Ĉi tiu artikolo bezonaspoluradon, ĉar ĝi montras stilajn kaj/aŭ gramatikajn kaj/aŭ strukturajn problemojn, kiuj ne konformas alstilogvido.La priskribo de la problemo troviĝasĉi tie. Bonvoluŝanĝi la enhavon por plibonigi la artikolon.
En la moderna epoko, lapanĝaba kaj la angla lingvoj signife influis la urduan vortprovizon. Urduo evoluis precipe en la okcidenta parto de la barata gubernioUtar-Pradeŝo, sed ekformiĝis dum la 13-a jarcento kaj poste dum lamogola imperio (1526–1858) en lahinda subkontinento.
Lingvistoj ofte klasifikas urdoon kiel norman variaĵon de la hindustana dialektaro (aŭhindustana lingvo). Oni ankaŭ nomas tiun norman variaĵon "kharibola". Oficialaj aprobitaj versioj de lahindia kaj urduo estas gramatike identaj kun la kharibola.
Ĝenerale, tamen, la lingvonomo "urduo" povas inkluzivi aliajn variaĵojn. La origina lingvo de la mogoloj estis tjurka, sed post sia alveno ensuda Azio, ili adoptis unue la persan kaj poste urdon.
La vortourdu ŝajne devenas el la tjurka aŭ mongola vortoordu, kiu signifas "armea tendaro". Ĝi ekhavis sian nomon de la bazaro "Urdu Bazar" proksime al laruĝa fortikaĵo enDelhio.
Oni ofte kontrastigas urduon kun lahindia, plia normigita formo de la hindustana. La ĉefaj diferencoj inter la du estas, ke la norman urduon oni skribas en lapersaraba alfabeto, kaj ĉerpas multajn vortojn el la persa kaj araba lingvoj. Kontraste, la norman hindian oni konvencie skribas per lanagaria skribo, kaj prenas pli da vortoj el la sanskrita. Tial kelkaj lingvistoj konsideras la urduan kaj hindian kiel du normigitaj formoj de la sama lingvo. Tamen, aliaj lingvistoj klasifikas ilin en malsamaj kategorioj pro socilingvistikaj diferencoj.
Troviĝas inter 60 kaj 80 milionoj da denaskaj parolantoj de urduo. 11 milionoj (1993) enPakistano kaj 52 milionoj (2001) enBarato parolas kiel denaskan lingvon. Grandaj nombroj de denaskaj parolantoj de urduo troviĝas ankaŭ enBangladeŝo, laUnuiĝintaj Arabaj Emirlandoj kaj enBritio.
LaUrdua ortografio estas bazita sur tiu de lapersa lingvo, kun pluraj aldonoj kaj modifoj pro la lingva diferenco inter la persa lingvo kaj urduo. Ĝi estas arab-bazaskribsistemo, skribita dedekstre maldekstren (escepte de ciferoj). Mallongaj vokaloj ne estas markitaj (krom la uzo de vokalpunktoj, kiuj estas malofte uzataj), kaj la prononco estas ĝenerale ambigua. Arab- kaj pers-devenaj vortoj estas skribataj laŭ la origina literumado.
Kvar dialektoj de urduo estas konataj: la dakhana, pinĝara, rekhta kaj kharibola. La dakhanan oni parolas en la ebenaĵo Deccan en suda Barato. Karakterizas ĝin vortprovizo de latelugua kajmaratha lingvoj. La rekhta estas la variaĵo uzata en la urdua poeziaĵo, kaj oni foje nomas ĝin aparta dialekto. La norma kharibola estas parolata en Barato ĉirkaŭ Delhio kajLaknaŭo, kaj en Pakistano ĉirkaŭKaraĉio kajLahoro.
Jam de la 14-a jarcento verkistoj ekuzis urduon. La literaturo floris en diversaj ĝenroj. En la fruaj jardekoj de la 20-a jarcento ekaperis la ĝenro de lanovelo. Inter la pioniroj de tiu ĝenro estisMunshi Premchand kajSadat Hassan Manto.
