LaNigra milvo (Milvus migrans) estasrabobirdo el familio deAkcipitredoj, kiu enhavas ankaŭ cirkuojn, buteojn, aglojn kaj aliajn tagajn rabobirdojn kaj el subfamilio deMilvenoj. Malkiel aliaj membroj de la grupo, ili estas oportunemaj ĉasistoj kaj emaj ankaŭ alkadavraĵoj. Ili pasas multan tempon ŝvebe kaj glitecfluge sur termikaj aerfluoj serĉe de manĝo. Ties angulaj flugiloj kaj distinga forka vosto faras ilin facile identigeblaj. Tiumilvo estas amplekse distribuata tra moderklimataj kaj tropikaj partoj deEŭrazio kaj partoj deAŭstralazio, kies populacioj de moderklimataj regionoj tendencas migranti. Estas agnoskataj kelkaj subspecioj. La eŭropaj populacioj estas malgrandaj, sed la sudaziaj populacioj estas grandaj.
La Nigra milvo estas facile diferencebla disde laRuĝa milvo pro plimalgrando (ĉ. 56 cm),malpli forka vosto, preskaŭ kvadrata kaj plimalhela plumaro (malhelbruna) sen ruĝeco. La blanka parto, kiun havas Ruĝa milvo subflugile, estas nur iom pli helbruna ĉe la Nigra milvo. Sed de malproksime kaj dum flugo ili estas iom similaj.
Vostokomparo: Nigra milvo (live) Ruĝa milvo (dekstre)Nigra milvo en NepaloKapo deMilvus migrans
Ambaŭ seksoj estas similaj. La supra plumaro estas malhelbruna sed la kapo kaj kolo tendencas esti pli palaj (blankecaj) kun bruna strieco kaj pli malhelbruna frunto kaj vango. La flugilpintoj estas nigraj, la mezo de flugilplumoj estas hela dum la resto de la flugiloj estas malhelbrunaj. La subaj partoj de la korpo estas palbrunaj, kaj pli helaj al la mentono. La korpoplumoj havas malhelajn bordojn kiuj havigas striecan aspekton. Lavaksaĵo kaj buŝo estas flavaj sed la beko estas nigra (malkiel ĉe laFlavbeka milvo). La kruroj estas flavaj kaj la ungoj estas nigraj.
Ili havas distingan akran fajfon sekve de rapida kria alvoko.[1]
Ŝajne la Ruĝa milvo povas reproduktiĝi kun Nigra milvo dum kaptivado se apudege kunigitaj. Ŝajne similo okazas libere enKaboverda Insularo. Ruĝaj milvoj estis konsiderataj aparta specio en Kaboverda Insularo, nome Kaboverda milvo (Milvus fasciicauda).[2] Tamen lastatempaj DNA studoj faritaj en muzeaj ekzempleroj pruvas, ke ili estas nediferenceblaj de aliaj Ruĝaj milvoj, spite morfologiaj diferencoj. Ĉiukaze hibridiĝaj ebloj konfuzigas la situacion. Eblas konsideri tie apartan subspecion de Nigra milvo (M. migrans fasciicauda) ĉiukaze formortinta; nunaj ekzempleroj estus vere hibridaj.
Tamen lastatempaj DNA studoj sugestas, ke la flavbekaj afrikaj subspecioj de Nigra milvo,M. m. parasiticus kajM. m. aegyptius sufiĉe malsimilas disde la eŭraziaŭstralazia branĉo kaj povus esti konsiderataj apartaj specioj, nomeFlavbeka milvo,M. aegyptius.[3] Ili loĝas traAfriko escepte ĉe la baseno de laKongo kaj en laSahara Dezerto.
Kelkaj studoj sugestas, ke la aziaM. m. lineatus, foje apartigita kielNigrorela milvoM. lineatus, ne estas tiom specifa por esti konsiderata aparta specio.[4]
OrientaPakistano orienten tra tropikaBarato kajSrilanko al Hindoĉinio kajMalaja Duoninsulo.Loĝantaj birdoj. Malhelbruna milvo troviĝanta tra la tuta subkontinento. Povas esti vidata cirkle ŝvebante sur urbaj areoj. Facile distingebla pro malmulte forka vosto. La nomoParia originas el la hindia kastosistemo kaj pro tio la uzado de tiu nomo estis nevolata.[5][6]
Paria milvoMilvus migrans govinda, la hinda raso de Nigra milvo
Temas pri tre disvastigata specio en tropikaj kaj mezaj regionoj deMalnova Mondo, tio estas Eŭropo, Azio, Afriko escepte de Sahara Deserto, kaj Aŭstralazio, sed kurioze ne ĉirkaŭIndonezio.
La moderklimataj eŭropaj kaj centraziaj birdoj (subspeciojM. m. milvus kaj Nigrorela milvoM. m. lineatus respektive) estas migrantaj, translokiĝante tropiken vintre, sed tropikaj subspecioj de pli varmaj regionoj kiaj la afrikaM. m. parasiticus, la hindaM. m. govinda kaj la aŭstralazia Forkovosta milvoM. m. affinis estas de loĝantaj birdoj. En kelkaj regionoj koincidas loĝantaj kaj migrantaj subspecioj.
En kelkaj areoj kiajBritio, La Nigra milvo ĉeestas nur kiel vaganto en migrado. Tiuj birdoj estas kutime de la nomiga raso, sed en novembro de 2006 oni trovis junulon de la orientalineatus, ne antaŭe registrata en okcidenta Eŭropo, enLincolnshire.[7]
EnBarato, la populacio deM. m. govinda estas ege granda ĉefe en areoj de alta homa populacio. Tie la birdoj evitas la tre dense arbarajn regionojn. Studo de 1967 en la 150 km² de la urbo de Nova Delhi produktis ĉirkaŭkalkulon de 2200 parojn aŭ preskaŭ 15 por km².[1][8]
EnHispanio, la populacio malpliiĝis pro diversaj tialoj, sed lastatempe iom rekuperiĝis. Pro protektado de la specio kaj pli akurata popolnombrado en 2022 la nombroj ege pliiĝis ĝis 261 116 individuoj en la trapasejo de laĜibraltara Markolo (en 2021 nur 215 842).[9]
Ili estas pli sociaj ol Ruĝa milvo: fine de somero kuniĝas poare antaŭ elmigro kaj vintre ĉefe por nutri sin. Ili superflugas akvon plie ol Ruĝa milvo.
Nigraj milvoj predas vivajn bestetojn kielfiŝojn kaj manĝas ankaŭkadavraĵojn.
Nigraj milvoj estas plej ofte vidataj dum aerglitado kaj ŝvebado sur termikaj aerfluoj dum ili serĉas mangon. La flugo estas flosanta kaj la birdo glitadas facile kaj ŝanĝas direkton ankaŭ facile. Ili flugofalas havante suben la krurojn for kapti malgrandajn vivantajn predojn,fiŝojn, rubaĵojn kajkadavraĵojn. Ili estas oportunemaj ĉasistoj kaj oni scias, ke ili prenas birdojn,vespertojn kaj rodulojn.[10]
Ili estas allogataj de fumo kaj fajro, el kie ili serĉas fuĝintajn predojn.[11] Tiu kutimo kredigas aŭstraliajn indiĝenojn ke milvoj disvastigas incendiojn per prenado de bruligantaj bastonetoj por faligi ilin sur seka herbo.[12] La barataj populacioj estas bone adaptataj vivi en urboj kaj troviĝas en dense loĝataj areoj. Grandaj nombroj povas esti vidataj ŝvebante sur termikaj aerfluoj super urboj. En kelkaj lokoj ili pretas flugofali kaj kapti manĝerojn tenatajn de homoj.[1][13]
Nigraj milvoj enHispanio predas idojn de akvobirdoj ĉefe dum somero por manĝigi siajn idojn. Oni notis ankaŭ predadon de nestoj de aliaj paroj de Nigra milvo.[14] Oni vidis ankaŭ milvojn kapti kaj kunporti nestojn deBaja ploceo kiel klopodo por akiri ovojn aŭ idojn.[15]
Vintre la Nigraj milvoj formas grandajn komunajn ripozantarojn. Tiuj aroj povas ĉirkaŭflugi antaŭ setliĝi ĉe la ripozejo.[13] Dum migrado la Nigra milvo havas grandan emon formi grandajn arojn pli ol aliaj migrantaj rabobirdoj, ĉefe antaŭ fari trapason super akvo.[16] EnBarato la subspeciogovinda montras grandajn sezonajn fluktuojn kun plej altaj nombroj vidataj el julio al oktobro, post la pluvsezono demusonoj, kaj oni sugestis, ke ili faras lokajn movojn kiel reago al granda pluvokvanto.[17]
Lareprodukta sezono de la Nigraj milvoj en Barato komencas en vintro, kajelnestiĝo okazas antaŭ lamusonoj. La nesto estas nelaborita platformo el bastonetoj kaj tolaĵoj sur arbo. Nestolokoj povas esti reuzataj en sinsekvaj jaroj. Eŭropaj birdoj reproduktiĝas somere. Birdoj de italiajAlpoj tendencas konstrui siajn nestojn ĉe akvo en deklivaj klifoj aŭ altaj arboj.[18] Nestorientigo povas rilati al vento kaj pluvodirekto.[19] La nestoj povas esti foje ornamataj per brilaj materialoj kiaj blankaplasto kaj studo en Hispanio sugestas, ke tio povus ludi rolon por forsignali aliajn milvojn.[20]
Post pariĝado, la masklo ofte kopulacias kun la ino. Nekontrolitaj inoj povas esti alproksimigataj de aliaj maskloj, kaj eksterparaj kopulacioj oftas. Maskloj revene el manĝada foresto ofte kopulacias, ĉar tio pliigas la ŝancojn ke iliaspermo fertilizu la ovojn pli ol tiu de alia masklo.[21] Kaj masklo kaj ino partoprenas en nestokonstruado,kovado kaj idozorgado.
La tipa ovaro estas de 2 aŭ foje 3 ovoj.[13][22] La periodo de kovado varias el 30–34 tagoj. La idoj de la barata populacio restas neste dum preskaŭ du monatoj.[23] La idoj eloviĝintaj malfrue en eŭropaj populacioj ŝajne elnestiĝas pli rapide. Idozorgado fare de gepatroj ankaŭ rapide malpliiĝas pro neceso de plenkreskuloj migri.[24][25]
La idoj montras agresemon unu kontraŭ alia kaj ofte la plej malforta povas esti mortigata, sed la gepatroj ŝajne manĝigas prefere la plej malgrandajn idojn ĉe eksperimente ŝanĝitaj nestoj.[26] Eloviĝintaj idoj havaslanugon (prepennae) kiu estas flavecbruna en dorso kaj nigra ĉirkaŭokule, dum sablokolora en kapo, kolo kaj subaj partoj. Tio estas anstataŭata de brunecgriza dua lanugo (preplumulae). Post 9 al 12 tagoj la dua lanugo aperas en la tuta korpo escepte ĉe la kapopinto. Korpoplumoj ekaperas post 18 al 22 tagoj. Kapoplumoj rimarkindas el la 24a al la 29a tago.
La idoj komence manĝas manĝon falitan sur la nesto kaj ekŝiras vianderojn post 33–39 tagoj. Ili kapablas stari sur kruroj post 17–19 tagoj kaj ekmovas flugilojn post 27–31 tagoj. Post 50 tagoj ili ekmoviĝas al branĉoj proksime de la nesto.[27][28] Tiuj birdoj kapablas reproduktiĝi post sia dua jaro.[23] Gepatraj birdoj gvardias sian neston kaj plonĝas agreseme kontraŭ entruduloj. Homoj kiuj entrudas al la nesto ŝajne estas rekonataj de la birdoj kaj individue atakotaj.[29]
Nigrorelaj milvoj enJapanio ŝajne akumulis preskaŭ 70% dehidrargo en siaj plumoj akumulita el polua manĝo, kaj elpelas ĝin dum la plumoŝanĝo.[30] Nigraj milvoj ofte ripozas sur elektraj kabloj kaj estas oftaj viktimoj de elektrokutado.[31][32] Ties kutimo flugofali por pluki mortintajnrodulojn aŭ aliajnŝosemortintojn estas tialo de kolizio kun veturiloj.[33] Oni notis kazojn de amasvenenado kiel rezulto manĝi venenitajnkampomusojn en agrikulturaj kampoj.[34] Ili estas ankaŭ grava ĝenado en kelkajflughavenoj, kie ties grando pliigas la eblojn de hazardabirdofrapo.[35]
Kiel plej parto de birdospecioj, ankaŭ ili havasparazitojn, el kiuj oni konas kelkajn speciojn de endoparazitajtrematodoj[36] kaj kelkaj specioj deDigenea kiuj estas transmitataj pere de fiŝoj.[37][38][39]
Oni registris birdojn kun nenormala disvolvigo de la duaranga supra makzelo en la subspeciojgovinda[40] kajlineatus.[41]
↑Schreiber, Arnd; Stubbe, Michael & Stubbe, Annegret (2000). “Red kite (Milvus milvus) and black kite (M. migrans): minute genetic interspecies distance of two raptors breeding in a mixed community (Falconiformes: Accipitridae)”,Biological Journal of the Linnean Society69 (3),p. 351–365.doi:10.1006/bijl.1999.0365.
↑Hollands, David. (1984)Eagles, hawks, and falcons of Australia. Nelson.ISBN 0170064115.
↑Chisholm AH (1971). “The use by birds of tools and playthings”,Vict. Nat.88,p. 180–188.
↑13,013,113,2Ali, S & S D Ripley. (1978)Handbook of the birds of India and Pakistan,2‑a eldono1, Oxford University Press, p. 226–230.ISBN 0195620631.
↑Veiga, J. P. kaj Hiraldo, F. (1990). “Food habits and the survival and growth of nestlings in two sympatric kites (Milvus milvus andMilvus migrans)”,Holarct. Ecol.13,p. 62–71.
↑Mahabal, Anil & DB Bastawade (1985). “Population ecology and communal roosting behaviour of pariah kite Milvus migrans govinda in Pune (Maharashtra)”,J. Bombay. Nat. Hist. Soc.82 (2),p. 337–346.
↑Sergio, Fabrizio; Paolo Pedrini kaj Luigi Marchesi (2003). “Adaptive selection of foraging and nesting habitat by black kites (Milvus migrans) and its implications for conservation: a multi-scale approach”,Biological Conservation112 (3),p. 351–362.doi:10.1016/S0006-3207(02)00332-4.
↑Viñuela J & C Sunyer (1992). “Nest orientation and hatching success of Black Kites Milvus migrans in Spain”,Ibis134 (4),p. 340–345.doi:10.1111/j.1474-919X.1992.tb08013.x.
↑Sergio, F; J. Blas; G. Blanco; A. Tanferna; L. López; J. A. Lemus; F. Hiraldo (2011). “Raptor Nest Decorations Are a Reliable Threat Against Conspecifics”,Science331 (6015),p. 327–330.doi:10.1126/science.1199422.
↑Koga, K. and Shiraishi, S. (1994). “Copulation behaviour of the Black KiteMilvus migrans in Nagasaki Peninsula”,Bird Study41 (1),p. 29–36.doi:10.1080/00063659409477194.
↑Kimiya Koga, Satoshi Siraishi and Teru Aki Uchida (1989). “Breeding Ecology of the Black-eared KiteMilvus migrans lineatus in the Nagasaki Peninsula, Kyushu”,Jap. J. Ornithol38,p. 57–66.doi:10.3838/jjo.38.57.
↑Bustamante J. & Hiraldo F. (1989). “Post-fledging dependence period and maturation of flight skills in the Black KiteMilvus migrans”,Bird Study56,p. 199–204.
↑Viñuela, Javier (1999). “Sibling aggression, hatching asynchrony, and nestling mortality in the black kite (Milvus migrans )”,Behavioral Ecology and Sociobiology45 (1),p. 33–45.doi:10.1007/s002650050537.
↑Desai, J. H. & A. K. Malhotra (1980). “Embryonic development of Pariah KiteMilvus migrans govinda”,J. Yamashina Inst. Ornith.12,p. 82–86.
↑Malhotra,AK (1990). “Site fidelity and power of recognition in Pariah KiteMilvus migrans govinda”,J. Bombay Nat. Hist. Soc.87 (3),p. 458.
↑Honda, K; T Nasu & R Tatsukawa (1986). “Seasonal changes in mercury accumulation in the black-eared kite, Milvus migrans lineatus”,Environmental Pollution Series A, Ecological and Biological42 (4),p. 325–334.doi:10.1016/0143-1471(86)90016-4.
↑Ferrer, Miguel; Manuel de la Riva and Javier Castroviejo (1991). “Electrocution of Raptors on Power Lines in Southwestern Spain”,Journal of Field Ornithology62 (2),p. 181–190.
↑ (1977) “Mass mortality of birds of prey caused by Azodrin, an organophosphorus insecticide”,Biological Conservation11,p. 163.doi:10.1016/0006-3207(77)90001-5.
↑Owino A; N Biwott;G Amutete (2004). “Bird strike incidents involving Kenya Airways flights at three Kenyan airports, 1991-2001”,African Journal of Ecology42 (2),p. 122–128.doi:10.1111/j.1365-2028.2004.00507.x.
↑Karyakarte PP (1970). “A new species of Echinochasmus (Trematoda: Echinostomatidae) from the kite,Milvus migrans (Boddaert), in India”,Rivista Parassitol.31 (2),p. 113–6.
↑Seo M;Guk SM; Chai JY;Sim S; Sohn WM (2008). “Holostephanus metorchis (Digenea: Cyathocotylidae) from chicks experimentally infected with metacercariae from a fish, Pseudorasbora parva, in the Republic of Korea”,The Korean Journal of Parasitology46 (2),p. 83–6.doi:10.3347/kjp.2008.46.2.83.
↑ (2007) “The life cycle of Mesostephanus indicum Mehra, 1947 (Digenea: Cyathocotylidae)”,Parasitology Research101 (4),p. 1015–1018.doi:10.1007/s00436-007-0579-7.
Desai, J. H. & A. K. Malhotra (1982) Annual gonadal cycle of Black Kite Milvus migrans govinda. J. Yamashina Inst. Orn. 14: 143-150.
Hardy, J. 1985. Black Kite capturing small passerines. Australasian Raptor Association News 6:14.
American Ornithologists' Union (AOU) (2000): Forty-second supplement to the American Ornithologists' Union Check-list of North American Birds.Auk117(3): 847–858.DOI: 10.1642/0004-8038(2000)117[0847:FSSTTA]2.0.CO;2
Crochet Pierre-André (2005). “Recent DNA studies of kites”,Birding World18 (12),p. 486–488.
Forsman Dick (2003). “Identification of Black-eared Kite”,Birding World16 (4),p. 156–60.
Hans-Günther Bauer kaj Peter Berthold:Die Brutvögel Mitteleuropas. Bestand und Gefährdung. Aula-Wiesbaden 1998 S. 88-89,ISBN 3-89104-613-8
Mark Beaman kaj Steven Madge:Handbuch der Vogelbestimmung. Europa und Westpaläarktis. Ulmer-Stuttgart 1998. S 181 und 232,ISBN 3-8001-3471-3
James Ferguson and David A. Christie:Raptors of the World. Houghton Mifflin Company Boston, New York 2001. pp 381–386; 92,ISBN 0-618-12762-3
Dick Forsman:The Raptors of Europe and The Middle East. Christopher Helm London 2003. S. 65-76ISBN 0-7136-6515-7
Urs N. Glutz von Blotzheim (Hrsg.): Handbuch der Vögel Mitteleuropas. Bearb. u. a. von Kurt M. Bauer und Urs N. Glutz von Blotzheim. 17 Bde. in 23 Tln. Akadem. Verlagsges., Frankfurt am Main 1966 ff., Aula-Verlag, Wiesbaden 1985 ff. (2. Aufl.). Bd. 4 Falconiformes. Aula-Verlag, Wiesbaden 1989 (2. Aufl.). S. 97-136,ISBN 3-89104-460-7
Theodor Mebs kaj Daniel Schmidt:Die Greifvögel Europas, Nordafrikas und Vorderasiens. Biologie, Kennzeichen, Bestände. Franckh-Kosmos Verlags GmbH&Co. KG, Stuttgart 2006. S. 331-339,ISBN 3-440-09585-1
Rudolf Ortlieb:Der Schwarzmilan. Neue Brehm Bücherei Bd 100. Westarp Wissenschaften Hohenwarsleben 1998,ISBN 3-89432-441-4
M. Schmidt & R. Schmidt (2006): Langjährig erfolgreiches Mischbrutpaar von Schwarz- (Milvus migrans) und Rotmilan (Milvus milvus) in Schleswig-Holstein. Corax 20: 165-178.
Jochen Walz:Rot-und Schwarzmilan. Flexible Jäger mit Hang zur Geselligkeit. Sammlung Vogelkunde im Aula-Verlag. Aula Wiebelsheim 2005,ISBN 3-89104-644-8
Viktor Wember:Die Namen der Vögel Europas. Bedeutung der deutschen und wissenschaftlichen Namen. Aula-Wiebelsheim 2005. S. 62,ISBN 3-89104-678-2
.jpg)
