, beren errituetan, egur luze eta harrotuzko hodi bat erabiltzen zuten,didgeridoo edo diyiridú deritzena. Garrantzitsua da aipatzea tronpeta horiek guztiek ez zutela pistoirik eta 2 eta 5 nota artean baino ez zituztela maneiatzen.
Tronpeta guduetan eta zeremonietan erabiltzen jarraitu zen herri horiek desagertu eta askoz geroago ere.Erdi Aroan,metal-aleazioz egindako tresnekin, haize-instrumentu metalikoen bi adarren arteko bereizketa nabaritzen hasi zen: gerora tronpeta eta eratorri bilakatuko zirenak,klaro izenez ezagutua, etatronboi eta familia horretara bideratuko zirenak,buccina deritzona.
Hasiera batean,klaroa hodi zuzen eta luze bat zen, baina, errazago garraiatzeko, instrumentuaren luzera txikitu egin zen hodia kiribilean tolestuz, eta klarin izena eman zitzaion.
Islamak hainbat tresna ematen ditu, tronpetasarrazenoak oso antzinatik erabiltzen dituztemusulmanek.al-nafir edo adar sarrazeno izena hartzen dute, eta,Espainiako estatuan,añafil izena ezarriko diote.Añafilaaerofono zuzen bat zen, soinua interpretatzailearen ezpainen dardaratik sortzen zeninbutu txiki baten formako pitan. Musika-tresna mota hori, normalean, «tronpa natural» deritzenen taldean sartzen da, ez baitu, ez zulorik, ezgiltzarik, ez afinazioa edo tinbrea alda dezakeen beste ezein eraikuntza-elementu. Batez ere erabilera militarrerako erabiltzen zen[17].
Garai horretan, tronpetak ospea hartzen du sonoritate handia duelako. Nobleziaren tresnarik gogokoena da. Tronpeta-jotzaileak etatinbalariak jai nagusietan jotzen dute, eta gainerako musikariek baino maila sozial altuagoa dute. Tronpeta ezinbesteko elementu bihurtzen da gudu-zelaian aginduak transmititzeko, eta laster hasiko da nobleziaren entretenimendurako erabiltzen. Horren ondorioz, gerrako tronpeta trobadoreak, eta gorte edo ganberako tronpeta trobadoreak sortuko dira.
Datu bitxitzat aipatzekoa daErdi Aroan musikariak ez-ohoragarritzat hartzen zirela.Elizaksakramentuak ukatzen zizkien, eta noble baten zerbitzuan edo hiri baten zerbitzuan sartzen zirenean bakarrik bihurtzen ziren ohoragarri.
Lau sakebut, bi tenore, bat goikoa, behekoa bestea.
Antzinako tronpetakbrontze urtuzkoak edoburdina finezko xaflakoak ziren, zuzenak ziren eta haren ahokadurak ziren irtenune bat hodiaren muturrean, ezpainak eusteko egina. XIV. mendearen amaieran, tronpetak zuzena izateari uzten dio, hasieran S horren forma hartuz erabilgarriagoa izan dadin, eta, geroago, egungo itxura hartuz joan zen, luzeraren bi herenetan hodi zilindrikoa eta azken herenean zabalduz joan eta pabiloia osatzeko. Bilakaera horrekin batera, tronboiaren aurrekoa den bara-tronpeta edo sakebuta agertzen da. Ahokadura tresnaren lehen hodian luzatzean zetzan; horrela, ahokadura finko geratzen zen, eta gainerako tresna urrundu edo bere baitara itzultzen zen. Beste izen batzuen artean, Lerragidazko tronpeta, tronpeta bikoitza edo sakebuta deitu zitzaion.
Tronpetaren garrantzi handia Erdi Aroko musika taldeetan ikusten daIngalaterrakoEnrike VIII.aren gortean zeuden berrogeita bi instrumentistetatik hamalau tronpeta-jotzaileak zirela[11].
Claudio Monteverdi,Jean-Baptiste Lully,Henry Purcell, Johann Sebastian Bach etaGeorg Friedrich Händelek «tronpeta natural» instrumentuarentzako idatzi zituzten beren obrak: metalean hustutako tronpeta zen eta forma modernoa zuena (sekzio zilindrikoa, pixkanaka pabiloiraino zabaltzen dena), baina, airearen presioagatik, hodiaren luzerak mugatzen zuen oinarrizko soinuaren harmoniko naturalak baino ezin zuen igorri. (teorikoki, luzera hori 2,34 m izan beharko litzateke). Tronpeta naturalado-n zegoen afinatua, maizagore-n (XVIII. mendeko Alemanian, zenbaitetanfa-n). Sonoritate argi eta sarkorra, txit distiratsua, aire zabaleko interpretazioetara ezin hobeto egokitua, bere mugak ahantzarazi zituen, eta pasarte asko daude oraindik ere, balbula-modeloetan jota ere zailtasun ikaragarrikoak diruditenak. Fanfarreetan jotzen ziren tronpeta naturalak berdin-berdinak ziren, hau da, denak tonu berean zeuden: goikoa jotzen zuen musikariak ahokadura txikiagoa erabiltzen zuen nota altuegiak errazago sortzeko. Gaur egungo zalditeriaren tronpeta naturala da.
XIX. mendearen hasieranBluhmelek etaStölzelek tronpeta pistoiduna edo kromatikoa asmatu zuten. Pistoiei esker, eskalako nota guztiak jo zitezkeen eta ñabardura-mota guztiak egin.
Gaur egungo orkestran,fa,si bemol etado-n dauden tronpetak erabiltzen dira.
Andrés, Ramón. (1995). Diccionario de instrumentos musicales: de Píndaro a J.S. Bach. Bibliograf, 540 or. ISBN978-84-7153-819-2..
Gudemos, Mónica. (2009). «Trompetas andinas prehispánicas: tradiciones constructivas y relaciones de poder» Anales del Museo de América XVII17: 184-224. ISSN1133-8741..
Millán Esteban, Ángel. (1985). Programa de estudios sobre los orígenes de la trompeta y su evolución en la historia musical. Expomúsica Pacheco, 54 or. ISBN978-84-398-5649-8..
Michels, Ulrich. (2003). Atlas de la música. 1 Alianza.
)_(18156095322).jpg)
