Cook aliĝis al la brita komerca ŝiparo kiel knabo kaj al la Reĝa Ŝiparo nomeRoyal Navy en 1755. Li vidis batalon en laSepjara milito, kaj studis kaj mapigis multe de la enirejoj al laRivero Sankt-Laŭrenco dum la sieĝo deKebeko. Tio helpis Cook kapti la atenton de la admiralitato kaj de laReĝa Societo de Londono. Tio kondukis al misio en 1766 kielkomandanto de la ŝipo "Endeavour" por la unua el la tri veturadoj al Pacifiko.
En tri vojaĝoj Cook navigis milojn da mejloj tra enormaj nemapitaj areoj de la mondo. Li mapigis terojn el Novzelando al Havajo en la Pacifika Oceano detalege kaj laŭ skalo ne antaŭe atingita. Dum li progresis en siaj vojaĝoj de malkovrado li studis kaj nomigis punktojn, kaj registris insulojn kaj marbordojn en eŭropaj mapoj por la unua fojo. Li montriĝis kiel kombino de maristo, suprasciencisto kaj mapisto, kun fizika kuraĝo kaj kapablo por estri homojn en malfacilaj kondiĉoj.
Cook estis mortigita en Havajo lukte kontraŭhavajaj indiĝenoj dum sia tria esplora vojaĝo en la Pacifiko en 1779. Li lasis heredon de scienca kaj geografia sciaro kiu influos siajn posteulojn eĉ en la 20a jarcento: nombraj memoraĵoj tutmonde estis dediĉitaj al li omaĝe.
Li naskiĝis enMarton, vilaĝo apud la nuna urboMiddlesbrough enYorkshire. Li estis la dua el ok gefiloj de James Cook, nome skota farmolaboristo elEdnam ĉeKelso, kaj de lia samloka edzino, nome Grace Pace, elThornaby-on-Tees.[1][2][3] En 1736, lia familio translokiĝis al farmo Airey Holme ĉeGreat Ayton, kie la dunganto de lia patro, nome Thomas Skottowe, pagis lian eniron en la loka lernejo. En 1741, post kvin jaroj de lernado, li eklaboris por sia patro, kiu estis ascendigita al farmestro. Por plezuro, li foje grimpis najbaran monteton, nome Roseberry Topping, kaj ĝuis la oportunon por soleco.[4] La lasta loĝejo de liaj gepatroj nomeCooks' Cottage estas nune enMelburno, ĉar estis translokigita el Anglio kaj rekonstruita, briko post briko, en 1934.[5]
Portreto de Mrs. Elizabeth Cook fare de William Henderson, date de 1830.
En 1745, kiam li estis 16-jaraĝa, Cook moviĝis 32 km al la fiŝkaptista vilaĝoStaithes, por eklabori kiel helpovendisto de nutrovendisto kaj merceristo William Sanderson.[1] Historiistoj spekulaciis ĉu tie Cook unuafoje sentis la allogon al maro rigardante ĝin tra la mercereja montrofenestro.[3]
Post 18 monatoj, en 1746, li translokiĝis alhavenurboWhitby, kie li komencis sian maristan karieron. Tie li estis prezentita al la amikoj de Sanderson, John kaj Henry Walker.[5] La fratoj Walker estis elstaraj lokaj ŝipposedantoj kajkvakeroj, kaj dediĉis sin al karbokomerco. Ties hejmo estas nune la muzeoCaptain Cook Memorial Museum. Cook estis dungita kiel komercŝipa meti-lernanto en ties malgranda ŝiparo laŭlonge de la angla marbordo. Lia unua laboro estis sur la "collier"Freelove, kaj li pasigis kelkajn jarojn sur tiu kaj aliaj ŝipoj pormarborda ŝiptrafiko, navigadante inter laTyne kaj Londono. Kiel parto de sia metilernado, Cook ankaŭ studisalgebron,geometrion,trigonometrion,navigadon kajastronomion — ĉiuj taskoj kiujn li bezonos iam por estri sian propran ŝipon.[3]
Kiam li finis sian trijaran metilernadon, Cook eklaboris por komercaj ŝipoj en laBalta Maro. Post pasigi siajn ekzamenojn en 1752, li tuj progresis tra la komercŝipaj rangoj, starte per sia promocio tiujare al majstrohelpanto sur la "collier" aŭbrigoFriendship (Amikeco).[6] En 1755, unu monaton post ricevi la komandadon de tiu ŝipo, li volontulis por servo en laRoyal Navy, kiamBritio estis re-armigante sin por kio estos laSepjara Milito. Spite la neceson rekomenci el la supro de la mararmea hierarkio, Cook komprenis ke lia kariero pli rapide avancos enmilitservo kaj eniris en laBrita Mararmeo ĉe Wapping la 17an de Junio de 1755.[7]
Cook edziĝis al Elizabeth Batts (1742–1835), nome filino de Samuel Batts,kelnero ĉe Bell Inn,Wapping[8] kaj unu el liaj helpantoj, la 21an de Decembro 1762 ĉe la preĝejo de Sankta Margareta enBarking, Essex.[9] La paro havis ses gefilojn: James (1763–94), Nathaniel (1764–80, perdita kun la ŝipoThunderer en uragano en Karibio), Elizabeth (1767–71), Joseph (1768–68), George (1772–72) kaj Hugh (1776–93), el kiuj la laste menciita mortis pro malsano ankoraŭ studento ĉeChrist's College (Kembriĝo). Kiam li ne estis mare, Cook loĝis en la kvartaloEast End deLondono. Li ĉeestis al la preĝejo de Sankta Paŭlo deShadwell, kie lia filo James estis baptita. Cook ne havis konatan rektan posteularon — ĉar ĉiuj liaj registritaj gefiloj ĉu mortiĝis junaj aŭ sen lasi posteularon.[10]
La unua posteno de Cook estis ĉe la ŝipoEagle (Aglo), navigante kun rango de majstrohelpanto. Dum oktobro kaj novembro de 1755 li partoprenis en la kapto fare deEagle de francamilitŝipo kaj en la alfondigo de alia, sekve de kio li estis promociita alsubmastro aldone al siaj aliaj taskoj.[7] Lia unua provizora komandado okazis en marto de 1756 kiam li estis portempe mastro de la ŝipoCruizer, nome malgrandakutro asocia alEagle dumpatrole.[7][11]
En junio de 1757 Cook pasis sian pormastran ekzamenon ĉe Trinity House,Deptford, kiu rajtigis lin por navigadi kaj konduki ŝipon de la Reĝa Ŝiparo.[12] Li poste aliĝis al lafregatoSolebay kiel mastro sub estreco de kapitano Robert Craig.[13]
La topografia kapablo de Cook estis ege utila por mapigi la malfacilan marbordon deNovtero en la 1760-aj jaroj, surŝipe de laGrenville. Li topografiis la nordokcidentan areon en 1763 kaj 1764, la sudan marbordon inter laBurina Duoninsulo kaj laKabo Ray en 1765 kaj 1766, kaj la okcidentan marbordon en 1767. Tiam Cook dungis lokajn pilotojn por marki la "rokojn kaj kaŝitajn danĝerojn" laŭlonge de la suda kaj okcidenta marbordoj. Dum la sezono de 1765, kvar pilotoj estis dungitaj kontraŭ ĉiutaga pago de 4 ŝilingoj: John Beck por la okcidenta marbordo de "St. Lawrence", Morgan Snook por laGolfo Fortuno, John Dawson por Connaigre kajGolfo Hermitage, kaj John Peck por la "Golfo Espero."[16]
Liaj kvin sezonoj en Novtero produktis la unuajn grand-skalajn kaj akuratajn mapojn de la insulaj marbordoj kaj estis la unuaj sciencaj, grand-skalaj, hidrografiaj topografiaĵoj kiuj uzis precizajntrianguligon por establi la terajn limojn.[17] Ili ankaŭ donis al Cook sian majstrecon en praktika topografio, atingita sub malfacilegaj kondiĉoj, kaj vekis la atenton de la admiralitato kaj de laReĝa Societo de Londono je ŝlosila momento kaj en lia kariero kaj en la direkto de la britaj transmaraj malkovroj. La mapoj de Cook estos uzataj ĝis laŭ kopioj de la 20a jarcento por referenci la navigadon ĉe Novtero nome dum 200 jaroj.[18]
LaEndeavour ĉe la marbordo de Nova Holando, pentraĵo de Samuel Atkins ĉ. 1794.Kopio de la ŝipoEndeavour en la haveno deCooktown (Kvinslando) — ankrita kie la originaEndeavour estis surstrande dum sep semajnoj en 1770.
Dum la unua vojaĝo (1768-1771) en ŝipoEndeavour, li vizitis la insulonTahition por studi latrairon de la planedoVenuso kaj poste li esploris lasudan Pacifikon por serĉi la ĝis tiam mitan kontinentonTerra Australis Incognita ("Lando suda nekonata"). Kelkaj sciencistoj partoprenis la vojaĝon inkluzive de kavaliroJoseph Banks. Li estris la duan grupon de eŭropanoj, kiu atingisNov-Zelandon post kiamAbel Tasman vizitis ĝin en1642. Cook faris mapon de la tuta marbordo kaj malkovris laCook-an Markolon (angle:Cook Strait) inter la du insuloj, laNorda Insulo kaj laSuda Insulo de Nov-Zelando. Poste li malkovris la orientan marbordon deAŭstralio kaj vojaĝis traMarkolo Torres inter Aŭstralio kajNov-Gvineo. Denove lia ŝipo estis la dua eŭropa faranta tion.
La 25an de Majo 1768,[19] la Admiraltaro komisiis Cook por komandi sciencan vojaĝon al la Pacifika Oceano. La celo de la marveturo estis observi kaj registri en 1769 la transiron de la planedoVenuso tra laSuno kio, kombinita kun observoj el aliaj lokoj, helpus determino la distancon al la Suno.[20] Cook, 39-jaraĝa, estis promociita al rango deleŭtenanto por garantii al li sufiĉan statuson por havi komandon.[21][22] Siaflanke, laRoyal Society interkonsentis, ke Cook ricevu centon dagineoj aldone al sia salajro de la ŝiparmeo.[23]
Laekspedicio navigis pere de la ŝipoEndeavour, elirinte el Anglio la 26-an de aŭgusto 1768.[24] Cook kaj liaj maristoj ĉirkaŭiris laHornan Kabon kaj pluis okcidenten tra la Pacifiko, alvenante alTahitio la 13an de Aprilo1769, kie oni faris la observojn de la Venusa Transiro.[25] Tamen, la rezulto de la observaĵoj ne estis tiom definitivaj kaj akurataj kiel estis esperite. Post oni kompletigis la observaĵojn, Cook malfermis la sigelitajn ordonojn kiuj estis aldonaj instrukcioj el la Admiraltaro por la dua parto de lia veturado: serĉi en laSuda Pacifiko signalojn de postulita riĉa suda kontinentoTerra Australis.[26] Cook tiam navigis al Nov-Zelando kaj mapigis la tutan marbordon, farante nur kelkajn minorajn erarojn. Li poste vojaĝis okcidenten, kaj atingis la sudorientan marbordon de Aŭstralio la 19an de Aprilo 1770, kaj tiel lia ekspedicio iĝis la unua registrita de eŭropanoj kiuj venis al ties orienta marbordo.[27]
La 23-an de aprilo, li faris siajn unuajn registritajn rektajn observojn deIndiĝenaj aŭstralianoj en la insulo Brush ĉe Bawley Point, kaj notis en siataglibro: "...and were so near the Shore as to distinguish several people upon the Sea beach they appear'd to be of a very dark or black Colour but whether this was the real colour of their skins or the C[l]othes they might have on I know not" (...kaj oni estis tiom proksime al la strando ke oni povis distingi kelkajn homojn sur la mara strando kiuj estis ŝajne de tre malhela aŭ nigra koloro sed ĉu tio estis la reala koloro de iliaj haŭtoj aŭ de la vestoj kiujn ili povis havi mi ne scias).[28] La 29-an de aprilo, Cook kaj liaj ŝipanoj faris sian unuan alteriĝon sur la ĉeftero de la kontinento sur la loko nune konata kielKurnell Duoninsulo. Cook origine nomigis la areon kiel "Stingray Bay", sed poste li ŝanĝis al "Botany Bay"[29] (Botanika Golfo) pro la unikaj specimenoj registritaj de la botanikistojJoseph Banks kajDaniel Solander. Tie James Cook faris sian unuan kontakton kun aborigena tribo konata kielGweagal.[30]
Post sia eliro el Botany Bay, li pluis norden. Li haltis en Bustard Bay (nune konata kiel Seventeen Seventy (1770)) la 23-an de majo 1770. La 24an de Majo, Cook kaj Banks kaj aliaj surteriris. Plue norden, la 11an de Junio okazis kontraŭaĵo kiam la ŝipoEndeavour surgrundiĝis sursablejo de laGranda Barilrifo, kaj poste "nursed into a river mouth on 18 June 1770" (venis al riveraelfluejo).[31] La ŝipo rezultis tre damaĝita, kaj la veturado estis prokrastita preskaŭ sep semajnojn dum oni faris riparojn sur la strando (apud la nunaj dokoj de la nuntempaKuktaŭno,Kvinslando, ĉe la elfluejo de la rivero Endeavour.[32] La vojaĝo poste pluis, navige tra laToresa Markolo, kaj la 22an de Aŭgusto Cook surteriĝis sur la insulon Possession, kie li postulis la tutan marbordon kiun li estis esplorinta kiel Brita teritorio. Li revenis al Anglio traBatavio (nuntempaĜakarto,Indonezio), kie multaj ŝipanoj mortis promalario, kaj poste tra laKabo de Bona Espero, alvenante al la insuloSankta Heleno la 12an de Julio 1771.[33]
La taglibroj de Cook estis publikigitaj je lia reveno, kaj li iĝisheroo inter lascienca komunumo. Inter la ĝenerala publiko, tamen, la aristokrata botanikisto Joseph Banks estis pli granda heroo.[3] Banks eĉ klopodis komandi la duan vojaĝon de Cook sed li eliris el la projektita veturado antaŭ ties komenco, kajJohann Reinhold Forster kaj lia filoGeorg Forster estis akceptitaj kiel sciencistoj por la vojaĝo. La filo de Cook naskiĝis kvin tagojn antaŭ li eliris por sia dua vojaĝo.[34]
La itineroj de la vojaĝoj de la kapitano James Cook. La unua voyaĝo estas montritaruĝe, la dua vojaĝo enverda, kaj la tria vojaĝo enblua. La itinero de la ŝipanaro de Cook post lia morto estas montrita kiel nekontinua blua linio.
Tuj post sia reveno el la unua vojaĝo, Cook estis promociita en Aŭgusto 1771 al la rango dekomandanto.[35][36] En 1772, li ricevis komision estri alian sciencan ekspedicion je la konto de laRoyal Society, por serĉi la hipotezan kontinentonTerra Australis. Dum sia unua vojaĝo, Cook jam pruvis ĉirkaŭnavigante Novzelandon, ke ĝi ne estas ligita al pli granda teramaso sude. Kvankam li mapigis preskaŭ la tutan orientan marbordon de Aŭstralio, montrante, ke ĝi estas kontinenta laŭ grando, oni supozis ankoraŭ, keTerra Australis estas pli sude. Spite tiujn pruvojn kontraŭajn,Alexander Dalrymple kaj aliaj membroj de laRoyal Society ankoraŭ kredis, ke amasa suda kontinento povus ekzisti.[37]
Velante en 1772 per laResolution, ŝipo de 462 tunoj sub sia propra komando, kaj laAdventure de 336 tunoj sub kapitanoTobias Furneaux, Cook unue serĉis vaneBuvet-insulon, poste velis 20 gradojn delongitudo okcidenten en latitudon 58° S, kaj poste 30° orienten plejparte suden de 60° S, pli malalta suda latitudo ol estis iam libervole enirita antaŭe per iu ajn ŝipo. La 17an de januaro 1773 laAntarkta Cirklo estis trapasita por la unua fojo en historio kaj la du ŝipoj atingis 67° 15' S por 39° 35' E, kie ilia kurso estis haltigita deglacio. En lanebulo deAntarkto, la ŝipojResolution kajAdventure separiĝis. Furneaux veturis al Novzelando, kie li perdis kelkajn homojn dum bataleto kontraŭMaorioj, kaj finfine reveturis al Britio, dum Cook plue esploris la Antarktajn areojn, kie li atingos 71°10'S la 31an de Januaro 1774.[38]
James Cook atestante homan oferbuĉon enTahitio ĉ. 1773.
Cook tiam turniĝis norden por serĉifrancajn sudajn kaj antarktajn terojn, pri kies eltrovaĵo li ricevis novaĵon enKaburbo, sed pro la malglata persistemo de la longitudo fare deKerguelen, Cook atingis la asignitan latitudon 10° tro for oriente kaj ne vidis ilin. Li turniĝis suden denove kaj estis haltigita de glacio en 61° 52′ S por 95° E kaj iris daŭre orienten preskaŭ en la paralelo de 60° S al 147° E. La 16an de marto, la proksimiĝantavintro igis lin iri norden por ripozo alNov-Zelando kaj la tropikaj insuloj de laPacifiko. En novembro 1773, Cook forlasis Nov-Zelandon, sen la akompano de laAdventure, kaj atingis 60° S je 177° W, de kie li velis orienten konservante same longe sude kiel la ŝveba glacio permesis. La Antarkta Cirklo estis denove trapasita la20an de decembro kaj Cook restis sude de ĝi dum tri tagoj, estante devigita post atingado de 67° 31′ S stari norden denove en 135° W. Longa kromvojo al 47° 50′ S helpis montri ke ekzistas neniu landvojo inter Nov-Zelando kajFajrolando. Turnante suden denove, Cook trapasis la Antarktan Cirklon por la tria fojo je 109° 30′ W antaŭ ol lia progreso denove estis blokita per glacio kvar tagojn post je 71° 10′ S je 106° 54′ W. Tiu punkto, atingita la30an de januaro1774, estis la plej ekstreme sude ekhavita en la18a jarcento.
Per granda kromvojo en la oriento, preskaŭ al la marbordo deSudameriko, la ekspedicio reatingisTahition por refreŝiĝo. En novembro 1774, Cook ekiris de Nov-Zelando kaj transiris la Sudpacifikon sen vidata tero inter 53° kaj 57° S al Fajrolando; tiam, preterpasante la Kabon Hornon en la29a de decembro, li retrovis lainsulon Roché kaj renomis ĝinInsulo Georgio, kaj malkovris laSud-Sandviĉinsulojn (nomitajnSandwich Land fare de li), la nuran glaci-kovritan teron kiun li vidis, antaŭ trapasado de la Suda Atlantiko al laBonespera Kabo inter 55° kaj 60°. Li tiel lasis malferma la vojon por estonta antarkta esplorado krevigante la miton de loĝebla suda kontinento. Lia plej suda eltrovo de tero kuŝis sur la temperita flanko de la 60-a paralelo, kaj li konvinkis sin ke se tero situas pli for sude ĝi estis preskaŭ nealirebla kaj sen ekonomia valoro.
Post la restado en Tahitio, li pluigis sian sudenan veturon en dua malsukcesa klopodo trovi la supozitan kontinenton. En Tahitio li estis trafinta junulon nomeOmai, kiu montriĝis malpli konanto pri la Pacifiko ol estisTupaia en la unua vojaĝo. Je sia reveno al Novzelando en 1774, Cook surteriĝis en laAmikecinsuloj,Paskinsulo,Norfolkoj,Nov-Kaledonio, kajVanuatuo.
Antaŭ reveni al Anglio, Cook faris finan trairadon tra la Suda Atlantiko elHorna Kabo kaj esploris, mapigis kaj ekposedis por BritioSud-Georgion, kiu estis jam esplorita de la angla komercistoAnthony de la Roché en 1675. Cook ankaŭ malkovris kaj nomis la rokinsulojn Clerke Rocks kaj laSud-Sandviĉinsulojn ("Sandwich Land"). Li poste turnis norden alSuda Afriko kaj el tie pluiris reen al Anglio. Liaj informoj post lia reveno hejmen finigis la popularan miton deTerra Australis.[39]
En la dua vojaĝo de Cook oni faris sukcesan uzadon de la kopio deJohn Harrison de la H4 marakronometro, kiu ebligis al Cook kalkuli sian longitudan pozicion multe pli akurate. Cook faris mapojn de la sudo de la Pacifika Oceano kiuj estis tiom rimarkinde akurataj ke iliaj kopioj estis ankoraŭ uzataj meze de la 20a jarcento.[40]
Post sia reveno, Cook estis promociita al la rango de post-kapitano kaj ricevis honoran retiron el la Reĝa Ŝiparo, kun posteno kiel oficiro de la Greenwich Hospitalo en Londono. Li malvolonte akceptis, insistinte, ke li rajtos lasi la postenon se oportuno por aktiva tasko venos.[41] Lia famo etendiĝis trans la Admiraltaro; li iĝis membro de laRoyal Society kaj ricevis laOrmedalon Copley ĉar li kompletigis sian duan vojaĝon sen perdi homon proskorbuto.[42]Nathaniel Dance-Holland pentris lianportreton; li vespermanĝis kunJames Boswell; li estis priskribita en laĈambro de Lordoj kiel "the first navigator in Europe" (la unua navigisto el Eŭropo).[12] Sed li ne povis resti for el la maro. Oni planis trian vojaĝon, kaj Cook volontulis por la serĉado de laNordokcidenta Pasejo. Li veturis al Pacifiko kaj esperis veturi orienten al la Atlantiko, dum samtempa vojaĝo veturis laŭ la mala itinero.[43]
Statuo de James Cook staras en Waimea,Kauai, rememoranta sian unuan kontakton kun la Havajaj Insuloj en la urba haveno en Januaro 1778.
Por sia lasta vojaĝo, Cook denove komandis la ŝipon HMSResolution, dum la kapitanoCharles Clerke komandis la ŝipon HMSDiscovery. La vojaĝo estis klare planita por revenigi laPolinezianonOmai al Tahitio, aŭ tion la publiko kredis. La ĉefa celo de la veturo estas lokigiNordokcidentan Pasejon ĉirkaŭ la Amerika kontinento.[44] Post lasi Omai en Tahiti, Cook veturis norden kaj en 1778 li iĝis la unua eŭropano kiu komencis formalan kontakton kun laHavajaj Insuloj.[45] Post sia dekomenca surteriĝo en Januaro 1778 ĉe la haveno de Waimea,Kauai, Cook nomis laarkipelagon "Sandwich Islands" laŭ John Montagu, 4a Grafo de Sandwich — la enpostena Unua Lordo de la Admiraltaro.[46]
El la insuloj Sandwich, Cook navigis norden kaj poste nordorienten por esplori la okcidentan marbordon de Nordameriko norden de la hispanaj setlejoj enAlta California. Li surteriĝis sur la marbordo deOregon je proksimume 44°30′ de norda latitudo, kaj nomis la punkton de la surteriĝoKabo Foulweather. Malbona vetero devige irigis liajn ŝipojn sude ĝis ĉirkaŭ la paralelo 43° norde, antaŭ ili povis komenci sian esploradon de la norda marbordo.[47] Li nescie navigis pasinte laMarkolon de Juan de Fuca kaj tuj poste eniris en lafjordoNootka Sound en laVankuvera Insulo. Liankris ĉe la vilaĝo deUnuaj nacioj nomeYuquot. La du ŝipoj de Cook restis en Nootka Sound el la 29a de Marto al la 26a de Aprilo 1778, enholdo kiun Cook nomis Ship Cove, nuntempeResolution Cove,[48] je la suda pinto de lainsulo Bligh. La rilatoj inter la ŝipanoj de Cook kaj la homoj de Yuquot estis afablaj sed foje distordaj. Por komercadi, la homoj de Yuquot postulis multe pli valorajn aĵojn ol la kutimaj bagatelaĵoj kiuj bone funkciis en Havajo. Metalaĵoj estis tre multe deziritaj, sedplumbo,alojoj, kajstano komercita dekomence tuj venis al malprestiĝo. La plej valoraj aĵoj kiujn la Britoj ricevis komerce estisfeloj demar-lutroj. Dum tiu restado, la Yuquot "gastigantoj" esence kontrolis la komercon kun la Britaj ŝipoj; la indiĝenoj kutime vizitis la Britajn ŝipojn en Resolution Cove anstataŭ la Britoj vizitu la vilaĝon Yuquot enFriendly Cove.[49]
Post lasi Nootka Sound, Cook esploris kaj mapigis la marbordon ĝis laBeringa Markolo, kaj survoje identigis tion kio iĝos konata kielCook Inlet enAlasko. Dum unusola vizito, Cook mapigis la plejparton de la nordokcidenta marbordo de Nordameriko en mondaj mapoj por la unua fojo, determinis la etendon de Alasko, kaj fermis la truojn inter Rusiaj (el okcidento) kaj Hispaniaj (el sudo) esploroj de la nordaj limoj de Pacifiko.[12]
Ŝipoj HMSResolution kajDiscovery en Tahitio,
Ĉirkaŭ la dua semajno de Aŭgusto 1778, Cook estis tra la Beringa Markolo, navige en laĈukĉa Maro. Li iris nordorienten al la marbordo de Alasko ĝis li estis blokita demarglacio. Lia pli norda atingo estis 70 gradoj 44 minutoj. Cook poste navigis okcidenten al la marbordo deSiberio, kaj poste sudorienten laŭ la Siberia marbordo reen al la Beringa Markolo. Komence de Septembro 1778 li estis ree en laBeringa Maro por starti al la Sandviĉaj (Havajaj) Insuloj.[50] Li pli kaj pli frustriĝis dum tiu vojaĝo kaj eble eksuferis pro stomaka malsano; oni sugestis, ke eble tio kondukis al neracia konduto al sia ŝipanaro, kiel al devigi ilin manĝi viandon elrosmaro, kion ili konsideris nemanĝebla.[51]
Cook revenis en Havajon en 1779. Post navigi ĉirkaŭ la arkipelagon dum ĉirkaŭ ok semajnoj, li surteriĝis jeKealakekua Golfo, en lainsulo Havajo, plej granda insulo en laHavaja Arkipelago. La alveno de Cook koincidis kun laMakahiki, nome havajarikoltofestivalo deadorado al la Polinezia dioLono. Koincide la formo de la ŝipo de Cook, nome HMSResolution, aŭ pli partikulare lamastaro,velaro kajrigilaro, similis al gravajartefaktoj kiuj formis parton de la sezono de adorado.[3][51] Simile, la laŭhorloĝa itinero de Cook ĉirkaŭ la insulo de Havajo antaŭ surteriĝi similis al laprocesioj kiuj okazis laŭ laŭhorloĝa itinero ĉirkaŭ la insulo dum la festivaloj de Lono. Oni argumentis (ĉefe fare deMarshall Sahlins) ke tiaj koincidoj estis tialoj por la dekomencadiigo de Cook fare de kelkajhavajanoj kiuj traktis Cook (kaj je limigita etendo, liajn ŝipanojn) kielenkarnigaĵo de Lono.[52] Kvankam tiu konsidero estis dekomence sugestita de anoj de la ekspedicio de Cook, la ideo ke Havajanoj miskomprenis Cook kiel Lono, kaj la pruvaro prezentita por ties subteno, estis defiita en 1992.[51][53]
La morto de la kapitano James Cook, 14a de Februaro 1779, nefinita pentraĵo deJohan Zoffany, ĉirkaŭ 1795.[54]
Post restado de unu monato, Cook klopodis pluigi sian esploradon de norda Pacifiko. Tuj post lasi Havajon, tamen, la ĉefa masto de laResolution' rompiĝis, kaj tiele la ŝipoj revenis al la Golfo Kealakekua por riparado.
Pliakriĝis konfliktoj kaj kvereloj inter eŭropanoj kaj havajanoj en la Kealakekua Golfo. Nekonata grupo de Havajanoj prenis unu el la malgrandajboatoj de Cook. La vespero kiam oni prenis ĝin, la personoj iĝis "insolentaj" eĉ kun minacoj bruligi ilin.[55] Cook klopodiskidnapi la reĝon de Havajo nome Kalaniʻōpuʻu kaj petielaĉeton.
La venontan tagon, la 14-an de februaro 1779, Cook iris tra la vilaĝo por kapti la reĝon. Cook kaptis la reĝon (aliʻi nui) per siaj propraj manoj kaj forkondukis lin volonte. Unu el la preferitaj edzinoj de Kalaniʻōpuʻu's, nome Kanekapolei, kaj du ĉefoj alproksimiĝis al la grupo dum ili estis irantaj al la boatoj. Ili plendis ke la reĝo ne foriru. Malnovakahuna (pastro), ĉantante rapide dum li preniskokoson, klopodis disdistrigi Cook kaj liajn homojn dum granda homamaso ekformiĝis sur la strando. La reĝo ekkomprenis, ke Cook estas liamalamiko.[55] Kiam Cook turnis sian dorson por helpi la eliron de la boatoj, li estis batita sur la kapo fare de la lokanoj kaj tiam ekmortis dum li falis survizaĝe en la ondoj.[56] Li estis frapita sur la kapo perklabo fare de ĉefo nomeKalaimanokahoʻowaha aŭKanaʻina (kromnomo de Charles Kana'ina) kaj posteponardita fare de unu el la helpantoj de la reĝo, nome Nuaa.[57][58] La Havajanoj forportis lian korpon al la vilaĝo, ankoraŭ videble el la ŝipo pere delorno. Ankaŭ kvar aliaj maristoj, nome James Thomas, Theophilus Hinks, Thomas Fatchett kaj John Allen, estis mortigitaj kaj du aliaj estis vunditaj en la kverelo.[57][59]
La estimo kiun tamen sentis la insulanoj por Cook okazigis, ke ili retenis lian korpon. Laŭ sia tiama praktiko, ili preparis lian korpon per funebraj ceremonioj kutime rezervitaj por la estroj kaj plej altaj maljunuloj de la socio. La korpo estissentripigita, bakita por faciligi la forigon de la karno, kaj la ostoj estis zorge purigitaj por konservado kielreligia figuro en maniero iom rememoriga de la traktado de eŭropaj sanktuloj en laMezepoko. Kelkaj el la restaĵoj de Cook, tiele konservitaj, estis finfine revenigitaj al lia ŝipanaro por formalamartombigo.[60]
Clerke ekhavis estrecon de la ekspedicio kaj faris finan klopodon pasi tra la Beringa Markolo.[61] Li mortis protuberkulozo la 22-an de aŭgusto 1779 kajJohn Gore, veterano de la unua vojaĝo de Cook, ekkomandis kaj la ŝiponResolution kaj la ekspedicion.James King anstataŭis Gore komande de la ŝipoDiscovery.[62] La ekspedicio revenis hejmen, kaj atingis Anglion en Oktobro 1780. Post sia reveno en Anglion, King kompletigis la rakonton de la vojaĝo fare de Cook.[63]
LaAustralian Museum akiris sian "Cook Collection" en 1894 el la Registaro deNovsudkimrio. Tiam la kolekto konsistis el 115artefaktoj kolektitaj en la tri vojaĝoj de Cook tra la Pacifika Oceano, dum la periodo 1768–80, kun dokumentoj kaj memoraĵoj rilataj al tiuj vojaĝoj. Multaj el laetnografiaj artefaktoj estis kolektitaj je la tempo de unuaj kontaktoj inter Pacifikanoj kaj Eŭropanoj. En 1935 plej el la dokumentoj kaj memoraĵoj estis transigitaj al la Biblioteko Mitchell en la Ŝtata Biblioteko de Novsudkimrio. La deveno de la kolekto montris, ke la objektoj restis en la manoj de la vidvino de Cook nome Elizabeth Cook, kaj ŝiaj posteuloj, ĝis 1886.
Hough, Richard (1994). Captain James Cook. Hodder and Stoughton.ISBN 0-340-82556-1.
Katalogo en franca lingvoExposition temporaire James Cook et la découverte du Pacifique ("James Cook et la découverte du Pacifique" Voyages. Imprimerie nationale), 276 paĝoj
Katalogo en angla lingvoSpecial Exhibition James Cook and the Exploration of the Pacific;ISBN 978-0-500-51516-7 EldonejoThames & Hudson.
Kemp, Peter; Dear, I. C. B. (2005). The Oxford Companion to Ships and the Sea. OUP.ISBN 978-0-19-860616-1.
McLynn, Frank (2011). Captain Cook: Master of the Seas. Yale University Press.ISBN 978-0-300-11421-8.
Obeyesekere, Gananath (1992). The Apotheosis of Captain Cook: European Mythmaking in the Pacific. Princeton University Press.ISBN 0-691-05752-4.
Obeyesekere, Gananath (1997). The Apotheosis of Captain Cook: European Mythmaking in the Pacific. Princeton University Press.ISBN 978-0-691-05752-1. "With new preface and afterword replying to criticism from Sahlins"
Rigby, Nigel; van der Merwe, Pieter (2002). Captain Cook in the Pacific. National Maritime Museum, London UK.ISBN 0-948065-43-5.
Robson, John (2004). The Captain Cook Encyclopædia. Random House Australia.ISBN 0-7593-1011-4.
_c._1773.jpg)
.jpg)
