Kino (oficiala vorto) estas arto dekinematografio (el laantikva greko “κίνημα” (movo) kaj “γράφειν” (skribi)). Kinematografio estas resuma nomo por ĉiuj agadoj rilataj alkamerao,filmo kaj filmado (produktado de filmoj, metodoj kaj procedoj de filma teĥniko, organizado de distribuo, vendado).Kameraado estas fako pli speciala rilatante al la laboro dekameraisto.
La vorto "kinematografio" estas uzata ankaŭ prifilmoj kaj registrado de rapidaj movoj kun alta bildafrekvenco (ekz. por esplorado de eksplodoj).
LaŭFrancisko Azorín,kinematografo estasAparato por projekcii moviĝantajn bildojn sur ekranon.[1] Li indikasetimologion el la grekakinema + graphos (mova bildo). Kaj li aldonas la terminojnkinematografejo aŭkinejo porSalono, teatreto, loko por projekciaj spektakloj;kinetofono, porparolanta filmo.[2]
Kinematografio estas bazita sur la biologia neperfekteco de la homa organismo, precipe envidkapablo, kiun kaŭzas la t.n.inerto de la homa okulo. Tiu ĉi fiziologia neperfekteco poste kaŭzas, ke rapida alternado de projekciataj bildoj dum tre mallonga tempa periodo montriĝas al lacerbo pere de laoptika nervo kiel neinterrompita agado (la bildo ne ŝiriĝas kaj ĝi estas perceptata per la cerbo kiel kontinua movo). Tiu ĉi interesafiziologia fenomeno estas hodiaŭ uzata ne nur en klasika kinematografio, sed ankaŭ dum spektado detelevidilo kaj bildoj vidigataj perkomputila ekrano. Filmoj utiligas tiun efekton, projekciante pli ol 10 bildojnsekunde (kutime 24), kio kreas en la cerboiluzion de movado (en televido: 25 bildoj sekunde).
Eksperimenta kinarto, aŭ pli simple eksperimenta kino, estas tiu kiu ampleksigas aŭ movas la limojn de la konvencia esprimmaniero de la kinarto kaj ĉefe de la rakonta kino tradicie strukturita ĉirkaŭ historia intriga rakonto, respektante eble nur la skeleton de scenaro, uzante novajn rimedojn por esprimi kaj sentigi emociojn, espertojn, sentojn, mondorigardojn, kritikojn al la propra kinarto ktp. En multaj filmoj, la rakonto permesas vojon al eksperimentoj de tipo forma, kaj oftas la uzado de plastikaj aŭ ritmaj rimedoj, ligite al la traktado aŭ manipulado de la figuro aŭ la sono.
Kiel kroma profesio ekde la plej fruaj epokoj de la kino kiel jam industria komerco, oni povas konsiderigazetojn pri kino kiel grava parto de la kina etoso. La celo estis de ĉiam duobla: nome propagandi filmojn, aktorojn, reĝisorojn ktp., kaj informi pri profesia kritikaro, disvolvigo de la filmado, novaĵoj pri la ricevo de ĉiu filmo, ktp. Vidu ekzemple artikolon priSight & Sound.
La iluzioj aŭ vidotrukoj uzitaj en kino, televido, teatro, videoludoj, kaj similaj industrioj simulilaj de imagitaj okazaĵoj en rakonto aŭ virtuala mondo estas tradicie nomitajspecialaj efektoj.
Figuranto aŭstatisto estas terminoj uzataj en la medio de spektakloj por la persono sen kategorio de aktoro kiu aperas nur fone kaj ne parolas en aŭdebla dialogo.
