Nazioarteko zuzenbidea (nazioarteko zuzenbide publikoa etanazioen zuzenbidea ere deitzen zaio)estatuek eta beste eragile batzuek elkarrekiko harremanetan obeditzera behartuta sentitzen diren eta, oro har, obeditzen duten erregela, arau eta estandarren multzoa da.Nazioarteko harremanetan, aktoreak indibiduo eta entitate kolektiboak besterik ez dira, hala nola Estatuak,nazioarteko erakundeak eta estatuz kanpoko taldeak, eta jokabideari buruzko erabakiak har ditzakete, zilegiak izan edo ez. Erregelak formalak dira, maiz idatziak espero den portaera deskribatzeko, eta arauak ez dira hain formalak, maiz idatzi gabekoak edo ohiko espektatibak ezartzen dituzten portaerak izan daitezke[1]. Estatuentzako arauak ezartzen ditu esparru ugaritan, hala nolagerra etadiplomazia,harreman ekonomikoak etagiza eskubideak.
Nazioarteko zuzenbidea eta Estatuan oinarritutako sistema juridiko nazionalak desberdinak dira; izan ere, sistema horiek, neurri handi batean, adostasunaren bidez funtzionatzen dute, ez baitago unibertsalki onartutako autoritaterik Estatu subiranoei inposatzeko. Estatuek eta estatuz kanpoko eragileek nazioarteko zuzenbideari ez men egitea erabaki dezakete, baita tratatu bat ez betetzea ere, baina halako urraketek, batez ere aginduzko arauenak, besteen gaitzespena jaso dezakete, eta, kasu batzuetan,neurri hertsatzaileak ere bai,zigor diplomatiko eta ekonomikoetatik gerraraino doazenak.
Nazioarteko zuzenbidearen iturrien artean sartzen diranazioarteko ohitura (lege gisa onartutako estatuen praktika orokorra),tratatuak eta zuzenbidearen printzipio orokorrak, sistema juridiko nazional gehienek aitortuak. Nazioarteko zuzenbideanazioarteko kortesian ere isla daitekeen arren -harreman onak izateko eta elkar ezagutzeko estatuek hartutako jardunak-, tradizio horiek ez dira juridikoki lotesleak. Sistema juridiko nazional baten eta nazioarteko zuzenbidearen arteko harremana eta elkarrekintza konplexua eta aldakorra da. Zuzenbide nazionala nazioarteko zuzenbide bihur daiteke tratatuek nazioz gaindiko auzitegiei jurisdikzio nazionala ahalbidetzen dietenean, hala nolaGiza Eskubideen Europako Auzitegiari edoNazioarteko Zigor Gorteari.Genevako Hitzarmenek eta antzeko tratatuek diote legedi nazionala tratatuaren xedapenetara egokitu behar dela. Lege edo konstituzio nazionalek nazioarteko betebehar juridikoak legeria nazionalean aplikatzea edo integratzea aurreikus dezakete.
Antzinaroan jada lehenengo nazioarteko zuzenbidearen aurrekariak ezarri ziren[3], eta estatuek historia luzea dute estatuen arteko akordioak negoziatzen. Hasierako marko batantzinako erromatarrek kontzeptualizatu zuten, etaius gentiumaren ideia hori nazioarteko zuzenbidearen kontzeptu modernoa ezartzeko erabili dute hainbat akademikok. Erregistratutako lehen adibideen artean,Lagash etaUmmako (K.a. 3100 inguru)hiri-estatumesopotamikoen arteko bake-itunak daude, etaEgiptoko faraoiaren,Ramses II.aren, etaHititen erregearen,Ḫattušili III.aren arteko akordio bat, K.a. 1279an amaitua[2].Antzinako Grezian, lehen bake-hitzarmenetako asko beren hiri-estatuen artean negoziatu ziren, eta, batzuetan, inguruko estatuekin[4][5].Erromatar Inperioak nazioarteko zuzenbiderako lehen esparru kontzeptuala ezarri zuen, jus gentium delakoa, Erroman bizi ziren atzerritarren estatusa eta atzerritar etaerromatar herritarren arteko harremanak arautzen zituena[6][7]. Greziarzuzenbide naturalaren kontzeptua hartuz, erromatarrekjus gentium unibertsala bezala ulertzen zuten[8]. Hala ere, nazioarteko zuzenbide modernoa ez bezala, erromatar jendearen zuzenbidea atzerritarrekin eta atzerritarren arteko harremanei aplikatzen zitzaien, eta ez Estatuak bezalako unitate politikoen artekoei[9].
