 | Ĉi tiu artikolo temas pri bliblia rolulo. Koncerne aliajn signifojn aliru la apartigilonDavido (apartigilo). |
Davido (hebree דָּוִד / da-vi-d) (ĉirkaŭ-1040 al-970) estis la duareĝo de unuiĝintaIzraelo.
Laŭ la rakonto de launua kaj ladua libro de Samuelo en la malnova testamento Davido estis la unua reĝo de Izraelo kaj Judio post sia antaŭirintoŜaul.
Davido estis laŭ la biblia versio la plej juna filo de Jiŝajo kaj estis balzamita fare deSamuelo al estonta reĝo jam kiel knabo. Li venis al la korto de Ŝaul por gajigi la depresian reĝon per sia muziko.
Davido, la simpla paŝtoknabo, mortigis la giganton Goliaton en batalo perŝtonĵetilo kaj tiel generis la ĵaluzon de Ŝaulo, ĉar nun Davido estis admirita heroo. Sekve Ŝaulo provis murdi Davidon, sed malsufiĉas ĉar ties edzino Miĥalo – filino de Ŝaulo – avertis lin, kaj Davido fuĝis. Ankaŭ la filo de Ŝaulo, Jonatano, kiu estis bona amiko de Davido, helpis lin fuĝi.
Davido trabatis sin kiel bandestro. Li domaĝis la persekutantan Ŝaulon, kiam tiu eniris kavon en kiu Davido urinis, konsekvence li lasis Davidon fuĝi. Davido iĝis vasalo de lafiliŝtoj kontraŭ sia propra popolo, sed fraŭdis ilin helpante Judaion sekrete per kontraŭbatali banditojn en dezerto. Kiam la filiŝtoj armis sin por milito kontraŭ Israelo, ili dispensis lin, ĉar ili malfidis lin. Nun Davido domaĝis Ŝaulon duan fojon: Li kaŝiris la kampejon de Ŝaulo kaj nur ŝtelis ties lancon kaj trinkujon kiel signo de sia supereco.
Kiam Ŝaulo mortiĝis en batalo kontraŭ la filiŝtoj, Davido balzamiĝis kiel reĝo en urboHebrono.
