« [priCharles de Gaulle] En la 1960-aj jaroj dum periodo de la pleja akriĝo de liaj kontraŭdiroj kunUsono, iĝismodaakuzi la francan prezidanton jemegalomanio. Efektiveproblemo, kiu staris antaŭ li, estis tute kontraŭa: kiel restarigisenton de propra signifo ĉe la lando,suferanta amaron demalvenko kaj senton de vundebleco… Kvankam formaleFrancio finis la [Duan]mondmiliton kiel unu el la venkintoj, francaj gvidantoj tro bone sciis ke ĝi estis savita ĉefe per penoj de aliaj. »