Kalidaso (Hindie कालिदास, transliterateKālidāsa,skr.servisto de la diinoKāli), ĉirkaŭ375 ĝis415, estishinda kortegapoeto kaj dramverkisto. Liaj verkoj apartenas al la klasikasanskrita literaturo. Li estas vaste rigardita kiel la plej granda poeto kaj dramisto en lasanskrita lingvo. Lia aktiva periodo (floruit) ne povas esti datita kun precizeco, sed plej verŝajne ĝi estis ene de la 5-a-jarcento p.K.[1]
Kalidaso estas elstarulo de lahindia literaturo kaj la hinda drama arto. Li estas konata precipe pro siaj tri konservitaj versdramoj pri romaneca amo:Ŝakuntala estas la plej konata el ili. Krome li verkis dueposojn kaj multajn poemojn, kiuj distingiĝas pere de siaj naturaj priskriboj kaj emocia travivaĵo. La verkoj de Kalidasa estis tradukitaj unuafoje en lagermanan kajanglan lingvojn. Kalidaso influis superSchiller kajGoethe. Multaj poemoj atribuataj al Kalidaso verŝajne ne devenas de li. Li verkis elstare en ĉiuj grandĝenroj de literaturo.
Akademiuloj konjektis, ke Kalidaso eble loĝis aŭ proksime de laHimalajo, aŭ en la najbareco deUjjain, aŭ enKalinga. La tri konjektoj estas bazitaj respektive sur la detala priskribo fare de Kalidaso de la Himalajo en siaKumārasambhava, la elmontro de lia amo por Ujjain enMeghadūta, kaj liaj tre laŭdantaj priskriboj de Kalingana imperiestro Hemāngada enRaghuvaṃśa (sesasargao).
La poemoj de Kalidaso sugestas, ke li estisbramano (pastro). Sed de lia vivo oni konas precize neniom, ĉar ĉiu fontoj pri li estas nurlegendoj. Laŭ siaj propraj diroj, en sia junaĝo li estis fame konata pro siabeleco, kio ebligis, ke princino nomita Vidiottama enamiĝis al li kaj petis edziniĝon al li. Estas kredite, ke tamen li estis de malriĉa deveno kaj malklera dekomence, kaj edziĝinta al tiu princino kaj defiita fare de lia edzino, kiu hontis pri liatoskeco kajmalklereco, studispoezion por iĝi grandapoeto.[5] Aliaj diras, ke foje la princino Vidiottama traktis lin sarkasme, kaj tiu volis memmortigi sin per ĵeto alputo. En tiu momento li petis helpon al sia diinoKali, kaj li estis premiita per subita kaj eksterordinara donaco de poezia kapablo. La nomo de Kalidasa ("servisto de la diino Kali", devenas el kali: ‘la nigrulino’, kaj dasá: ‘sklavo’) povus esti simplepseŭdonimo bazita en ladevoteco kiun sentis la poeto al sia adorita diino. Fakte oni ne konas la originan nomon de Kalidaso. La nomo de la saĝulino Vidiottama probable estis ankaŭ nur indiko de ŝia vera neekzistado historia, ĉar ĝi signifas ĝuste ‘saĝula’, nome vidiá: ‘kono, sciaro’, kaj ut-tama: ‘suprema’ (‘trans la nescio’).
Kalidaso fuĝis de la regno kaj en Uĝain eniris al la servo de la reĝo Vikramaditia kiel kortega poeto. Li iĝis la plej brila el la "návaratna" (‘naŭjuveloj’) de la kortego de la reĝo Vikramaditia. La kolegaj aliaj saĝuloj estis Amara Simja, Dhanuan Tari, Ghata Karpara, Ksapanaka (‘nuda fastanto’, eble laastronomo ĝaina Siddha Sena), Ŝanku, la astronomo Varaja Mijira, Vara Ruĉi kaj Vetala Bhatta.
Kelkaj kredas, ke li vizitis la verkiston Kumaradasa, nome la reĝo deCejlono kaj, pro iom daperfido, Kalidaso estis murdita tie.[5] La nomo de lia edzino estis Vidyawati.
Unu el la legendoj atribuitaj al la vivo de Kalidaso meritas menciindon pro sia esenca intereso, kaj krome ĉar ĝi enhavas, kiel oni vidos, ion de historia vero, ĉar ĝi lokigas Kālidāsa enVaranasi, je 500 mejlojn for de la nuna urbo kie li sendube pasigis almenaŭ parton de sia vivo.
Laŭ tiu rakonto, Kālidāsa estis filo debramanoj. Je aĝo de ses monatoj, liorfiĝis kaj estisadoptita debovopaŝtisto. Li maturiĝis sen ricevi formalan edukadon, sed havante rimarkindan belon kajgracion. Okazis, ke la princino de Varanasi estis tre klera virino, kiu estis malakceptinta unu pretendanton post alian, inter ili la konsiliston de sia patro, ĉar neniu el ili atingis ŝian kulturan nivelon kiel saĝuloj kaj poetoj. La konsilisto planis kruelanvenĝon. Li kaptis la belan bovozorgiston surstrate, donis al li la vestaĵojn de saĝulo kaj akompanantaron de saĝuloj; sekve, li prezentis lin al la princino, post averti al li ke li tute ne ekparolu. La princino atentis pri lia beleco kaj ŝi restis vundita en la fono de siaanimo gapante pro lia obstinasilento, kiu al ŝi aspektis, kiel fakte estis, evidentigo de profundasaĝeco. Li ekdeziris edziniĝi al Kālidāsa, kaj kune iris al latemplo. Sed tuj post la celebro de laceremonio, Kālidāsa ekvidis bildon debovo. Tuj lia dekomenca edukformado estis troe por li, lasekreto malaperis, kaj la ĵusedzino ekkoleriĝis. Sed ŝi devis akcepti responde al la postuloj de Kālidāsa, kaj konsilis al li peti lernadon de poezio al la diinoKali. Tiu koncedis la peton, kaj la edukado kaj la poezia povo descendis mirakle loĝi ĉe la bovozorgisto, kiu dankeme ekprenis la nomon deKālidāsa, nome servisto de Kali. Komprenante, ke li devis tiun feliĉigan ŝanĝon en sia propra naturo al la princino, li ĵuris, ke li neniam traktos ŝin kiel sia mastro, kun profunda respekto, sed tute male sen familiareco. Tio estis pli ol tio kiun la damo negocis; ŝi denove ekkoleriĝis, kaj ŝi malbenis Kālidāsa ricevi la morton el mano de virino.
Post iom da tempo, la historio pluis, kaj la malbeno plenumiĝis. Iu reĝo verkis duonon dastrofo deverso, kaj proponis grandan premion al iu ajn poeto kiu povu finkompletigi ĝin dignece. Kālidāsa finkompletigis la strofon sen malfacilaĵo, sed virino kiun li amis malkovris liajn versojn, kaj avarema por la premio por si mem, murdis lin.
Alia legendo montras Kālidāsa kiel partoprenanto en pilgrimado al sanktejo deViŝnuo en la sudo de Barato, en akompanantaro de aliaj du famaj verkistoj, nome Bhavabhuti kaj Dandin. Alia legendo montras Bhavabhuti kiel samtempulo de Kālidāsa, kaj kiel jaluzo de la reputacio de la poeto malpli aŭstera. Tiuj historioj eble estas falsaj, ĉar certe la tri aŭtoroj ne estis samtempuloj, sed, tio montras ian instinton en la kredo kegenio serĉas genion.
Lia periodo estis ligita al la regado de iuVikramaditya. KajĈandragupta la 2-a (380 p.K. — 415 p.K.) kaj Skandagupta (455 p.K. - 480 p.K.), estis titolitajVikramaditya kaj la vivoperiodo de Kalidasa estis ligita al ilia regado.[6] Estis ankaŭ argumentite, ke Kalidaso vivis en la 1-a jarcento a.K. dum la periodo de aliaVikramaditya de Ujjain, sed nun estas ĝenerale akceptite, ke la periodo de Kalidaso falis inter 5-a kaj 6-a jarcentoj.[7] Lia nomo, kune kun poeto Bharavi, estas menciita en surŝtona surskribaĵo datita el la jaro 634, trovita ĉe Aihole, situanta en nuntempaKarnatako.[8]
Kālidāsa verkis tri prezentaĵojn. Inter ili,Abhijñānaśākuntalam ("De Ŝakuntala rekonita per ĵetono") estas ĝenerale rigardita kiel majstraĵo. Ĝi estis inter la unuaj sanskritaj verkoj tradukitaj en la anglan, kaj poste estis tradukita en multajn lingvojn.[9]
Ŝakuntalo haltiĝas por rigardi reen al Duŝjanta, Raja Ravi Varma (1848-1906).
Mālavikāgnimitram (Mālavikā kaj Agnimitra) rakontas la historion de Reĝo Agnimitra, kiu enamiĝas al la bildo de ekzilita servistino nomita Mālavikā. Kiam la reĝino malkovras la entuziasmon de sia edzo por tiu knabino, ŝi iĝas kolera kaj malliberigas Mālavikā, sed ĉar sorton havus tiu, Mālavikā estas fakte ver-naskita princino, tiel pravigante la aferon.
Abhijñānaśākuntalam (La ekkonilo de Ŝakuntala aŭ "DeŜakuntala rekonita perĵetono") rakontas la historion de la Reĝo Duŝjanta kiu, dum ĉasekskurso, renkontas Shakuntalā, la adoptitan filinon de saĝulo, kaj geedziĝas kun ŝi. Malbonŝanco trafas ilin kiam li estas alvokita reen por svati: Ŝakuntala, graveda kun ilia infano, preterintence ofendas alvojaĝantan saĝulon kaj altiras malbenon, de kiu Duŝjanta forgesos ŝin tute ĝis li vidas laringon kiun li forlasis kun ŝi. Sur sia ekskurseto al la tribunalo de Duŝjanta en progresinta stato de gravedeco, ŝi perdas la ringon, kaj devas veni foren nerekonita. La ringo estas trovita fare defiŝkaptisto kiu rekonas la reĝansigelon kaj resendas ĝin al Duŝjanta, kiu reakiras sian memoron pri Ŝakuntala kaj komencas rekoni ŝin. Post pli da penadoj, ili estas finfine reunuigitaj.
Vikramorvaśi (Pri Vikrama kaj Urvaŝi aŭ "Apartenanta al Vikrama kaj Urvaŝi") rakontas la historion de la mortonta Reĝo Pururavas kaj ĉielanimfo Urvaŝi, kiuj enamiĝas. Kiel eternulo, ŝi devas reveni al la ĉielo, kie malfeliĉa akcidento kaŭzas al ŝi esti sendita malantaŭen al la tero kiel mortonto kun la malbeno ke ŝi mortos (kaj tiel revenos al ĉielo) en la momento kiam ŝia amanto kondukos siajn okulojn sur la infanon kiun ŝi portos al li. Post serio de malbonŝancoj, inkluzive de la provizora transformo de Urvaŝi enviton, la malbeno estas levita, kaj la amantoj estas permesitaj resti kune sur la tero.
Raghuvaṃsa (La dinastio de la prapatroj deRamo aŭ "Dinastio de Raghu") estas epopeo pri la reĝoj de la Raghu-dinastio.
Kumārasambhava (La ekestiĝo de la milita dio aŭ Naskiĝo de "Kumara" aŭ Subrahmanja) priskribas la naskiĝon kaj adoleskecon de la diino Parvatio, kaj ŝian geedziĝon al senjoroŜivao.
Meghadūta (La nuba mesaĝisto) aŭMeghasāndesa estas la rakonto deJakŝo provanta sendi mesaĝon al sia amanto tranubo. Kalidaso atribuis tiun poemon al la "mandākrānta" mezurilo konata pro ĝia lirika dolĉeco. Ĝi estas unu el la plej popularaj poemoj de Kalidaso kaj oni verkis multajn komentaĵojn pri tiu verko.
Ṛtusaṃhāra (La maniero de la sezonoj) priskribas la ses tieajnsezonojn rakontante la travivaĵojn de du amantoj en ĉiu el la sezonoj.[10]
Saĝulo Durvasa malbenas Ŝakuntala, pentraĵo de B.P. Banerjee.
Inter ĉiuj verkoj de Kalidaso "Ŝakuntalo" estas eble la plej konata kaj influa super la cetero de la hindia kulturo kaj eĉ super la universala kulturo. La protagonisto de la verko estas Ŝakuntala, filino de la saĝulo Viŝvamitra kaj de la "apsara" (spirito de nuboj kaj akvoj) nome Menaka. Abandonita post nasko fare de siaj patroj, Ŝakuntala estis zorgita en izola ermitejo de la saĝa Kanva, kaj kreskas kiel bela sed naiva junulino.
Kiam Kanva kaj la alian maljunuloj de la ermitejo estas for pro pilgrimado, Duŝjanta, reĝo deHastinapuro, venas al ĉasado en la arbaro. Ĝuste kiam li estas ĉasontacervon, saĝulo Vaikhānas malhelpas tion dirante, ke la cervo estas el la ermitejo kaj ne devas esti ĉasata. Li respektema petas al la reĝo ne sagopafi. La reĝo obeas tion kion la saĝulo diris. Tiu tiam informas, ke ili estas kolektontaj brullignon por la ceremonia ofera fajro kaj proponas al li aliĝi. Ili tiam vidas la ermitejon de la saĝulo Kanva kaj decidas vizit la ermitojn. Tamen la reĝo decidas iri al tiu penta arbareto maskita kiel normalulo. Li ankaŭ haltigas la ĉaron iom for por ne ĝeni la ermitojn. En la ĝusta momento en kiu li eniras en la ermitejon kaj vidas Ŝakuntala, li iĝis kaptivita je ŝi, alparolas ŝin per kortega reĝa stilo, kaj finfine li edzinigas ŝin. Tuj, li devas foriri por zorgi pri la aferoj en la ĉefurbo. Ŝi ricevasringon el la reĝo, kion ŝi devos finfine prezenti al li kiam ŝi aperos en lia kortego por postuli sian lokon kiel reĝino.
Iam, la koler-preta saĝulo Durvasa alvenas kiam Ŝakuntala estas perdita en siaj pensoj, kaj ĉar ŝi tute ne atentas pri li, li malbenas ŝin per sorĉado al Duŝjanta kiu forgesos pri ŝia ekzistado. La nura oportno por Ŝakuntala estas montri al la reĝo lasigelringon kiun li estis doninta al ŝi.
Ploro de Ŝakuntala.
Ŝi poste veturas por renkontiĝi kun li, kaj devas trapasi riveron. La ringo perdiĝas kiam ĝi forfalas el ŝia mano kiam ŝi metas ĝin en la akvon ludeme. Je ŝia alveno, la reĝo estas nekapabla rekoni la personon al kiu li edziĝis kaj tial li malakceptas agnoski ŝin. Ŝakuntala estas abandonita de siaj kompanoj kiuj deklaras, ke ŝi devas resti kun sia edzo. Ili tiam revenas al la ermitejo.
Feliĉe, la ringo estas malkovrita fare de fiŝkaptisto en la ventro de fiŝo, kaj prezentas ĝin en la reĝa kortego. Duŝjanta komprenas sian eraron - tro malfrue. La ĵus konscia Duŝjanta estas postulita por lukti kontraŭ armeo de superpovulajAsuroj, kaj estas premiita fare deIndro per veturado tra la ĉielo. Nur reveninta al la Tero kelkajn jarojn poste, Duŝjanta trovas Ŝakuntala kaj Ŝian filon hazarde, kaj rekonas ilin.
En tiu historio estas troveblaj kelkaj rakontaj elementoj, kiu pasos al aliaj tre diversaj historioj, kaj plej verŝajne tra la persa kajaraba kulturoj al la okcidenta literaturo, kaj skriba kaj parola, ĝis enkadriĝi tute kongrue kun laromantismo, ekzemple la perditajuvelo kiun fiŝkaptisto trovos en ventro de kaptita fiŝo, la junul(in)o kiu malrespektas maljunul(in)on kaj estas pro tio punita ktp., kiuj pasos al lapopolrakontoj, kaj la amparo kiu separiĝas kaj reunuiĝos nur post kelkaj jaroj, kiu estas unu el la ĉefaj elementoj de la romantismaj literaturaj amhistorioj.
En aliaj versioj, speciale en tiu de 'Mahabharata', Ŝakuntala ne estas rekunigita ĝis la nasko de sia filo Bharata, kaj trovita de la reĝo kiam tiu ludetas kun lionidoj. Duŝjanta trafas la junan Bharata kaj demandas pri liaj gepatroj, kaj komprenas, ke Bharata estas fakte lia filo. Bharata estas praulo de la stirpoj de Kauravoj kajPandavoj, kiuj luktis la eposan militon de Mahabharata. Estas laŭ tiu Bharata el kioBarato ricevas sian nomon "Baratavarŝa", nome 'Lando de Bharat'.[11]
Montgomery Schuyler, Jr. publikigis bibliografion de la eldonoj kaj tradukoj de la Ŝakuntala dramo preparante sian laboron "Bibliografio de la Sanskrito-Dramo".[12][13] Schuyler poste kompletigis siajn bibliografiajn seriojn de la verkoj de Kalidaso kompilante bibliografiojn de la eldonoj kaj tradukoj de Vikramorvaçī kaj Mālavikāgnimitra.[14]
La traduko farita deWilliam Jones (1746–1794) de la dramo Sakuntalá atingis konsiderindan sukceson kaj inspiris al Goethe belan poeziaĵon.
Multaj akademiuloj verkis komentaĵojn pri la verkoj de Kalidaso. Inter la plej studitaj komentaĵoj estas tiuj de Kolāchala Mallinātha Suri, kiuj estis verkitaj en la15-a jarcento dum la regado de laViĝajanagarareĝo, Deva Raja la 2-a. La plej antikvaj konservitaj komentaĵoj ŝajnas esti tiuj de la kaŝmira akademiulo Vallabhadeva de la 10-a jarcento.[15] Eminentaj sanskritaj poetoj kiel Bāṇabhaṭṭa, Jayadeva kaj Rajaseĥara malŝparis laŭdon pri Kalidaso en siaj verkoj. Bonkonata sanskrita versaro ("Upamā Kālidāsasya ... ") laŭdas lian kapablon ĉeupamā, aŭkomparoj. Anandavardhana, tre honorita kritikisto, konsideris Kalidason kiel unu el la plej grandaj sanskritaj poetoj iam. De la centoj da antaŭ-modernaj sanskritaj komentaĵoj pri la verkoj de Kalidaso, nur frakcio estas nuntempe publikigita. Tiaj komentaĵoj montras signojn ke la poezio de Kalidaso estis ŝanĝitaj de sia origina stato tra jarcentoj de permana kopiado, kaj eventuale tra konkurantaj parolaj tradicioj kiuj kunekzistis kune kun la skriba tradicio.
Lev Ivanov vestita kiel Solor por la Unua Akto deLa Bajadero. Sankt-Peterburgo, 1877.
Abhijñānaśākuntalam de Kalidaso estis unu el la unuaj verkoj de hinda literaturo se temas pri iĝi konata enEŭropo. Ĝi unue estis tradukita al laangla kaj tiam de la angla al lagermana, kie ĝi estis ricevita kun miro kaj fascino fare de grupo de eminentaj poetoj, kiuj inkludisHerder kajGoethe.[16]
La verkaro de Kalidaso daŭre elvokis inspiron inter la artistaj etosoj de Eŭropo dum la fino de la 19-a jarcento kaj komenco de la 20-a jarcento, kiel konstatite per la skulptaĵo deCamille Claudel nomeŜakuntalo. La brita komponisto John Foulds (1880-1939) komponis muzikon por akompani la reprezentadon deŜakuntalo.
La artisto Koodiyattam kaj la akademiulo pri teatroĝenroNatya Shastra nome Māni Mādhava Chākyār (1899-1990) koreografiis kaj elfaris popularajn verkojn de Kalidaso kiajAbhijñānaśākuntala,Vikramorvaśīya kajMālavikāgnimitra.
La baleto "La bajadero" estas unu de la fundamentaj verkoj de la repertorio de la kompanioj de klasikadanco. La aŭstria komponisto Ludwig Minkus komponis muzikon al libreto bazita sur du dramoj de Kālidāsa. La libreto estis verkita de Sergei Ĥudekov kaj Marius Petipa, kiu kreis ankaŭ lakoreografion. Tiubaleto estis premierita en la Teatro Bolŝoj Kamennij de Sankt-Peterburgo la 23an de januaro 1877.
Kalidaso havis grandan influon sur kelkaj sanskritlingvaj verkoj, kaj ĝenerale sur la tuta barata literaturo.[17] Li influis partikulare superRabindranath Tagore. LA romantismo de Meghadutam estas trovebla en la poemoj de Tagore pri lamusonoj. Sanskritlingvaj verkoj de Kalidaso influis super la eŭropa literaturo de la fino de la 18-a kaj komenco de la19-a jarcentoj.[18] LaŭDale Carnegie, la patro de la Moderna Medicino Siro William Osler ĉiam havis sur sia labortablo poemon verkitan de Kalidaso.[19]
Oni scias el la verkoj de Kālidāsa ke li pasigis almenaŭ parton da sia vivo en la urboUjjain. Li referencas al Ujjain pli ol unu fojon, kaj tiel ke ne eblas fari tion se oni ne konas la urbon. Speciale en sia poemoLa mesaĝista nubo li parolas pri la ĉarmo de la urbo, kaj eĉ li ordonas al lanubo ke ĝi devojiĝu en sia longa veturado por ke ĝi nepre devas koni ĝin.
Oni scias ankaŭ ke Kālidāsa veturis etende tra Hindio. La kvara kanto deLa stirpo de Raghu priskribas itineron tra la tuta Hindio kaj eĉ ĝis regionoj kiuj estas trans la limoj de Hindio strikte konsiderita. Malfacilas kredi, ke Kālidāsa ne konsideru tiun itineron kiel ia tipo de "granda veturado", ĝis la punkto ke povus esti iom da vero en la tradicio kiu sendas lin al pilgrimado al suda Hindi. Ankaŭ la dektria kanto de la sama eposoLa mesaĝista nubo priskribas longajn veturojn tra Hindio, plejparte tra regionoj tre malproksimaj deUjjain. Estasmontoj kio plej impresas pli profunde. Liaj verkoj estas plenaj de referencoj alHimalajo.
La vivo kaj verkaro de Kālidāsa okazas en la "ora epoko" de la antikva hindia klasika kulturo. LaGupta Imperio sukcesis atingi potencon arigante en ununura unio tion kio antaŭe estis apartigitaj partoj. Dum ioma tempo, ĝi havigis protekton kontraŭ eksterlandaj invadoj, kaj tiele la ekonomio kaj la kulturo profitis oportunon de disvolvigo. La Gupta Imperio estis simbolo da transiro al lafeŭdisma sistemo, nome paso al fundamentaj ŝanĝoj de la socio.
Karaktera trajto de la hindia kulturo are konsiderita estas tieskonservismo. La novaj tendencoj ne produktas ŝanĝojn iel revoluciaj, kaj male ili aliĝas al la jam ekzistantaj strukturoj, vivas paralele kun tiuj. La antikvaj kredoj povas ekzisti senfine, sen malaperi pro la tempopaso, kio formas la kompleksecon kaj originalecon de la hinda kulturo, tia kia ĝi estas konata.
Priskribo de barataj kastoj.
En la epoko de la Gupta-oj okazas malfortigo de lakastosistemo de Barato. Kvankam la tiama literaturo respegulas la hierarkion dekastoj per senkondiĉa respekto, okazis ioma mildigo de la dogmo de la antikveco kaj tiel eblis realigi la plej mirindajn kreivajn manifestaciojn de la popoloj de Hindio.
Alia karaktero de la tiama indiĝena kulturo, kaj ankaŭ de aliaj epokoj, estas profunda rilato kun la religio. Lareligio pasas al unuaranga loko ie ajn: hejme, en la politika sistemo, en la sociaj rilatoj. La kulturo de Barato estas trempita demitologio same kiel ties socia sistemo estas trempita de la kastodivido. Temas pri enormaj homamasoj kiuj vivas en sociaj kondiĉoj preskaŭprimitivaj, kiel konstanta fonto de arkaika rigardo al la mondo, kiuj ne rajtis stariĝi al pli supra nivelo, kiuj ne povos malproksimiĝi el tiuj kulturaj radikoj. La epoko de Kalidaso estas scenejo de la formado de lahinduismo, kiu estos anstataŭigo de labrahmanismo. La hinduismo nutriĝis de la popolaj kredoj, transformis la antikvajn kultojn, detruis la antikvan mondon de la brahmanismo, sed klopodas konservi sentuŝe la subtavolajn influojn.
Budho kiel asketa.Gandaro, 2a-3a jarcento: antaŭ la epoko de Kalidaso.Brita Muzeo.
Unu de la ĉefaj motivoj kiuj restis en la hinduismo ekde la antikveco estas laasketismo. Ofta en la literaturo de la epoko, temas pri la akiro de povegaj mistikaj fortoj fare de tiuj kiuj elektis la vojon de mem-aŭsterigo. La dioj sendas belajn fraŭlinojn por seksallogi la justulojn - tio iĝis unu de la plej popularaj temoj de la sanskrita klasika literaturo. La asketismo kaj laerotismo, facile troveblaj en la mondorigardo de Hindio, estis kune sufiĉe ĝeneraligitaj.
La klasika literaturo ricevis serion de ideoj en la disvolvigo de la religio kaj, respektive, en la tre diversaj artoj ĝi inkludas la koncepton de "Bhakti" (aŭ amo al Dio, kiel maniero akiri feliĉon),cikla universo kajKarmo. En la verkaro de Kālidāsa, lamondofino jam estas en la fino de lakalpa, sed la ideo de la ripetataj naskiĝoj kaj mortoj ankoraŭ tenos plenan disvolvigon en la estonteco.
Kiel kulmino de la "ora epoko" de la klasika literaturo de Hindio, la arto de Kālidāsa estis samtempe ties fino. La Gupta Imperio ne daŭros multan tempon poste. La rabatakoj de la militistaj triboj kaj la internaj konfliktoj kondukis tro rapide al ties falo. Poste venos malhelaj tempoj de feŭdismo, kaj la milito kaj la konkero de la lando fare de eksterlandanoj. Ĉio tio estos respegulita plene en la sanskrita literaturo posta al Kālidāsa; abundas la signoj de dekadenco, kaj neniam oni atingos mejloŝtonojn similajn al tiuj de la antikveco. Krome anstataŭ la sanskrita literaturo venos la literaturo en la novaj lingvoj.
Kelkaj fakuloj, kiel M. Srinivasachariar kaj T. S. Narayana Sastri, kredas, ke ne ĉiuj el la verkoj atribuitaj al "Kalidaso" estas el unusola persono. Laŭ Srinivasachariar, verkistoj el la 8a kaj9a jarcentoj supozigas la ekzistadon de tri famaj literaturaj figuroj kiuj kunhavas la nomon Kalidaso. Tiuj verkistoj estus Devendra (aŭtoro deKavi-Kalpa-Lata), Rajaŝeĥara kaj Abhinanda. Sastri listigis la verkojn de tiuj tri Kalidasoj jene:[20]
Kalidasa alinome Matrigupta, aŭtoro deSetu-Bandha kaj tri teatraĵoj (Abhijñānaśākuntalam,Mālavikāgnimitram kajVikramōrvaśīyam).
Kalidasa alinome Kotijit: aŭtoro deṚtusaṃhāra,Shyamala-Dandakam kajSrngaratilaka inter aliaj verkoj.
Sastri menciis ses aliajn literaturajn figurojn konatajn laŭ la nomo "Kalidasa": Parimala Kalidasa alinome Padmagupta (aŭtoro deNavasahasanka Ĉarita), Kalidasa alinome Yamakakavi (aŭtoro deNalodaya), Nava Kalidasa (aŭtoro deĈampu Bhagavata), Akbariya Kalidasa (aŭtoro de kelkajsamasya-oj), Kalidasa la 8-a (aŭtoro deLambodara Prahasana), kaj Abhinava Kalidasa alinome Madhava (aŭtoro deSankshepa-Sankara-Vijayam).[20]
Laŭ K. Kriŝnamurti, "Vikramaditya" kaj "Kalidasa" estis uzitaj kiel oftaj nomoj por priskribi ajnan patronreĝon kaj ajnan kortegan poeton respektive.[21]
↑Ĝi estis poste publikigita kiel la tria volumo de la 13-a volumeno de la Hind-Irana Serio de la Kolumbia Universitato, publikigita de Columbia University Press, inter 1901-32 kaj eldonita de A. V. Williams Jackson.
↑ (1901) “The Editions and Translations of Çakuntalā”,Journal of the American Oriental Society22,p. 237–248.
↑ (1902) “Bibliography of Kālidāsa's Mālavikāgnimitra and Vikramorvaçī”,Journal of the American Oriental Society23,p. 93–101.
↑Dominic Goodall kaj Harunaga Isaacson,The Raghupañcikā of Vallabhadeva, Volume 1, Groningen, Egbert Forsten, 2004.
↑Maurice Winternitz kaj Subhadra Jha, History of Indian Literature
Dadhaboy Sethna, Kaikhosru. «The Time of Kalidasa». A: Problems of Ancient India. Nova Delhi: Aditya Prakashan, 2000, p. 79-120.ISBN 81-7742-026-7.
Enciclopédia Luso-Brasileira de Cultura - kun bibliografio de A. B. Keith (Sanskrit drama) A. Ryder (tradukisto), Sakuntala and the writing of Kalidasa, kaj Prof. Doutor Richard V. De Smet.
Dorothy Matilda Figueira: Translating the Orient: The Reception of Sakuntala in Nineteenth Century Europe. State University of New York Press, 1991,ISBN 0-7914-0327-0 .
Miller, Barbara Stoler, eld. Theater of Memory: The Plays of Kalidasa. NY: Columbia University Press, 1984.
K. D. Sethna. Problems of Ancient India, p. 79-120 (chapter: "The Time of Kalidasa"), 2000 New Delhi: Aditya Prakashan.ISBN 81-7742-026-7 (pri datoj de Kalidaso)
Manohar Laxman Varadpande: History of Indian Theatre. Classical Theatre. Abhinav Publications, Neu-Delhi 2005, S. 93–148
V. Venkatachalam. Fresh light on Kalidasa's historical perspective, Kalidasa Special Number (X), The Vikram, 1967, pp. 130–140.
Clay Sanskrit LibraryArkivigite je 2019-07-07 per la retarkivoWayback Machine publishes classical Indian literature, including the works of Kalidasa with Sanskrit facing-page text and translation. Also offers searchable corpus and downloadable materials.
.jpg)
.jpg)
